به گزارش گروه علم و فناوری ایسکانیوز، استرس می تواند با تاثیرگذاری در واکنش سلول های بدن به آلرژن ها موجب بیماری شما شود.

این فرایند را یک گیرنده مربوط به استرس به نام فاکتور آزادکننده «کورتیکوتروپین» که به اختصار "CRF1" نامیده می شود انجام داده و طی آن، سیگنال هایی به سلول های مشخصی به نام "مستسل"ها که وظیفه حفظ ایمنی بدن را برعهده دارند، ارسال می کند و به این وسیله، این گیرنده استرسی کنترل سلول ها و نحوه دفاع آن ها از بدن را به طور کامل در اختیار می گیرد.

آدام موزر، استادیار دانشگاه «میشیگان» و متخصص بیماری های ناشی از استرس دراین باره می گوید:"مستسل ها بسیار حساس هستند و واکنش شدیدی نسبت به موقعیت های استرس زا نشان می دهند. وقتی موقعیتی این چنینی فرا می رسد و این سلول ها به بالاترین حد فعالیت خود می رسند، CRF1 به آن ها دستور می دهد تا نوعی خاص از مواد شیمیایی را آزاد کنند؛ مواد شیمیایی که به موجب ایجاد بیماری های التهابی و آلرژیکی نظیر سندرم روده تحریک پذیر، آسم، آلرژی های غذایی بسیار خطرناک غذایی و بیماری های خود ایمنی مانند لوپوس شوند."

در بدن ماده ای شیمیایی به نام «هیستامین»، به بدن کمک می کند تا از آلرژی های مهاجم حاصل گرد و غبار، گرده گل ها و یا آلرژی حاصل از پروتئین غذاهای خاص به مانند بادام زمینی یا صدف خوراکی در امان باشد. هیستامین باعث رخ دادن واکنشی آلرژیک نسبت به این مشکلات شده و در شرایط عادی، موجب تخلیه شدن بدن از آلرژن ها می شود.

اگر بیماری به شدت آلرژیک داشته باشیم، پاسخ بدن به عامل آلرژی زا بسیار شدیدتر خواهد بود؛ به طوری که شاهد به وجود آمدن مشکلات تنفسی شدید، شوک آنافیلاکتیک و کهیر خواهیم بود و تمامی این موضوعات در شرایط خاص، حتی می توانند موجب مرگ بیمار شوند.

در طول این مطالعات، موزر با انجام آزمایش هایی بر روی موش ها واکنش آن ها را نسبت به دو شرایط استرس زای آلرژیک و روانی بررسی نمود. وضعیت یک گروه از این موش ها در شروع این آزمایش نرمال تلقی شد و CRF1 به مقدار لازم برای ناثیرگذاری بر مستسل های آن ها وجود داشت و برای گروه دیگر آزمایش با فاکتور CRF1 کمتر در نظر گرفته شده بود.

موزر ادامه می دهد: «موش های گروه اول که طبیعی در نظر گرفته شده بودند و در معرض فشار هایی جهت افزایش استرس در آن ها قرار داشتند، سطح هیستامین و بیماری بسیار بالایی را از خود نشان دادند؛ در صورتی که موش های گروه دوم که تخت فشار فاکتور آزادکننده کوتریکوتروپین قرار نداشتند، در برابر هر دو شرایط استرس زا مقتوم بوده و مشکلی برای آن ها ایجاد نشده بود.»

این به این معناست که CRF1 عامل بسیاری از بیماری هایی است که به آن ها دچار می شویم.

تاثیر بیماری در دو آزمایش استرس آلرژیک و روانی، برای موش هایی که تحت تاثیر CRF1 قرار نداشته اند به ترتیب 54 و 63 درصد نسبت به دسته تحت تاثیر CRF1 کمتر بوده است.

نتایج این آزمایش های جدید می توانند باعث تغییر در روش درمان بیماری های آلرژیکی به مانند آسم و سندروم روده تحریک پذیر شوند.

موزر توضیح داد: «همه ما حالا تاثیر استرس بر روابط بدنی-ذهنی انسان را می دانیم و متوجهیم که استرس خطر ابتلا به بسیاری از بیماری ها را افزایش می دهد؛ سوال همیشه این بوده است که چطور این اتفاق رخ می دهد؟»

او در پایان گفت: «این پزوهش ها گام مهمی در جهت رمزگشایی این موضوع است که تنش های روزانه زندگی، چگونه موجب بیماری ما می شوند. همچنین حالا می توانیم در پی یافتن راه های جدیدی برای درمان بیماری های مربوط به مستسل ها بوده و به فکر راه حلی برای بهبود کیفیت زندگی کسانی که دچار عارضه استرس و در نتیجه در تیررس بیماری های حاصل از این موضوع هستند، باشیم.»

انتهای پیام/