تهران- ایسکانیوز: محقق دانشگاه صنعتی اصفهان با همکاری پژوهشگران سوئدی در طرحی تحقیقاتی جهت بازسازی بافت مثانه اقدام به بررسی استفاده از داربست‌های پلیمری نموده است. این داربست‌ها به طور همزمان خواص مکانیکی و زیستی مطلوبی داشته و به دلیل برخورداری از بافت ریز شده‌ی مثانه به جای سلول، نیاز به استخراج و کشت سلولی را مرتفع می‌کند.

روش متداول بازسازی بافت مثانه، شامل استفاده از بخشی از روده‌ی بیمار به عنوان مثانه است. این روش نیاز به استفاده از داروهای تضعیف کننده‌ی سیستم ایمنی بدن ندارد. با این حال به دلیل خاصیت جذب کنندگی دیواره‌ی داخلی روده، برای بافت مثانه که در معرض مواد سمی ادرار است، مناسب نیست و منجر به مشکلات عدیده‌ای می‌گردد. از این رو نیاز به بهره‌گیری از داربست‌های مهندسی بافت خودنمایی می‌کند.

روش ارائه شده در این تحقیق شامل استفاده از بافت خرد شده‌ی دیواره داخلی مثانه است. عدم نیاز به استخراج سلول‌ها در محیط آزمایشگاه، سبب کاهش هزینه و افزایش سرعت آماده‌سازی داربست جهت کاشت در بدن موجود زنده خواهد شد. برای این منظور داربستی با ساختار هیبریدی از دو پلیمر طبیعی کلاژن و مصنوعی پلی لاکتیک-کو-گلایکولیک اسید به ترتیب جهت فراهم آوردن محیط مناسب رشد سلولی و کسب خواص مکانیکی مطلوب ساخته شد‌ه است. این داربست پتانسیل به‌کارگیری در سایر زمینه‌های مهندسی بافت را نیز دارد.

به گفته‌ی فاطمه اجل لوییان- دکترای مهندسی نساجی از دانشگاه صنعتی اصفهان، در روش‌های متداول مهندسی بافت مثانه، از کشت سلول‌های گرفته شده از دیواره‌ی داخلی و خارجی در سطوح داربست‌های پلیمری استفاده می‌شود. در این موارد، صرف نظر از نوع داربست استفاده شده و مشکلات احتمالی ساختاری و بیومکانیکی آن، فرایند استخراج، کشت و تکثیر سلول‌ها، پر هزینه و زمان بر است و بیمار بایستی دو بار تحت جراحی قرار گیرد.

وی در ادامه افزود: بازسازی بافت مثانه بر پایه‌ی کشت مخاط خردشده‌ی مثانه بر روی یک داربست مناسب و کاشت فوری در داخل بدن موجود زنده، می‌تواند جایگزین مناسبی برای کشت داخل آزمایشگاه سلول‌های یوروتلیال باشد. با توجه به تفاوت شکل ساختاری بافت خردشده با سوسپانسیون سلولی لازم بود داربست مناسبی طراحی شود که بتواند بافت خرد شده را در خود جای دهد. همچنین پس از پیوند زدن، سلول‌های موجود در آن بتوانند به مرور زمان، از بافت دربرگیرنده‌ی آن‌ها مهاجرت کرده، رشد و تکثیر نموده و دیواره‌ی داخلی مثانه را بازسازی کنند.

نانوالیاف کلاژن، ساختاری شبیه به ماتریس خارج سلولی دارد. این نانوالیاف شرایط بهینه برای رشد و اتصال سلول‌های مهاجرت کننده از بافت خرد شده را ایجاد می‌کند. از سوی دیگر، الیاف PLGA با قطر متوسط 705 نانومتر و تخلخل حدود 90 درصد، علاوه بر کسب استحکام مکانیکی مطلوب، امکان رگ‌زایی و نفوذ شبکه اعصاب را فراهم می‌کند.

نتایج این کار تحقیقاتی که حاصل همکاری فاطمه اجل لوییان و همکارانش است، در مجله‌ی Biomaterials منتشر شده است.