به گزارش خبرنگار گروه دانشگاه ایسکانیوز، نامه علی لاریجانی رئیس مجلس شورای اسلامی به حسن روحانی رئیس جمهور درباره تعیین سقف حقوق برای اعضای هیئت علمی، اعتراض بخش قابل توجهی از جامعه دانشگاهی را به دنبال داشته است. طبق الحاقیه جدید، سقف حقوق استادان دانشگاه نباید بیش از هفت برابر حداقل حقوق ثابت و فوق‌العاده‌های مستمر باشد؛ اما بسیاری از اعضای هیئت علمی دانشگاه‌های مختلف کشور بر این باورند چنین تصمیمی به بی‌انگیزگی استادان و کاهش کیفیت آموزشی و پژوهشی در آموزش عالی می‌انجامد.

حبیب‌اله صفرزاده در گفت‌وگو با خبرنگار گروه دانشگاه ایسکانیوز، درباره تعیین سقف حقوق برای اعضای هیئت علمی دانشگاه‌ها اظهار کرد: استادان دانشگاه، حقوق زیادی دریافت نمی‌کنند و سال گذشته نیز درصد افزایش حقوق نسبت به مشاغل دیگر بسیار اندک بوده است.

وی ادامه داد: اگر حقوق استادان دانشگاه را 1.5 برابر افزایش دهند، باز هم از تورم عقب خواهد بود. اعضای هیئت علمی جوان در حال حاضر 4 یا 5 میلیون تومان حقوق دریافت می‌کنند و طبیعتاً دغدغه‌های زیادی دارند؛ از جمله ازدواج، مسکن و غیره. شاید فردی با مدرک لیسانس در مشاغل دیگر درآمدی بیشتر داشته باشد، در حالی که یک عضو هیئت علمی تمام عمر خود را صرف تحصیل و تحقیق کرده؛ اما با حقوق فعلی نمی‌تواند برای آینده برنامه‌ریزی کند.

عضو هیئت علمی دانشگاه رازی کرمانشاه در مورد صحبت‌های برخی منتقدان مبنی بر این‌که طبقه کارگر با درآمدی به مراتب کمتر روزگار می‌گذراند، تصریح کرد: قشر کارگر بسیار محترم است و زحمت زیادی می‌کشد؛ اما دغدغه‌های استادان دانشگاه و مخارج آنها تفاوت زیادی دارد. نامه‌های متعدد شوراهای صنفی دانشگاه‌های مختلف هم نشان می‌دهد اعضای هیئت علمی حقوق زیادی نمی‌گیرند.

صفرزاده با اشاره به اختلاف دریافتی اعضای هیئت علمی دانشگاه‌های پایتخت با دیگر شهرهای کشور گفت: اعضای هیئت علمی در تهران و دیگر کلان‌شهرها مانند اصفهان و تبریز می‌توانند با صنعت، ارتباط برقرار کنند، پروژه‌ای بگیرند و درآمد خود را افزایش دهند؛ اما مراکز استان‌های دیگر، صنعتی ندارند و طبیعتاً پروژه‌ای نیست. از طرفی ما را برای ارتقای پایه در تنگنا قرار می‌دهند که پروژه بردارید؛ اما صنعت در بسیاری از استان‌ها، پروژه‌ای ندارد.

وی افزود: افراد در سایر مشاغل با پشت سر گذاشتن یک سال، گروه یا پایه خود را ارتقا می‌دهند؛ اما اعضای هیئت علمی به دلیل کسب نکردن امتیازات پژوهشی لازم نمی‌توانند پایه‌شان را بهبود ببخشند. امتیاز پژوهشی را هم در صورتی می‌توان کسب کرد که دغدغه‌ای نباشد. اعضای هیئت علمی زیادی داریم که به دلیل مشکلات مالی، در دانشگاه‌های مختلف تدریس می‌کنند تا کمبودهای زندگی خود را جبران کنند؛ چنین فردی عقب می‌ماند، امکان پژوهش ندارد و در نتیجه پایه‌اش ارتقا پیدا نمی‌کند.

عضو هیئت علمی دانشگاه رازی کرمانشاه با اشاره به تأثیر دغدغه‌های استادان دانشگاه بر کیفیت آموزش یادآور شد: اگر استاد دانشگاه در چرخه آموزش به خوبی دانشجو را تربیت نکند، بازتاب آن با خروجی‌های ضعیفی مانند معلم، استاد دانشگاه و مهندس ناکارآمد به جامعه آسیب می‌زند. اعضای هیئت علمی باید بدون دغدغه فعالیت کند؛ اما در حال حاضر این‌گونه نیست و اوضاع به شکلی پیش می‌رود که استادان دانشگاه هر روز در این باره صحبت می‌کنند.

صفرزاده با تأکید بر وضعیت سخت معیشتی استادان دانشگاه دور از پایتخت گفت: دانشگاه‌هایی که از مرکز دور هستند، شرایط متفاوتی دارند. به طور مثال صنایع در استان‌های غربی کشور مانند کرمانشاه، ایلام، همدان، کردستان و خوزستان در زمان جنگ، آسیب جدی دیده و طبیعتاً شرایط برای پژوهش و زندگی اعضای هیئت علمی بسیار دشوار است.

انتهای پیام/