به گزارش گروه دانشگاه ایسکانیوز از مرکز خبر شورای عالی انقلاب فرهنگی، در پژوهش تدوین داده و ستاده وزارت ارتباطات و فناوری اطلاعات در حوزه فرهنگ بر اساس نقشه مهندسی فرهنگیتلاش شده است که با ورود به میدان اجتماعی وزارت ارتباطات و فناوری اطلاعات، برخی از ویژگی‌های خاص این میدان در رابطه با مسائل فرهنگی کشف و تشریح شود. هدف کلی این پژوهش استفاده از روش نظریه زمینه-مبنا برای فهم چگونگی مراوده داده‌ها و ستاده‌های فرهنگی در وزارت ارتباطات و فناوری اطلاعات است. این مسئله از آن رو مورد اهمیت است که وزارت ارتباطات و فناوری اطلاعات به عنوان یکی از ارکان اصلی مدیریت سخت افزاری رسانه‌هایی که به رسانه‌های نوین موسوم هستند (اعم از تلفن هوشمند، اینترنت و از این دست)، نقش به سزایی در صورِ نرم افزاری این رسانه‌ها ایفا می‌کند. به علاوه، با توجه به اهداف نقشه مهندسی کشور، ارتقای اثر بخشی فرهنگی در دستگاه‌های مختلف از اهداف سازمانی این وزارت خانه قلمداد می‌شود. از این رو به نظر می‌رسد شناخت چگونگی امکان اثر بخشی فرهنگی از اهمیت بیش از پیش برخوردار باشد.
در فصل نخست، بخش اول، با طرح این سوال که فرهنگ چیست، سه تعریف از فرهنگ ارائه و سپس در بخش بیان مسئله‌ی این فصل، توضیح داده شد که هدف اصلی این نوشتار تقویت نگاه و رویکردهای فرهنگی در میان مدیران و دست اندرکاران وزارتخانه بظاهر غیرفرهنگی وزارت ارتباطات و فناوری اطلاعات است. چراکه واقعیت این است که به‌طور سنتی، مدیران و کارشناسان جامعه مخابراتی ایران از میان مهندسین و فارغ التحصیلان رشته‌های مهندسی عالی‌ترین دانشگاه های کشور فارغ‌التحصیل می‌شوند.
در فصل دوم، مروری بر ادبیات نظری پژوهش تاثیرات متقابل فرهنگ و یک نهاد یا سازمان اجتماعی مد نظر قرار داده شده است که برای این امر، در ابتدا مفهوم پیوست‌نگاری فرهنگی معرفی شد و با قرار دادن آن در بستر ادبیات نظریة توسعه این نکته مورد توجه قرار گرفت که پیوست فرهنگی به معنای ارزیابیِ تاثیرات طرح‌ها بر باورها، ارزش‌ها، یا عملکرد و سایر مولفه‌های فرهنگی جمعیت خاصی است که طرح یا برنامه‌ای قرار است برای آن اجرا شود و از این رو می‌تواند پیشبرد اهداف مندرج در اسناد بالادستی مهندسی فرهنگی بسیار کارآمد باشد.
در ادامه‌ی این فصل به مرور ادبیات حوزه تاثیر و تاثرات فرهنگ بر نهادها و سازمان‌های عمومی و برعکس پرداخت شده است. در نهایت، این فصل با موضوع تاثیر فناوری بر فرهنگ به پایان می‌رسد.
در بخش سوم از این فصل فرهنگ سازمانی وزارت ارتباطات و فناوری اطلاعات مورد بررسی قرار میگیرد. در این راستا در ابتدا مفهوم هویت به مثابه ویژگی مشترک معرفی شده است. سپس برخی ویژگی‌های فرهنگی مرسوم در مورد وزارت ارتباطات معرفی شده و مورد بحث قرار میگیرد. این ویژگی‌ها از داده‌های میدانی جمع‌آوری شده طی این پژوهش استخراج شده‌اند که شامل «فنی بودن» وزارتخانه و «معتقد ومتعهد بودن» کارکنان این وزارتخانه است.
در فصل ششم، در ادامه‌ی بحث از فرهنگ سازمانی، اهداف سازمانی را به عنوان مولفه‌ای که می‌تواند ساختاری فرهنگی را تشکیل دهد مورد ارزیابی قرار گرفت.
در بخش چهارم این فصل نیز به فرهنگ کارکنان پرداخته شده است. و این سوال مطرح شده است که کارکنان وزارت ارتباطات خود چه دیدگاهی نسبت به فرهنگ دارند. در نهایت نشان داده شده است که چهار مقوله‌ی متمایز در رویکرد به فرهنگ در بین کارکنان وزارت ارتباطات وجود دارد: فرهنگ به مثابه مذهب؛ فرهنگ به مثابه ظاهرسازی؛ فرهنگ به مثابه هنر و فرهنگ به مثابه محتوای رسانش شده است.
در بخش پنجم این فصل تلاش شده است تا فضای سازمانی این وزارتخانه مورد ارزیابی قرار گیرد. این فصل نیز با اتکا به داده‌های میدانی جمع‌آوری شده در میدان وزارت ارتباطات و فناوری اطلاعات، خشونت نمادین را به عنوان معضلی در پیش روی فضای سازمانی این وزارتخانه ترسیم می‌کند و نشان می‌دهد که خشونت نمادین در میدان وزارتخانه به عنوان ابزاری برای رقابت‌های بین طبقاتی عمل می‌کند. مدلی که در این بخش از خشونت نمادین گروه‌های مختلف ترسیم شده است نشان دهنده بینش‌های عمیقی نسبت به اشکال ارتباطی بین گروه‌های مختلف اجتماعی در این میدان است. به علاوه این مدل خود نشان می‌دهد که فضای سازمانی چگونه خود را طبقه‌بندی می‌کند در طبقات اجتماعی قرار می‌دهد.
فصل چهام با عنوان «نگاهی به آینده» نیز به صورت‌بندی متفاوتی از مسائل مد نظر این پژوهش می‌پردازد. از این رو، این فصل در ابتدا چهار حوزه‌ی فرد، اجتماع، اقتصاد و فناوری را در کنار هم مد نظر قرار می‌دهد و تلاش می‌کند تاثیرات متقابل آن‌ها بر یکدیگر را مورد ارزیابی قرار دهد. در درجه‌ی نخست به تاثیر فناوری بر مردم به عنوان اشخاصی منفرد پرداخته می‌شود. سپس تاثیر فناوری بر سازمان‌ها و شرکت‌ها مورد ارزیابی قرار میگیرد و تاثیرات مثبت و منفی فناوری مورد سنجش قرار میگیرد. سپس تاثیر فناوری بر خود جامعه مورد کنکاش قرار میگیرد و در نهایت فرهنگ به مثابه محل تغییرات اجتماعی مورد ارزیابی قرار میگیرد. در بخش بعدی این فصل نیز با اشاره برخی معضلات، چند راهکار برای مبارزه با تاثیرات مخرب فناوری ارائه می‌شود.
وزارت ارتباطات و فناوری اطلاعات به دلیل ماهیت فناورانه‌ی فعالیت خود، از جهات مختلفی بر فرهنگ تاثیر می‌گذارد.
به علاوه، طی یافته‌های میدانی برداشت شده است که دست کم خود مدیران این وزارتخانه اعتقاد دارند به دلیل موقعیت ممتاز خود به عنوان مدیر، قادر به تاثیرگذاری روی فرهنگ جامعه هستند. اما باید در نهایت بر تمامی این مواضع تشکیک و از منظری منطقی آن را دوباره مطرح کرد.
تاثیر فرهنگی دیگری که وزارت ارتباطات می‌تواند بر فرهنگ داشته باشد، تاثیر فناوری‌هایی است که این وزارتخانه در اختیار جامعه قرار می‌دهد. این تاثیر در مرکز توجه این پژوهش بوده است و تلاش بر این است که نشان داده شود تاثیرات فناوری‌ها بر فرهنگ چگونه است و در نهایت راهکارهایی برای کنترل این تاثیرگذاری ارائه داده شود.
برخی از این تاثیرات مخرب که در فصل‌هایی از این پژوهش مورد مداقه قرارگرفتند شامل محتوای تبلیغاتی، اعتیاد به اینترنت، ارتباطات آسیب‌زا است.
محتوای تبلیغاتی شامل تبلیغات با اولویت قرار دادن فروش محصولات بدون اهمیت دادن به تاثیرات فرهنگی و اجتماعی رفتار خود، تلاش به تجاری سازی همه‌چیز است. به علاوه در محیط جدید اقتصادی، تبلیغات مهمترین عامل کسب درآمد هستند. بنابراین به نظر می‌رسد در محیط رسانه‌ای جدید ناشی از ارتباطات نوین، تنظیم مقررات برای تبلیغات و نظارت بر وجوه فرهنگی آن یکی از مهمترین وظایف سازمانی مادر در حد و اندازه‌ی وزارت ارتباطات باشد، دقیقاً همانطور که در تبلیغات تلویزیونی، سازمان صدا و سیما بر تبلیغات تولید شده نظارت می‌کند.
تبلیغات با اولویت قرار دادن فروش محصولات بدون اهمیت دادن به تاثیرات فرهنگی و اجتماعی رفتار خود، تلاش به تجاری سازی همه‌چیز هستند.
یکی از مشکلات والدین استفاده‌ی بیش از حد کودکان از اینترنت است، چیزی که به اعتیاد به اینترنت موسوم است. و البته این امر مختص کودکان نیز نیست. تصور ما این است که راهکارهایی تجاری نظیر رایگان یا ارزان‌تر کردن اینترنت در ساعات پس از نیمه‌شب می‌تواند به دلیل فایده‌ی اقتصادی برای افراد کم‌درآمد، این افراد را مجاب کند که ساعات خواب و بیداری خود را دست‌کاری کنند و این امر به نوبه‌ی خود تاثیرات مخربی بر فرهنگ جامعه داشته باشد. مسئله بر سر این نیست که برخی افراد شب‌ها بیدار باشند و غیره، مسئله این است که دلیل تغییر عادات خواب و بیداری آیا الزامی است و چه تاثیری بر کیفیت زندگی این افراد خواهد داشت.
راهکارهایی تجاری نظیر رایگان یا ارزان‌تر کردن اینترنت در ساعات پس از نیمه‌شب می‌تواند به دلیل فایده‌ی اقتصادی برای افراد کم‌درآمد، این افراد را مجاب کند که ساعات خواب و بیداری خود را دست‌کاری کنند و این امر به نوبه‌ی خود تاثیرات مخربی بر فرهنگ جامعه داشته باشد.
گسترش ارتباطات به این معنا نیز هست که ارتباطات بین گروه‌های آسیب‌پذیر با خطر بیشتر از گذشته نیز شده است. در اینجا منظور ما صرفاً کودکان نیستند، بلکه تمامی افراد می‌توانند تحت آسیب قرار بگیرند: کلاه‌برداری اینترنتی، سرقت حساب‌های بانکی، سوء استفاده‌ی جنسی و غیره، همگی خطراتی هستند که افرادی غیر از کودکان را هدف می‌گیرند. دو راهکار برای مقابله با این آسیب‌ها وجود دارد: کنترل و مراقبت که از طریق پلیس انجام می‌شود و پلیس فتا در این زمینه فعالیت می‌کند؛ اطلاع رسانی و آموزش که با عنوان «فرهنگ‌سازی» در مجموعه وظایف وزارت ارتباطات گنجانده شده است. موارد ذکر شده فوق تنها نمونه‌هایی از تاثیرات فرهنگی ناخواسته‌ی ارتباطات جدید تحت فناوری‌های نوین هستند.
نکته اینجاست که وزارت ارتباطات از طرف قانون‌گذار موظف شده است در زمینه‌ی فناوری‌هایی که ارائه می‌کند فرهنگ سازی کند.
مسلماً سطح این تاثیرات بسیار گسترده‌تر از چیزی است که در اینجا امکان رسیدگی به آن وجود داشته باشد. آنچه مسلم است لزوم فراهم کردن سازوکاری برای شناسایی و رسیدگی به این معضلات است. به علاوه، تصور این است که بهترین راه برای مقابله با این معضلات پیشگیری است که می‌تواند به شکل پیوست‌نگاری فرهنگی پیش از ارائه‌ی خدمات فناورانه‌ی جدید، در ذیل پیشنهاد راه‌اندازی فناوری تهیه شود.
این وزارتخانه می‌تواند با ورود به مسائل فرهنگی و پاسخ دادن به مشکلات فرهنگی اجتماعی، کم‌کم به این سمت حرکت کند که موضع حاکمیتی خود را بازیابی کند و شاید در نهایت بتواند بخشی از خدمات فناورانه خود را به بخش خصوصی بسپارد.
در ادامه پژوهش به این نکته اشاره شده است که لزوم اتخاذ رویکردی فرهنگی از طرف وزارت ارتباطات و فناوری اطلاعات مشخص باشد. تصور از رویکرد فرهنگی این نیست که از این وزارتخانه خواسته شود که یک شبه تمامی مسئولیت‌های فناورانه‌ی خود را برون‌سپاری کند و به بخش خصوصی واگذار نماید و موضعی فرهنگی بگیرد. برعکس تصور این است که طی یک روند طولانی مدت، این وزارتخانه می‌تواند با ورود به مسائل فرهنگی و پاسخ دادن به مشکلات فرهنگی اجتماعی، کم‌کم به این سمت حرکت کند که موضع حاکمیتی خود را بازیابی کند و شاید در نهایت بتواند بخشی از خدمات فناورانه خود را به بخش خصوصی بسپارد، بدون اینکه خطر از دست دادن کنترل مدیریتی بر این خدمات را از دست دهد. مسلماً چنین رویکردی می‌تواند در طولانی مدت هم از نظر اقتصادی و هم از نظر فرهنگی به نفع کشور باشد. از نظر اقتصاد از آن رو که دولت و بودجه عمومی دیگر نیازی به سرمایه‌گذاری در بخش ارتباطات نخواهد داشت و می‌تواند بخشی را که بازار توان و خواست خدمت‌رسانی در آن را دارد به بخش خصوصی واگذار کند. از این رو بخش قابل توجهی از بودجة عمومی به مسائل مهم دیگر که نفع عمومی دارند ولی بازار پاسخی برای آن ندارد سرازیر شوند. از سوی دیگر، سپردن فعالیت‌های فناورانه به بخش خصوصی این امکان را می‌دهد که این بخش فناوری با سرعت بیشتر رشد کند، چنانچه بخش خصوصی به دلیل سود‌محور بودن فعالیت‌هایش گرایش بیشتری به خطرکردن دارد. در حال حاضر، بخش فناوری که از نظر اقتصادی شدیداً فعالیتی پرخطر است، به بودجه‌های دولتی وابستگی زیادی دارد و به نظر عاقلانه نمی‌رسدکه سرمایه عمومی در این سطح صرف فعالیت‌های پرخطر شود، آن هم زمانی که بخش خصوصی و بازار تمایل زیادی به تقبل این فعالیت‌ها از خود نشان می‌دهد.
به علاوه، بخشی از وظایف وزارت ارتباطات فرهنگ‌سازی عمومی برای استفاده فناوری‌های نوین است. لازم است این بند مغفول مانده از وظایف وزارت ارتباطات مورد توجه بیشتر قرار گیرد و پاسخ مناسبی دریافت کند. فرهنگ‌سازی صرفاً به معنای آموزش شیوه استفاده فنی نیست، بلکه برعکس فرهنگ استفاده است که باید بیشتر مد نظر قرار بگیرد.
انتهای پیام/
