به گزارش گروه علم و فناوری ایسکانیوز، سالانه نزدیک به 500 هزار نفر در سراسر دنیا دچار ضایعات نخاعی می شوند. آسیب به سیستم گردش خون بعد از چنین آسیبی منجر به شروع آبشاری از وقایع ثانویه از جمله التهاب و ایجاد اسکار می شود.

در سال های اخیر سلول های بنیادی مزانشیمی مشتق از منابع مختلف از جمله مغز استخوان، بافت چربی و بند ناف به عنوان کاندیداهای ایده آل درمان آسیب طناب نخاعی معرفی شده اند. در حال حاضر نیز چندین طرح تحقیقاتی در حال استفاده از سلول های بنیادی مشتق از مغز استخوان برای درمان آسیب نخاعی در بالین هستند.

« کلیفورد لیبراخ » و همکارانش در دانشگاه « تورنتو » که از پیشگامان استفاده از سلول های پیرامون عروقی (perivascular cells) بند ناف یا « HCPVCs » برای طب بازساختی محسوب می شوند، در ایده ای جدید از این سلول ها برای درمان مدل رتی آسیب طناب نخاعی استفاده کردند.

این HCPVCها در دو مرحله مختلف جمع آوری شده بودند: در انتهای باروری (ماه نهم) و سه ماهه اول بارداری. سلول هایHUCPVC به این دلیل انتخاب شدند که پتانسیل تکثیری بالایی را در کشت نشان می دهند و در زمان ایمپلنت نرخ بقا، مهاجرت و تلفیق شدن بیشتری به سیستم عصبی میزبان در مقایسه با سلول های بنیادی مزانشیمی مغز استخوان نشان می دهند.

تزریق این سلول ها به مدل رتی آسیب نخاعی و ارزیابی نتایج 10 هفته بعد از تزریق نشان داد که منبع سلولی جوان تر(سه ماهه اول بارداری) نتایج بهتری را نشان می‌دهد.

همچنین هر دو گروه سلول های HCPVC نتایج بهتری را در مقایسه با سلول های بنیادی مزانشیمی مغز استخوان نشان دادند. به عقیده محققین می توان عملکرد بهتر HCPVCهای جوان تر را به کاهش عملکرد عصبی عروقی، آستروگلیوز و اسکار نسبت داد. همچنین سلول های مشتق از بندناف به عنوان یک زباله بیولوژیک طی یک استراتژی موثر و با حداقل شرایط تهاجمی می تواند کاربردهای مهمی در درمان آسیب های ترومایی نخاعی داشته باشد.

انتهای پیام/