به گزارش سرویس بین الملل ایسکانیوز ، بحران کره و تولد کره شمالی به عنوان یکی از یادگاری های جنگ سرد، یکی از نقاط ضعف سیاست خارجی ایالات متحده در شرق آسیا را تشکیل داده است. بنابراین پایان دادن به جاه طلبی های نظامی و ظرفیت های ایدئولوژیک پیونگ یانگ همواره یکی از اولویت های مورد علاقه واشنگتن بوده است.
این معادله و الگوی راهبردی درمورد دولت دونالد ترامپ نیز صدق می کند. سکاندار کاخ سفید انتظار داشت با مجموعه از ابزارها از جمله تهدید و ارعاب، فشار سیاسی و دیپلماتیک رهبران کره شمالی را به سرعت مجبور به پذیرش خواسته های واشنگتن کند. اما به رغم سه بار دیدار با «کیم جونگ اون» چشم انداز پایان بحران در شبه جزیره همچنان تیر و تار می نماید.
استحاله امر استراتژیک در دیدارهای نمایشی
کارزار ترامپ برای حل و فصل مناقشه اتمی کره شمالی با دیدار با اون در سنگاپور آغاز شد. بعدها این دیدار در هانوی پایتخت ویتنام نیز تکرار شد. این دو دیدار دستاورد خاصی برای طرفین درپی نداشت. کره شمالی خلع سلاح اتمی نشد. تحریم های آمریکا نیز به قوت خود باقی ماند.
با بن بست شووهای رسانه ای ترامپ در سنگاپور و هانوی انتظار می رفت آمریکایی ها دستورکارهای جدیدی برای حل و فصل بحران درپیش گیرند و با تضمین و تامین دغدغه های امنیتی کره شمالی مسیر مذاکرات را به سمت و سوی توافق های سازنده انتقال دهند.

اما گویا انتهایی برای شیرین بازی های رسانه ای و استحاله امور استراتژیک در کلاس های عکاسی ترامپ وجود ندارد. به ناگاه رئیس جمهور آمریکا در اجلاس گروه بیست در ژاپن از آمادگی خود برای دیدار با رهبره کره شمالی خبر داد.
یک بار دیگر دو رهبر بدون دستورکار خاص و موضوع مشخص برای مذاکره در مرز غیر نظامی دو کره در منطقه‌ای موسوم به روستای صلح یا همان روستای «پانمونجوم» با همدیگر دیدار کردند. اما ترامپ در نهایت تعجب بر باقی ماندن تحریم ها تاکید کرد وی حتی از عجله نداشتن کشورش برای توافق با کره شمالی خبر داد.
بنابراین پس ترامپ چگونه شبه جزیره کره را عاری از سلاح اتمی می کند؟
همین مساله داد دمکرات ها را درآورد و در انتقاداتی بی سابقه رئیس جمهور را مورد حمله قرار دادند. «الیزابت وارن»، سناتور دموکرات ترامپ را متهم کرد که نفوذ آمریکا را برای فرصت عکاسی و تبادل نامه‌های عاشقانه با دیکتاتوری ظالم برباد داده است.
«برنی سندرز» پا را فراتر گذاشت و سیاست خارجی ترامپ در قبال کره شمالی را نماد سردرگمی و ابهام معرفی کرد. سخنگوی «جو بایدن» نیز ترامپ را عاملی برای تضعیف امنیت ملی آمریکا قلمداد کرد که تنها به فکر نمایش های ظاهری است.
چرا دو طرف به توافق نمی رسند؟
حال این سوال پیش می آید که چرا ترامپ و کاخ سفید نمی توانند به توافقی با طرف کره ای دست یابند؟ دیپلماسی دولت ترامپ بیش از آنکه مبتنی بر واقعیت های بین المللی و محدودیت ها و ظرفیت های آمریکا باشد مبتنی بر توهم رسانه ای و جنجال های توئیتری ترامپ است.
کره شمالی دارای سلاح اتمی است بنابراین در هر مذاکره ای نسبت به طرف مقابل دست بالا را دارد بنابراین به راحتی امتیاز نمی دهد و اگر آمریکایی ها بر خلع سلاح اتمی پای فشاری کنند معلوم نیست چگونه تهدید وجودی یا همان ترس از بقای کره شمالی را برای رهبران این کشور رفع می کنند.
علاوه براین کره شمالی از اهمیت ژئوپولتیکی فوق العاده ای برای چین و حتی روسیه برخوردار است و پیونگ یانگ نمی خواهد با توافقی صوری با واشنگتن ارزش های جغرافیایی و سیاسی اش را از دست دهد.
همچنین تمایز ایدئولوژیک کره شمالی کمونیست با آمریکا نیز سد بزرگی در مقابل دو طرف قرار می دهد. بنابراین طبیعی است آمریکایی ها برای پایان دادن به این مناقشه باید نگرانی های امنیتی، ایدئولوژیکی و ژئوپولتیکی کره شمالی را مرتفع سازند در این صورت راه برای توافق دو طرف هموارتر می شود. اما چرا دولت ترامپ این نگرانی ها را مرتفع نمی سازد؟
پاشنه آشیل ترامپ
ترامپ با تامین انتظارات کره شمالی و مرتفع سازی دغدغه های این کشور عملا این تصور را القا می کند که امتیازات بزرگی به طرف مقابل داده است و همین مساله وی را تحت فشارهای خرد کننده داخلی و همچنین متحدان منطقه ای آمریکا در شرق آسیا قرار می دهد. از طرفی دیگر اگر تنش ها را نیز تشدید کند دوباره در معرض فشارها قرار خواهد گرفت.

بنابراین کره شمالی در یک کلام به پاشنه آشیل ترامپ تبدیل شده است این مساله زمانی بغرنج تر می شود که رقابت های انتخابات ریاست جمهوری آمریکا در حال شروع شدن است و ترامپ به برگ برنده ای در عرصه سیاست خارجی نیاز دارد. در مقابل ونزوئلا هیچ دستاوردی نداشته و موضوع ایران نیز نتایج معکوسی برای کاخ سفید داشته است.
به بیان دیگر ترامپ به هر قیمتی تنها به دنبال یک برگ برنده در عرصه سیاست خارجی برای رو کردن در انتخابات ریاست جمهوری است. بنابراین یک بار دیگر پرونده کره شمالی و شووهای رسانه ای را پیش کشید. اما ترامپ و تیمش باید این نکته را به یاد داشته باشند که تنها در کوتاه مدت می توانند از این نمایش های پر زرق و برق استفاده کنند.
در بلند مدت آمریکایی ها و متحدان این کشور این سوال را از تیم حاکم بر کاخ سفید می پرسند که چگونه شبه جزیره کره به منطقه ای عاری از سلاح های اتمی تبدیل می شود؟ به نظر می رسد ترامپ و تیمش نه تنها پاسخی برای این پرسش ندارند بلکه با تکرار سناریو نخ نمای نمایش رسانه ای، محبوبیت حداقلی خود را نیز بیش از پیش در جامعه آمریکا کاهش می دهد.