ناسا، «فضانورد بیمار» را از راه دور و از طریق زمین درمان کرد

ناسا اعلام کرد که موفق شده یک فضانورد را با یک لخته خون در فضا از زمین درمان کند.

به گزارش گروه علم و فناوری ایسکانیوز، در رگ گردن (ورید ژوگولار) یک فضانورد در ایستگاه بین المللی فضایی(ISS) لخته خون تشخیص داده شد. بلافاصله پس از ملاقات با پزشک متخصص در زمین ، مقامات ناسا از راه دور پزشک را به ایستگاه فضایی وصل کرده و موفق به درمان فضانورد شدند.

دکتر «استفان مول» از مرکز تحقیقات خون UNC گفت: «وقتی ناسا برای اولین بار با من تماس گرفت ، پرسیدم آیا می توانم برای معاجه بیمار به ایستگاه فضایی بین المللی مراجعه کنم. ناسا به من گفت که نمی توانند من را به سرعت به ایستگاه فضایی برسانند ، بنابراین مجبور شدم معاینه و معالجه را از چاپل هیل انجام دهم.»

دکتر استفان مول که از طرفداران دو آتشه ناسا است تنها پزشکی است که با وجود اینکه در ناسا فعالیت نمی کند با اینحال ناسا با او مشورت می کند. ترومبوز ورید عمیق (ترومبوز ورید DVT عمیق) که در رگ گردن فضانورد شناسایی شد هیچ درمانی شناخته شده در یک محیط عاری از جاذبه برای آن وجود وجود نداشت .زیرا همه درمان ها و روشهای معالجه در گرانش و جاذبه زمین توسعه یافته بودند.

هویت فضانورد مستقر در ISS که بیماری او تشخیص داده شده به دلایل خاص فاش نشده است. وقتی لخته در گردن این فضانورد کشف شد، فقط در 2 ماه از ماموریت شش ماهه خود را سپری کرده بود.

دکتر مول عضو مرکز تحقیقات خون UNC است و تجربه و دانش گسترده ای در مورد ترومبوز عروقی عمیق دارد.

دکتر مول گفت:«به طور معمول و مطابق پروتکل درمانی ، درمان بیمار مبتلا به DVT باید با رقیق کننده خون شروع شود و با جلوگیری از رشد حداقل سه لخته ، از آسیب رسیدن به سایر قسمت های بدن مانند ریه جلوگیری شود. با این حال ، هنگامی که بعد از گرفتن رقیق کننده خون ، جراحتی به وجود بیاید ، قطع جریان خون هنگام به وجود آمدن خونریزی داخلی دشوار است. در چنین حالتی ، ممکن است مراقبت فوری پزشکی لازم باشد. البته از آنجا که اتاق اورژانس در فضا وجود ندارد ، ما باید این گزینه ها را خوب در نظر بگیریم.»

آیا رقیق کننده خون می تواند کارساز باشد؟

دکتر Moll و تیم ناسا تصمیم گرفتند که بهترین درمان برای فضانوردان همان رقیق کننده خون است. با این حال ، گزینه های دارویی محدود بود. در ایستگاه فضایی ISS تعداد محدودی از داروهای مختلف وجود دارد. مول توصیه کرد که داروی Enoxaparin (Lovenox®) که در ایستگاه فضایی موجود و یک رقیق کننده خون است می تواند یک درمان موثر و طولانی مدت است. ناسا می تواند از داروهایی که Moll توصیه کرده است استفاده کند تا زمانی که داروی جدیدی به ایستگاه ارسال کند.

در درمان آنوکساپارین ، دارو به صورت زیر جلدی تزریق می شود و 40 روز ادامه پیدا می کند. در 43مین روز از درمان فضانوردان ، قرص(®Apixaban (Eliquis که با محموله جدید به ایستگاه رسید به او داده شد.

این درمان 90 روز به طول انجامید و فضانورد تحت نظارت یک تیم رادیولوژی از زمین ، سونوگرافی را برای نظارت بر لخته شدن خون انجام شد. علاوه بر این ، در این فرایند ، دکتر مول مکالمه های الکترونیکی و تلفنی با فضانورد برقرار کرد.

«وقتی فضانورد به تلفن من زنگ زد ، همسرم جواب داد و حرف جالبی به من زد :" استفان از فضا به تو زنگ زدن. "این واقعاً شگفت انگیز بود. اینکه یک فضانورد از فضا به تلفن شما زنگ بزند باور نکردنی است. آنها می خواستند مثل یک بیمار عادی با من صحبت کنند. نکته جالب اینجاست که با اینکه ISS با سرعت 27000 کیلومتر در حال چرخش به دور زمین است ، کیفیت ارتباط تلفنی از مکالمه ای که با خانواده ام در آلمان داشتم ، بهتر بود.»

چهار روز قبل از بازگشت فضانورد به زمین ،مصرف Apixaban را متوقف کرد. مول و کارمندان ناسا این تصمیم را بدلیل وجود احتمال و خطر مجروح شدن فضانورد در سفر بازگشت گرفتند. فضانورد بدون مشکل روی زمین فرود آمد و دیگر نیازی به درمان لخته خون نیست.

به طور معمول تشخیص لخته خون در فضانورد دشوار است ، زیرا بدون علامت است. یعنی تقریباً هیچ علامتی ندارد. با این حال زمانی که این فضانورد در حال تحقیق در مورد توزیع مایعات بدن با وزن صفر در خلا توسط سونوگرافی بود ، به طور اتفاقی لخته ای را در گردن خود یافت. به همین دلیل دکتر مول فکر می کند که رفتار لخته های خون و خون در فضا باید مورد بررسی قرار گیرد. موقعیت های مشابهی که ممکن است در مریخ و سایر ماموریت های فضایی بوجود بیاید باید مورد بررسی قرار گیرد.

انتهای پیام/

کد خبر: 1057901

وب گردی

وب گردی