به گزارش خبرنگار گروه ورزش ایسکانیوز، این روزها فوتبال ایران دغدغه های جدیدی دارد. دغدغه این روزهای اهالی فوتبال ایران که خیلی زود هم تعیین تکلیف خواهد شد، پرونده میزبانی ما در مسابقات آسیایی است که بار دیگر با انقلت های کشورهای عربی مواجه شده و کار را به میدان حساسی کشانده است.

کشورهای عربی با استناد به شلیک موشکی پدافند هوای ایران به هواپیمای اوکراینی، آسمان ایران را برای پروازهای خود ناامن خواندند و میزبانی ایران را پرریسک ارزیابی کردند. اتفاق تلخی که با موافقت کمیته مسابقات همراه شد و کار به کمیته اجرایی کشید. آنچه این روزها در کنفدراسیون فوتبال آسیا در حال رخ دادن است، صرفا تعیین تکلیف برای مسابقات لیگ قهرمانان آسیا نیست. نتیجه ای که از دل این کمیته بیرون بیاید، می تواند روی میزبانی ایران در مسابقات مقدماتی جام جهانی نیز اثرگذار باشد ضمن اینکه دامنه آن می تواند به دیگر مسابقات ورزشی و حتی جشنواره های بین المللی در حوزه های هنری و فرهنگی نیز کشیده شود.

آنچه در این مورد باید مورد توجه قرار بگیرد چندباره گزیده شدن ما ازهمان اشتباه مهلک تمام دهه های اخیر است. ما در فدراسیون های ورزشی جهانی به آن صورت نفوذی نداریم. کرسی های بین المللی را به آدم هایی می سپاریم که عمدتا حتی به زبان انگلیسی تسلطی ندارند. آدم های خلق الساعه را به ورزش می آوریم تا کرسی های بین المللی را به راحتی بپرانند. بزرگترین کرسی های جهانی در کمیته بین المللی المپیک، کنفدراسیون فوتبال آسیا، فدراسیون جهانی کشتی و نهادهای مشابه را به دلیل حسادت، کج فهمی و اختلافات بی اهمیت سیاسی به بادفنا دادند.

همین چند سال قبل بود که علی کفاشیان بزرگترین پست اجرایی ایران در AFC بعد از انقلاب را به خاطر عطش قدرت طلبی علی سعیدلو معاون ورزشی محمود احمدی نژاد، از دست داد تا در چنین روزهایی حسرت داشتن آن پست را بخوریم. داستانی که بر سر محمودهاشمی طبا در کمیته بین المللی المپیک نیز آمد تا کرسی اجرایی گرانقیمتی که داشتیم را مفت از دست بدهیم.

این اتفاق بارها و بارها در ورزش ایران در فدراسیون ها و کنفدراسیون های ورزشی مختلف رخ داده است و ما همیشه بازنده بزرگ این بازی بوده ایم.

از سوی دیگر بی اطلاعی مسئولان مختلف ورزش ایران در میادین بین المللی از قوانین حقوقی و از آن مهمتر بی اطلاعی مطلق آنها از زبان انگلیسی یا حتی زبان دومی که بتوان با دیگر نفرات ارتباط برقرار کرد، سبب شده تا ما بازنده بزرگ اکثر پرونده های حقوقی یا رای گیری های بین المللی باشیم. بی اطلاعی مدیران ورزش ایران از قوانین حقوقی و زبان بین المللی و اصول عقد قراردادها به اندازه ای است که به جرات می توان ادعا کرد ورزش ایران در دهه اخیر ده ها میلیون دلار غرامت و خسارت ورزشی پرداخت کرده است.

ماجرایی که در روزهای اخیر در کنفدراسیون فوتبال آسیا رخ داده و پیش از این نیز تجربه اش کرده بودیم، یک چرخه تکراری است. سرمایه گذاری بیش از اندازه اشتباه علی کفاشیان و مهدی تاج روی شرکای عربی در انتخابات ریاست فدراسیون فوتبال کنفدراسیون فوتبال آسیا در حالی که کشورهای شرق آسیا برای آرای ایران و متحدانش ارزش و احترام بیشتری قائل هستند، کار را به جایی رسانده که ما با دست خودمان کنفدراسیون فوتبال آسیا را دودستی به بحرین و عربستان و امارات تحویل داده ایم!

اینکه فارغ از نتیجه رای گیری امشب و فردای کمیته اجرایی، ما باید در انتخابات بعدی با کشورهای شرق آسیا ائتلاف کنیم، یک امر بدیهی است. تماس ما با کشورهای شرق آسیا یک ضرورت استراتژیک است و باید به آن نگاه ویژه ای داشته باشیم. دستگاه ورزش کشور در بیست و چهارساعت گذشته تلاش کرده تا همه ظرفیت های مغفول مانده دیپلماسی نیم بند خود را فعال کند تا بتواند از سقوط دومینیو وار میزبانی های ورزشی ایران جلوگیری کند.

اینکه از دل این تلاش های دقیقه نودی اتفاق جدیدی رخ بدهد یا خیر معلوم نیست اما آنچه به آن بیش از اندازه نیاز داریم این است که از این وضعیت تلخ کنونی یکبار درس بگیریم. آدم های با سواد ورزشی را تقویت کنیم و از آنها جهت گرفتن کرسی در فدراسیون های بین المللی بهره بگیریم. روسای فدراسیون ها را وادار کنیم تا زبان و حقوق بین الملل را بیاموزند یا دستکم به حد قابل قبولی از آن بهره مند باشند تا بتوانیم کمی در میادین بین المللی عرض اندام کنیم.

انتهای پیام /