به گزارش خبرنگار گروه دانشگاه ایسکانیوز، هومن جعفری_ بدون تعارف و مقدمه چینی به چند نکته بسیار ساده از استیضاح محمود حجتی بپردازیم که شاید از نظر دور مانده باشد. بعد از انتشار خبر قطعی شدن استیضاح او و بعد از انتشار خبر استعفای او، و بعدتر انتشار خبر مخالفت ریاست جمهور با این استعفا، می شود چند وجه از این ماجرا را بررسی و واکاوی کرد.
چرا استیضاح؟ چرا وزیر کشاورزی؟
در شرایطی که کشور مشغول خاموش کردن آخرین زبانه های آتش بحران تصمیم گیری بنزینی آقای رئیس جمهور است، وزیر کشاورزی آخرین شخص ممکن برای احضار به مجلس و نشان دادن کارت قرمز است.
نه وزیر جوان بابت قصه اینترنت به مجلس احضار شد، نه وزیر نفت از بابت دادن گزارشی پیرامون وضعیت بنزین کشور در دوران فرابنزین سهمیه ای یا حتی بابت دروغ شاخدارش در مورد گران نشدن بنزین به مجلس احضار شد و نه حتی وزیر کشور بابت عدم پیش بینی تهمیدات لازم برای مسائل امنیتی دوران گرانی بنزین یا دستکم بابت دادن گزارشی در این مورد، به بهارستان دعوت گشت.
مجلس با انتخاب وزیر کشاورزی برای استیضاح، به درستی نشان داد که نه تنها دیگردر راس امور نیست بلکه اساسا و اصولا در خواب اصحاف کهف قراردارد، یک نفر دوستان را از خواب بیدار کند.
اما نکته بعدی این است که چرا مجلس در چنین روزهایی باید وزیری را استیضاح کند؟ آیا دغدغه نمایندگان انتخاب یک وزیر خاص است یا فقط باید یکی تا مرز استیضاح برود تا در آستانه انتخابات مجلس، یک سری پیغام و پسغام سیاسی بین جناح ها و اشخاص اثرگذار رد و بدل شود؟
چرا استعفا؟ چرا پاسخ منفی؟
اما نکته دومی که باید در تحلیل این ماجرا مورد توجه قرار بگیرد واکنش وزیر کشاورزی است، امضای استعفا در روز قبل از استیضاح می تواند هزار معنی داشته باشد.
یکی بالا بردن دست ها به نشانه تسلیم و اطمینان داشتن از اینکه در مجلس رای نخواهد آورد.
دوم، انداختن توپ در زمین رئیس جمهور که یا این استعفا را قبول کن یا تماس های لازم با دوستانت در مجلس را بگیر تا روند آرا به سود من جریان یابد.
سوم، ژست تصنعی اما محبوب مدیران ایرانی که نشان دهند به میزشان نچسبیده اند و اگر لازم باشد خودشان در نوشتن نامه خداحافظی پیش دستی می کنند. لازمه اتخاذ چنین ژستی هم این است که خیالت راحت باشد که آرای برنده در جیبت است و در مجلس رای لازم را خواهی آورد.
چهارم، ایجاد همدلی لازم و حتی تزریق فشار برای تحرک بیشتر به مجموعه هایی است که برای ماندن او در این پست لابی می کنند. جدایی حجتی از وزارت کشاورزی – همانند جدایی هر وزیری از هر کابینه ای در هر دولتی- برای عده ای مطلوب است اما در سوی دیگر میدان به سود عده ای هم نیست. استعفای وزیر و رد شدنش از سوی رئیس جمهور، دعوت آشکار از گروه های ذی نفع تداوم حضور وی برای ورود به صحنه و تلاش برای اثرگذاری روی آراست.
به این سطرها می شود چندین مورد دیگر را هم افزود اما اگر دنبال گزینه ای می گردید که حاکی از نارضایتی وزیر از خدماتش به جامعه کشاورزان یا تردید او در داشتن صلاحیت برای ماندن در این پست است، باید بگویم که نه تنها وزیر یا کابینه را، بلکه کشور را اشتباه آمده اید.
خوشبختانه در این ملک، آحاد ملت در خود شایستگی لازم برای ریاست جمهوری را هم می بینند. اینکه دیگر «وزارت گوجه و سیب زمینی» است! راستی از آخرین قیمت گوجه چه خبر؟
بازی چیست؟ و بازیگر کدام است؟
سوال اصلی و درست در هر تحول و رویدادی این است که بازی چیست و بازیگر اصلی کدام است؟ برخلاف آنچه در گزارش های رسانه ای منتشر شده، بازی استیضاح نه به قیمت گوشت و مرغ و محدودیت های صادراتی و وارداتی مربوط است و نه عواملی از این دست در آن دخیل است.
اینکه بازی دقیق و درست چیست را کمی دیرتر باید مورد تحلیل قرار داد مخصوصا اگر بتوان به پاسخ واضحی رسید که آیا نزدیک بودن زمان انتخابات مجلس ربطی به این استیضاح دارد یا نه؟ فقط این را داشته باشید که «علی ابراهیمی» سخنگوی کمیسیون کشاورزی مجلس شورای اسلامی تاکید دارد که تعدادی از موارد و بندهای استیضاح آقای وزیر در حوزه تصمیم گیری و قدرت او نیست و نهادهای دیگری چون وزارت صمت و شورای اقتصاد در این حوزه ها حرف اول را می زنند.
اما اینکه بازیگراصلی این میدان کیست هم سوال بسیار جالبی است. تلاش عده ای از نمایندگان مخالف دولت برای عرض اندام در این زمینه غیرقابل چشم پوشی است اما بی اندازه ساده انگارانه خواهد بود اگر فکر کنیم پشت این استیضاح هیچ مغز متفکری وجود ندارد که در تلاش باشد تا با یک تیر چند نشان بزند.
پیام مستتر این استیضاح/ استعفا
تنها نکته امیدوارکننده و به شدت ناامیدکننده این بازی استیضاح/استعفا در این است که باور کنیم ناآرامی های آبان/آذر نود و هشت به پایان رسیده و اهالی سیاست در کشورما، دوباره به همان بده بستان های سیاسی سابق روی آورده اند. خوشحال کننده است اگر این پیام مستتر در این ماجرا را درست ارزیابی کرده باشیم اما بی اندازه ناامید کننده است اگر متوجه این باشیم که اهالی سیاست در ایران، از اتفاقاتی که هنوز هم به صورت کامل تمام نشده، مطلقا درسی نگرفته اند! دریغ و درد!
انتهای پیام /
