به گزارش خبرنگار گروه علم و فناوری ایسکانیوز، برای حل مشکلات مختلفی که در زمینه‌های گوناگون فناوری اطلاعات رخ می‌دهد، راه حل‌های متفاوتی ارائه شده است. یکی از راه حل‌های ارائه شده که میزان استفاده از آن به طور چشمگیری در حال رشد است، استفاده از وسایل امنیتی (Secure Module) است.

می‌توان گفت توکن، نماینده یک دارایی تایید شده و دارای ارزش مانند ارز، حواله، آیتم‌های بازی‌های کامپیوتری و… است. توکن در دنیای ارزهای رمزنگاری شده، به ارزی گفته می‌شود که معمولا بر پایه یک بلاک‌چین دیگر ساخته شده است.

توکن منحصر به یک پلتفرم خاص نیست و نشان می‌دهد که شما یک دارایی قابل تجارت دارید، در حوزه ارزهای دیجیتال در حال حاضر از پلتفرم اتریوم برای ذخیره و ارائه توکن‌های ico ها استفاده می‌شود.

توکن‌های هوشمند USB(USB Smart Token) به عنوان نسل جدیدی از وسایل امنیتی، مشکل هزینه و قیمت بالای سخت افزارهای امنیتی HSM Hardware Secure Module را حل کرده و به وسایلی فراگیر تبدیل شده‌اند. نام دیگر توکن "رمزیاب" است.

توکِن امنیتی یا نشانه امنیتی (Security Token) سخت‌افزاری کوچک است که برای ورود کاربر یک سرویس رایانه‌ای به سامانه به‌کار می‌رود.

نحوه کاربرد توکن

کمترین نیازمندی هر نشانه داشتن یک مشخصه منحصر به فرد ذاتی است که در حافظه ذخیره شده‌ است. این حافظه قابل دستکاری نیست و به بیان بهتر به گونه‌ای طراحی شده‌ که به صورت باز برای سایر کاربردهایی که توسط فروشندگان نشانه و سازمان‌های دیگر ارائه می‌شود، در دسترس نیست.

همچنین اتصال به رسانه‌هایی مشابه شبکه‌های موبایل برای USS، پیام کوتاه و صدا است، که تمام چیزهایی که نیاز است در شماره موبایل یا تلفن ثبت شده‌است. البته این سیستم در ایران چندان کاربردی نشده است.

توکن‌های ارزی (Currency tokens)

همانطور که از نام آنها مشخص است، از این توکن‌ها به عنوان یک روش برای پرداخت و ذخیره ارزش استفاده می‌شود، بنابراین کاربرد این توکن‌ها مانند سایر ارزهای دیجیتال (مثل بیت‌کوین) است.

توکن‌های کاربردی (Utility tokens)

ظهور اتریوم باعث به وجود آمدن توکن‌های کاربردی شد. برخلاف توکن‌های ارزی، این نوع از توکن‌ها به دارندگان‌شان اجازه دسترسی به یک محصول یا سرویس خاص را می‌دهند. توکن‌های کاربردی چندکاره هستند و معمولا بر روی یک بلاک‌چین مانند اتریوم ساخته می‌شوند و در همان شبکه می‌توانند مورد استفاده قرار گیرند.

توکن‌های بهادار (Securities tokens)

با این توکن‌ها علاوه بر اینکه می‌توان محصولات و خدمات را خریداری کرد، می‌توان با نگهداری آنها انتظار بازده سرمایه‌گذاری و منفعت نیز داشت. این ویژگی باعث شده تا برخی از فعالان بازار و همچنین کمیسیون بورس اوراق بهادار آمریکا (SEC) آنها را به عنوان اوراق بهادار طبقه بندی کنند.

بنابراین این توکن‌ها به عنوان یک قرارداد سرمایه‌گذاری و دارای پتانسیل کسب سود و درآمد انفعالی (passive income) شناخته می‌شوند.

توکن‌های دارایی (Asset tokens)

این توکن‌ها به عنوان نماینده دیجیتال یک دارایی در یک پلتفرم یا سازمان شناخته می‌شوند. مثلا ممکن است یک توکن، نماینده و نشانگر مقدار مشخصی املاک یا دارایی فیزیکی مانند طلا باشد.

توکن‌های سهمی (Equity tokens)

این توکن‌ها بیشتر به عنوان یک مفهوم تئوری وجود دارند. این توکن‌ها به دارندگان‌شان، مالکیت سهام منتشر کننده آن توکن را می‌دهند. (مانند سهام شرکت)

توکن‌های جایزه (Reward tokens)

این توکن‌ها را می‌توان معادل امتیاز وفاداری (loyalty points) یا برای پرداخت جایزه‌ دانست.

توکن‌های سودده (dividend tokens)

به استثنای توکن‌های ارزی، سایر توکن‌ها نوعی قرارداد سرمایه‌گذاری با پتانسیل درآمد انفعالی هستند. چنین درآمدی می‌تواند در اشکال و انواع مختلف وجود داشته باشد، به طور مثال کسب سود از طریق نگهداری توکن، سرمایه‌گذاری و یا انجام عملیات استخراج و…

برخی از سازمان‌ها، درآمدشان را با توزیع سود بین دارندگان توکن تقسیم می‌کنند. علاوه بر این، بلاک‌چین‌هایی وجود دارند که دارای ویژگی‌هایی مشابه پرداخت سود هستند که باعث می‌شود ارز آنها مشابه یک توکن سودده باشد.

همانند سهام، توکن‌های دارای قابلیت سوددهی می‌توانند امتیاز رای را با خود به همراه داشته یا نداشته باشند. اما برخلاف سهام، نگهداری توکن‌های سودده صرفا حق امتیاز کسب درآمد انفعالی را به دارنده آن می‌دهد و صرفا دارنده توکن، هیچ مالکیتی در سازمان مربوطه ندارد.

انتهای پیام/