طرح کمربند- جاده نخست توسط آمریکایی‌ها تحت عنوان جاده ابریشم جدید و با محوریت افغانستان در هندوستان در سال 2011 توسط هیلاری کلینتون مطرح شد. چین اما با بازطرح این پروژه تصمیم دارد ضمن توسعه اقتصادی خود، با افراطی‌گری و تجزیه طلبی در آسیا مقابله کند و بستری گرم برای مانورهای دیپلماتیک خود فراهم آورد. بجینگ در طول سال های اخیر با بیش از 150 کشور و سازمان بین المللی بیش از 170 توافق نامه همکاری در راستای تحقق کمربند جاده امضا کرده و توافقاتی هم بین ایران و چین در سال 2016 در این خصوص انجام گرفته است.

طرح جدید کمربند جاده از منطقه سیان در چین جنوبی آغاز می‌شود و تا شهر رومچی در قزاقسان و از آنجا نیز به ایران، عراق، ترکیه و سوریه می‌رسد. از استانبول به بلغارستان، رومانی و جمهوری چک و آلمان و در ادامه به روتردام هلند و نیز ایتالیا متصل می‌شود. جاده دریایی آن جنوب شرق آسیا را به شرق آفریقا و شمال دریای مدیترانه متصل می‌کند. این جاده منطقه ای با جمعیت سه میلیارد نفر و اقتصادی بالغ بر 23هزار میلیارد دلار را در بر خواهد گرفت.

این طرح که سومین سند بزرگ تجاری چین محسوب می گردد پنج هدف اساسی به دنبال خود دارد:

۱_تقویت پیوندها و اتصالات در زمینه حمل و نقل به گونه که یک کریدور بزرگ از اقیانوس آرام تا دریای بالتیک و از آسیای مرکزی تا اقیانوس هند ایجاد شود. سپس به تدریجی شبکه ترانزیتی بین شرق، غرب و جنوب آسیا شکل گیرد.

۲- تقویت ارتباط و رایزنی‌ها میان کشورهای مسیر در زمینه سیاست گذاری، در جهت تسهیل زمینه همکاری‌های مشترک اقتصادی.

۳-سهیل تجاری میان کشورهای مسیر با تمرکز بر حذف موانع تجاری و کاهش هزینه های تجارت و سرمایه گذاری.

۴-تقویت همکاری‌های مالی با تمرکز بر تسویه ارزی، به گونه که از یک سو به کاهش هزینه مبادلات و کاهش ریسک مالی منجر شود و از دیگر سو رقابت‌پذیری اقتصادی را تقویت کند.

۵- تقویت پیوندهای مردم با مردم در کشورهای مسیر کمربند.

طرح بزرگ کمربند جاده پیش از آنکه یک پروژه تجاری و اقتصادی باشد، یک ایده آینده نگرانه است. ایده ای آینده نگر که بنا دارد آسیا را برای نسل‌های آتی در قبضه اقتصادی چین و پس از آن اروپا و افریقا را نیز تحت تاثیر تجارت با چین قرار دهد. پس در این میان جوانان بیش از دیگران دارای اهمیت هستند و نقش آفرینی خواهند کرد. جوانان در کشورهایی که به طور مستقیم درگیر این اتفاق هستند، می‌توانند در حوزه‌های مختلف تاثیرگذار باشند.

کمربند جاده از آنجا که یک طرح همگرایانه است، نخست نیازمند یک درک و اشتراک فرهنگی بوده و درک فرهنگی در میان چند ملت نیازمند فعالیت فرهنگی درازمدت خواهد بود و جوانان در این ملت‌ها تنها کسانی هستند که می توانند با توجه به فرصت و توان خود در یک چشم انداز بلند فرهنگی و گفتگوی میان ملت‌ها را رقم زده و در کهن سالگی به تماشای محصول نهال خود بنشینند.

در جمهوری اسلامی ایران عظیم‌ترین نهاد علمی فرهنگی که ظرفیت‌های علمی و فرهنگی گسترده در سطح کشور و منطقه دارد، با در اختیار داشتن بیش از یک میلیون جوان دانشجو و مستعد و تحصیل کرده، با ساختار و پراکندگی قابل توجه در سطح کشور و توانایی‌های متفاوت و گوناگون، دانشگاه آزاد اسلامی است.

اگر این نهاد اراده کند که اهمیت روابط راهبردی جمهوری اسلامی ایران با جمهوری مردمی چین را به مخاطبان خود عرضه و از ظرفیت و فرصت های آنان در حضور هرچه بیشتر ایران در طرح کمربند جاده استفاده کند، ایران قطعا در دهه آینده اهمیتی به غیر از یک قدرت منطقه‌ای در غرب آسیا و منبع انرژی برای چین خواهد داشت.

دانشگاه آزاد اسلامی به عنوان بزرگ‌ترین کمپین علمی، فرهنگی و ورزشی کشور با ظرفیت‌های خود باید پیشگام روابط فرهنگی و علمی با کشورهای مهم مانند چین باشد که نیازمند به سرمایه گذاری انسانس و آینده نگری هستند. کمربند جاده ابتکاری برای تساهل، تعامل و گفتگو میان تمدن هاست و جوانان نیز ابزار و وسیله تحقق این مهم برای تمدن های آسیایی به خصوص ایران و چین خواهند بود.

انتهای پیام/