در بخش ابتدایی این نامه آمده است: همان‌گونه که مستحضرید انقلاب اسلامی ایران، انقلابی ماهیتاً فرهنگی است و ذاتش با مقوله رسانه گره خورده تا آنجا که در جهان به «انقلاب نوار کاست» معروف شده است. اما اکنون پس از گذشت 40 سال از پیروزی انقلاب اسلامی، به مدد مدیران فرهنگی سیاست‌باز، مهم‌ترین نهادهای فرهنگی جمهوری اسلامی ازجمله سازمان سینمایی به بازوی اجرایی سیاست‌مداران و اهالی قدرت بدل شده است.

دانشجویان در این نامه بیان کردند که نمود این سیاست‌زدگی را می‌توان در نوع مواجهه سازمان سینمایی با مسئله توقیف و ممیزی مشاهده کرد؛ آنجایی که این چرخه عملاً اسیر سیاست‌مداران و به بخشی از فرایند تبلیغات انتخاباتی‌شان تبدیل شده است. اگرچه این روزها بحث درباره نوع مواجهه سازمان سینمایی با فیلم «خانه پدری» داغ شده اما واقعیت این است که مع‌الاسف این نوع نگاه سیاست‌بازانه از مدت‌ها قبل در سازمان سینمایی ریشه دوانده است.

در بخش دیگری از این نامه آمده است: سازمانی که مدیرانش در کلام، تمام قد از مجوزهای خود دفاع می‌کنند اما وقتی که پای عمل به میان می‌آید مشخص می‌شود که هیچ متر و معیاری در صدور مجوزها وجود ندارد و الا کدام معیار و کدام ارزش فرهنگی-هنری در جمهوری اسلامی می‌تواند منجر به تولید و اکران فیلم‌هایی مثل «عصبانی نیستم»، «عرق سرد»، «سمفونی نهم» و «خانه پدری» شود.

بسیج دانشجویی در این نامه عنوان کرد: از طرف دیگر اگر سازمان سینمایی برای مجوزهای خود ذره‌ای ارزش قائل بود می‌بایست در قبال خیل تخلفات صورت گرفته در تولید بسیاری از فیلم‌ها که به تدریج منجر به فرمایشی و نمادین شدن مجوز ساخت شده، حداقل واکنشی نشان می‌داد که دریغ از یک اخم و تذکر ساده!

در بخش دیگری از این نامه آمده است: این تناقض در گفتار و عمل امروز مسئولان سینمایی نشان می‌دهد که مسئله‌ سازمان سینمایی توقیف یا رفع توقیف براساس ضوابط سازمان سینمایی نیست، مسئله این است که آیا فیلم در راستای منافع قبیله‌ا‌‌ی آقایان هست یا خیر؟ مسئولان سازمان سینمایی از یکسو سخن از رفع توقیف می‌گویند و از سوی دیگر بی‌اعتنا به نظر شورای پروانه نمایش، فیلمی را در توقیف نگه می‌دارند و دیدنش را برای جامعه جرم می‌انگارند!

در این نامه قید شده است: جناب آقای انتظامی! گفته بودید که درصدد رفع مشکل فیلم خانه پدری هستید اما نکته اینجاست که مشکل، توقیف امثال خانه پدری نیست؛ مشکل شخص شما هستید! مشکل آن مدیر فرهنگی ناکارآمدی است که در قامت یک سیاست‌مدار ظاهر می‌شود و کم‌کاری‌هایش را بر گردن قوه قضاییه و دادسرای فرهنگ و رسانه می‌اندازد.

در بخش دیگری از این نامه آمده است: مشکل آنجاست که مدیران فرهنگی، بازیچه دست سیاست‌مدارنِ همیشه طلبکار می‌شوند! سیاست‌های کلان جمهوری اسلامی امر پیچیده و پنهانی نیست و اینکه شما با علم به آن سیاست‌های کلان، فیلمی مثل خانه پدری را رفع توقیف می‌کنید، نمایانگر آن است که یا خدایی ناکرده تعمداً به سیاست‌های کلان جمهوری اسلامی دهن‌کجی می‌کنید و یا اسیر دست بالادستی‌ها شده‌اید!

در بخش پایانی این نامه آمده است: سخن آخر آنکه سنگر فرهنگ مهمترین سنگر نظام جمهوری اسلامی در مقابله با استکبار جهانی است و فرماندهی در این سنگر و خدمت به ارزش‌های انقلاب اسلامی نیازمند رهایی از قیود و بندهای دیگر است. رهایی از نگاه‌های متعفن سیاست‌زده، رهایی از اعمال نظر براساس منافع شخصی و جناحی. به شما توصیه می‌کنیم برای فرماندهی در سنگر فرهنگی جمهوری اسلامی بند اسارت سیاست‌مداران و اهل قدرت را از پای خود بازکنید و تنها سیاست‌های کلان جمهوری اسلامی را معیار تصمیم‌گیری‌های خود قرار دهید و اگر نمی‌توانید این بند اسارت را از پای خود باز کنید، فرماندهی را به کس دیگری واگذار کنید و بیش از این برای آباد کردن دنیای سیاست‌مداران، تیشه به ریشه‌ی فرهنگ و هنر این مملکت نزنید.