به گزارش گروه دانشگاه ایسکانیوز، شورای صنفی مرکزی دانشجویان دانشگاه علوم پزشکی شهید بهشتی در انتقاد از ناتوانی در مدیریت آلودگی هوا بیانیهای صادر کرد.
در بخش ابتدایی بیانیه آمده است: سرنوشت نظام سلامت چه خواهد بود وقتی اندیشیدن به سلامت و تندرستی کسانی که متولیان سلامت مردم هستند، واپسین موضوعی است که آن هم اگر بخت یار باشد، به آن گوشه نگاهی میاندازند. ما از سوی گروهی صحبت میکنیم که حافظان سلامت مردماند؛ اما گویا کسی کوچکترین اهمیتی به سلامت آنها نمیدهد! گویا حکایت آن کوزهگری که از کوزه شکستهاش آب میخورد، نه یک حکایت صرف، که تقدیر محتوم ناخواسته ما شده است. درست همین لحظه که این سطور را با ریههایی پر از سم مینویسیم، آمارهای هواشناسی، شاخص آلودگی تهران را ۱۵۶ نشان میدهند؛ آن هم پس از چندین روز آلودگی مفرط هوا!
در بخش دیگری از بیانیه ذکر شده است: مسئولان و مدیران دستاندرکار ، هوای تدبیر بیتدبیریتان شهرهایمان را خفه و سینههایمان را تنگ کرده است؛ اما بیش از آنکه این آلودگی ریههایمان را بسوزاند و پیش از آنکه اثرات جبرانناپذیرش سلامتیمان را مختل کند. دیدن این صحنههای آزاردهنده از اختلافات داخلی و تناقضگوییهایتان در مسائلی به غایت بدیهی و پیش پا افتاده، قلبهایمان را به درد آورده است. چه فرسنگها دور است آنچه در تعامل مسئولان با هم و با مردم میبینیم از آنچه آرمانهای ملتی بود که روزی به خاطر آنها قیام کرد و به پا خاست.
شورای صنفی مرکزی دانشجویان دانشگاه علوم پزشکی شهید بهشتی تأکید کردهاند: مشاوران و کارشناسان تخصصیتان چقدر از مضرات این هوای سمی میدانند و چقدر شما را از آن آگاه کردهاند؟! چقدر در مورد بیماریهایی مثل cpod، آسم، مزوتلیوما، آتلکتازی و سرطان ریه میدانید؟! اگر واقعاً وخامت اوضاع را درک نمیکنید، بگویید تا با روش خودمان شما را با آنها آشنا کنیم! مایلیم بدانیم با کدام توجیهات واهی و پوچ با سلامت دانشجویان بازی میکنید؟! واقعاً مختل نشدن جزئی برنامه آموزشی و فرار از تحمیل پرداخت هزینهای مازاد بر برآوردهای اولیه بهانه قانعکنندهای است برای به خطر انداختن جان مردم؟!
در بخش پایانی بیانیه آمده است: جناب آقای وزیر! آقای وکیل! جناب استاندار! عرصه سیاست و مدیریت در سطح کلان جامعه جای ارضاءاحساسات برتری جویانه و بروز خودبزرگ بینی ها و عقده های حقارت درونی شما نیست که اینطور در به معرض گذاشتن پلیدی های نفسانیتان از هم سبقت میگیرید. بترسید از آن روزی که دانشجویان و سایر مردم همآوا شوند و با این نغمه خطابتان کنند که: «جای مردان سیاست بنشانید درخت، تا هوا تازه شود.»
انتهای پیام/