گروه دانشگاه ایسکانیوز؛ مسعود کیخا- چرا صدای دانشجو شنیده نمیشود؟ منافع چه کسانی در سکوت دانشجویان است؟ سالها پیش که پایتخت ایران برای نخستین بار میزبان دانشگاه به عنوان یک محصول وارداتی از غرب بود؛ کسی فکر نمیکرد که این نهاد بتواند منشأ تحولات بسیاری در کشور بشود، شاید حتی کسی تصور نمیکرد در دورافتادهترین منطقه کشور هم دانشگاه تاسیس شود. مکانی که در ابتدا جای هرکس و هر قشری نبود به سرعت توسعه یافت و خواسته یا ناخواسته تحولات اجتماعی٬ سیاسی و فرهنگی عظیمی را در تاریخ ایران رقم زد.
از ۱۶ آذر سال ۱۳۳۲ که دانشجویان در مقابل نماینده آمریکا ایستادند و حتی جان خود را از دست دادند گرفته تا حضور موثر در انقلاب اسلامی٬ تسخیر لانه جاسوسی و آشوبهای سال ۷۸ و ۸۸ که همه اینها چه مثبت و چه منفی نشاندهنده تاثیر دانشجویان و قدرت مانور آنها در شکلگیری مناسبات سیاسی اجتماعی کشور است.
سالهای ابتدایی پس از انقلاب، جنبش دانشجویی با هویت آزادایخواهی و آرمانخواهی شناخته میشد و حتی آنقدر قدرت گرفته بود که بتواند در برخی وقایع حساس رهبری مردم را دست بگیرد تا اینکه به دلایلی دچار افول شد.
طعم سیاست و قدرت زیر زبان برخی از اعضای جنبش دانشجویی رفت و همین کافی بود تا شاهد چند تکه شدن آن باشیم. البته این جنبش به رغم تلاش برخی سیاسیون و دولتمردان در دورههای مختلف، توانست احیا شود و حتی سرشاخههای جدید پیدا کند؛ اما همچنان استقلال و آزادیخواهی و روح مطالبهگری این جریان چوبی برای چرخ مسئولین به حساب میآمد و وجود و فعالیتشان کام مسئولان دانشگاهها و سیاسیون را تلخ میکرد.
دانشجویان معتقدند هر سال در روز دانشجو مسئولان با ژست دانشجودوستی و احترام ظاهری به آنها٬ جلساتی نمایشی را با نمایندگان تشکلهای دانشجویی ترتیب داده و از استقلال آنها تعریف و تمجید میکنند؛ اما وقت عمل، بیشترین فشارها و هزینهها را متوجه تشکلها میکنند.
چوب دولتمردان لای چرخ تشکلهای دانشجویی
این روزها پای درددل هریک از فعالان دانشجویی بنشینیم؛ صحبتهای بسیاری از این جنس میشنویم که بودجه تشکلها قطرهچکانی است، از کملطفی معاونان فرهنگی گلایه دارند و از بیمحبتی مسئولانی که نمیدانند صاحبان اصلی دانشگاه همین دانشجویانند سخن میگویند.
اما مسئلهای که جنبش دانشجویی را آزار میدهد سوءاستفاده سیاسیون و نگاه ابزاری دولت به آنهاست، آنچه که دبیران اتحادیههای دانشجویی هم بر آن تاکید دارند. محمدزادمهر دبیر اتحادیه جامعه اسلامی دانشجویان این مسئله را مطرح میکند که «مسئولان دولت باید تکلیف خود را مشخص کنند آیا اعتقادی به فعالیت جریان دانشجویی دارند یا خیر» وی که نگاه دولتمردان به تشکلها را قارچگونه میداند؛ معتقد است «در ایام نزدیک به انتخابات، مسئولان میخواهند تعداد تشکلهای دانشجویی زیاد شود؛ اما بعد از آن حتی تشکلهای دانشجویی همسو با خودشان را نیز مورد حمایت قرار نمیدهند.» زادمهر رابطه رئیس جمهور دولتهای یازدهم و دوازدهم با جریان دانشجویی را مناسب نمیداند و برداشتش اینگونه است که «دولت با این اقداماتش یک پیام را میخواهد برساند و آنهم این است که تشکلهای دانشجویی را منتقد خود نمیداند بلکه مخالف خود میپندارد.»
البته زادمهر تنها منتقد رفتار دولت با تشکلهای دانشجویی نیست، سجاد اسدی دبیر اتحادیه انجمنهای اسلامی دانشجویان مستقل نیز از تمایل دولت برای انفعال جنبش دانشجویی میگوید «دولت تمایل دارد تا جنبش دانشجویی دچار رکود شود و نسخههای بدیل برای جریان دانشجویی مطرح کند.»
برخی از فعالان دانشجویی معتقدند که دولت اجازه پیگیری مطالبات مردم را به جریان دانشجویی نمیدهد، همانطور که دانیال یادگاری دبیر اتحادیه جنبش عدالتخواه دانشجویی این گلایه را مطرح میکند.
لغو برنامه تشکلهای دانشجویی با مقاصد سیاسی؟!
۱۶ آذر این روزها گویا فقط نام دانشجو را یدک میکشد و کام آنها بابت تصمیماتی که سیاسیون در پشت پرده برای آنها گرفتهاند، تلختر از همیشه است.
شاید خیلی محاورهای به نظر برسد اما زبان حال این روزهای تشکلهای دانشجویی به مسئولان دانشگاه این است که «جیب ما را نزنید کمک پیشکش» کتابی این ضربالمثل، صحبت علی دهقان دبیر اتحادیه دفتر تحکیم وحدت است که میگوید «دولت نهتنها به تشکلهای دانشجویی کمک مالی نکرده بلکه بیشتر سنگاندازی هم میکند. جریان دانشجویی زمانی که وزارت علوم، تحقیقات و فناوری را به جای پشتیبان، در مقابل خود ببیند، به صورت ناخود آگاه دچار نوعی سرخوردگی میشود.»
امسال هم تعداد زیادی از برنامههای دانشجویان مانند برنامه جامعه اسلامی دانشجویان دانشگاه تبریز، برنامه بزرگداشت شهید شهریاری در دانشگاه امیرکبیر، دانشگاه بینالمللی امام خمینی(ره) و غیره که به مناسبت 16 آذر ترتیب داده شده بود؛ لغو شد و هیچ یک از مسئولان دانشگاهها هم پاسخگو نبود.
موضوع به جایی میرسد که «مسئولان دانشگاههای سراسر کشور برچسبهای امنیتی به مراسم دانشجویی بهویژه روز دانشجو میزنند و با بهانههای مختلف از جمله مالی و نبود بودجه مجوزهای لازم برای برگزاری برنامههای دانشجویی صادر نمیکنند.» این جملهای است که نه برداشت یا تحلیل یک خبرنگار بلکه صحبتهای دبیر اتحادیه دفتر تحکیم وحدت است.
روند ارتباط دولتهای گذشته با تشکلها نشان میدهد که تمایلی برای تحرک آنها وجود ندارد و این مورد به طیف سیاسی خاصی هم مربوط نیست؛ چرا که بهکلی مطالبهگری و استقلال جنبش دانشجویی از سوی دولتمردان دوستداشتنی نیست، به همین دلیل هم جریان دانشجویی باید با پیشفرض سنگاندازیهای عوامل خارجی، فکری به حال ریبرندینگ خود بکنند.
انتهای پیام/