حسین سلیمانی عضو هئیت علمی واحد نجف‌‌آباد در گفت‌‌و‌‌‌‌گو با خبرنگار گروه دانشگاه ایسکانیوز، درباره دلایل ضعف علوم انسانی در کشور گفت: بزرگ‌ترین دلایل ضعف علوم انسانی در کشور ناشی از نگاه نادرستی است که به این علم وجود دارد. امروز در بسیاری از علوم، مصرف‌‌‌کننده نظریات نظریه‌‌‌پردازان غربی هستیم و حمایت لازم از نخبگان و فارغ‌‌التحصیلان رشته‌‌‌‌‌‌های علوم انسانی نمی‌شود؛ این امر منجر به ایجاد دلسردی در میان اندیشمندان این حوزه شده است که مانع از توسعه علوم انسانی در کشور می‌‌‌‌‌شود. در حال حاضر، بسیاری از رشته‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌های علوم‌‌‌انسانی به‌‌‌‌‌‌‌‌‌روز رسانی نشده و کاربردی شدن برخی از رشته‌‌‌‌‌‌‌‌‌ها در ایران وجود ندارد و با نیازهای جدید تطابق پیدا نکرده است. متاسفانه به برخی از رشته‌‌‌‌‌‌‌ها، تنها به عنوان یک مدرک تحصیلی نگاه می‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌شود.

وی تشریح کرد: بدون تردید، رشته جغرافیا در بسیاری از امور و برای اداره صحیح کشور، توسعه شهرها و امور کشاورزی کاربرد دارد. متاسفانه علم جغرافیا توسط نظام اداری و سیاسی ما شناخته شده نیست و تصور غلط بر این است که علم جغرافیا به شناخت اطلاعات مختص به این رشته مرتبط خواهد بود.

سلیمانی درباره اهمیت علم جغرافیا تاکید کرد: وقتی کسی جغرافیا بلد باشد، متوجه می‌شود که نقش عوامل اقلیمی در محدود کردن حوزه کشت برنج و کشت چای یا در تقویت برخی کشاورزی‌های دیگر مثل خرما، مرکبات، سیب و غیره چیست. دانش جغرافیایی در حقیقت دانش آگاهی انسان بر ضوابط و ظرفیت‌های محیط است. متأسفانه لااقل در ۱۵ سال اخیر؛ به دلیل جذابیت‌هایی که برنامه‌ریزی در شهر و روستا، کشاورزی و صنعت و سرزمین داشته، از مقوله‌های جغرافیایی فاصله گرفتند و به مرز دانش‌های دیگر نزدیک شده‌اند و این ایراد و اشکال بزرگی است که در آموزش جغرافیا وجود دارد.

عضو هئیت علمی واحد نجف‌‌آباد در ادامه خاطرنشان کرد: علم جغرافیا در عرصه برنامه‌‌‌‌‌‌ریزی توسعه پایدار کاربرد دارد؛ اما متاسفانه نظام سیاسی ما اهمیت این موضوع را درک نکرده؛ در حال حاضر هم بسیاری از کتاب‌‌‌‌‌‌‌های دانشگاهی در علم جغرافیا، ترجمه بوده و برگرفته از نظریات نظریه‌‌‌‌‌‌‌‌پردازیان غربی بوده که نیازمند تجدید و بازنگری است.

سلیمانی درباره راهکارهای تربیت نظریه‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌پرداز در کشور اظهار کرد: مهم‌‌‌‌‌‌‌‌ترین راهکار برای تربیت نظریه‌‌‌‌پرداز در کشور، اهمیت دادن به این رشته‌‌‌هاست. در حال حاضر در سراسر جهان، رشته‌‌‌های علوم پایه و علوم انسانی محور توسعه در کشورهای پیشرفته بوده که این امر باید به عنوان یک الگو در دیگر کشورها لحاظ شود.

وی درباره بومی‌‌سازی علوم انسانی و اثرات آن خاطرنشان کرد: بومی کردن علوم انسانی با هدف تطبیق دانش وارداتی با فرهنگ ایرانی و اسلامی از دیرباز مطرح بوده است. اگر چه در ضرورت بومی‌‌‌سازی علوم انسانی شک و تردیدی وجود ندارد؛ اما وضعیت کنونی ما در این علوم روشن می‌‌‌کند که در تعریف و تفسیرهای فعلی از بومی‌‌سازی ایرادهایی وجود دارد. ایرادهایی که بدون رفع آن نمی‌‌‌توان از سودمندی و کارآمدی علوم بومی شده اطمینان یافت.

عضو هئیت علمی واحد نجف‌‌آباد تاکید کرد: بومی‌‌سازی در صورتی که با ایجاد فضای نقد همراه شود و فرصت مداخله در روند پیشرفت علم را دهد می‌‌تواند زمینه‌‌‌ساز تحولی فوری و همه جانبه در ساختار و کارکرد این علوم باشد؛ اما در غیر این صورت، نتیجه معکوس داشته و حاصل آن تنها یک شعار و پیامدهای منفی خواهد بود.

وی درباره دلایل عدم ورود نخبگان به رشته‌‌‌‌‌های علوم انسانی تصریح کرد: عدم ورود نخبگان به رشته‌‌‌‌‌های علوم انسانی به دلیل شرایط فکری و فرهنگی بوده که در جامعه امروز حاکم است. از گذشته تا امروز دانش‌‌آموزان برتر وارد رشته‌‌های ریاضی و تجربی می‌‌شدند و این باور وجود دارد که دانش‌آموزان ضعیف وارد رشته‌‌‌های انسانی می‌‌شوند. در حقیقت عدم اشتغال مناسب و بازار کار ناپایدار برای فارغ‌‌‌التحصیلان علوم انسانی و نبود نگاه صحیح به این رشته‌‌ها منجر به جذب حداکثری در دیگر رشته‌‌ها شده است.

سلیمانی متذکر شد: علوم انسانی راهبر توسعه یک کشور است وقتی که در حوزه راهبری و هدایت توسعه مشکل داشته باشیم، علوم مختلف، دیگر اثرگذاری سودمندی نخواهند داشت؛ بنابراین اگر در حوزه علوم انسانی مشکل داشته باشیم در سایر علوم هم دچار مشکل می‌‌شویم؛ بر همین مبنا توسعه و توجه به علوم انسانی برای تحول در یک کشور، امری مهم و غیرقابل انکار بوده که نیازمند توجه مسئولان امر است.

انتهای پیام/