جای ستاره‌های ورزشی در دیپلماسی خالیست

یکی از دردهای این روزهای ورزش در ایران این است که ما ورزشکاران نخبه خود را به عنوان ورزشکاران تشریفاتی و آماده برای پذیرش پست های دولتی بار نمی آوریم. اتفاقی که سبب می شود تا از ظرفیت های بزرگی که داریم غافل بمانیم.

به گزارش خبرنگار گروه دانشگاه ایسکانیوز، یکی از ایرادهای بزرگ ورزش ایران در بی توجهی محض به دوران پس از پایان ورزش است. به عبارت دیگر وقتی سن یک ورزشکار حرفه ای به پایان می رسد، نباید از او به عنوان یک مهره تمام شده دل بکنیم بلکه باید او را آماده کنیم تا وارد فازهای بعدی زندگی خود به عنوان یک ورزشکار حرفه ای شود.

متاسفانه در ایران کمتر پیش می آید که ورزشکاران برای دوران بعد از ورزش خود برنامه ای غیر از مربیگری داشته باشند. عمده ورزشکاران اسم و رسم دار ایران در رشته های مختلف، بعد از پشت سر گذاشتن نخستین دوره درخشش، وارد بازار تجارت می شوند و می کوشند تا قبل از به اتمام رساندن دوران ورزش حرفه ای خود تا حد امکان از طریق سرمایه گذاری های اقتصادی بار خود را ببندند. آنها عمدتا وارد کار و کسب هایی مثل نمایندگی برند پوشاک یا رستوران داری می شوند و این روند را حتی در دوران مربیگری خود نیز ادامه می دهند. تعدادی از آنها نیز می کوشند تا از طریق تاسیس مدارس فوتبال، کمی برای خود کسب درآمد کنند.

با این همه کمتر پیش می آید که شاهد این باشیم که ورزشکاران حرفه ای در سال های آخر بازیگری دنبال تحصیلات تکمیلی یا گذراندن کلاس های مهارت آموزی در حوزه مدیریتی باشند. آنها از پروراندن استعدادهای ذاتی خود در زمینه مدیریت و راهبری، غافل می مانند و در نهایت هم به داشتن پستی مانند مربیگری رضایت می دهند در حالی که قامت و قواره آنها می تواند به عنوان یک مسئول رسمی ورزشی نیز مورد توجه قرار بگیرد.

ما چهره های بزرگی در ورزش جهان داریم که می توانند سفیران ورزش ایران در جهان باشند در حالی که آنها و استعداد بی نظیری که دارند را صرف چنین کارهایی نمی کنیم. درهمین ماجرای اخیرمان AFC، در نظر بگیرید که تماس و پیگیری چهره هایی چون دایی، مهدوی کیا، کریمی، مجیدی و ... چقدر می توانست روی آرای عمومی اثرگذاری کند اما از آنجا که فاقد دیپلماسی عمومی ورزشی هستیم از انجام چنین حرکاتی سرباز می زنیم. اینکه علی دایی و امثال او با مقامات AFC و حتی فیفا تماس بگیرند و یا با اعضای کمیته اجرایی کنفدراسیون فوتبال آسیا تماس بگیرند، بسیار اثرگذار بود.

به این فکر کنید که به ناگاه پنجاه مدال آور و چهره جهانی ورزش ایران به صورت هماهنگ و از پیش تعیین شده، در اینستاگرام خود ویدئوهایی منتشر می کردند ودر آن به ورزشکاران آسایی اعتماد می دادند که حریم هوایی ایران امن است و در ایران مشکلی برای تیم های میهمان پیش نمی آید. طبیعتا چنین ویدئویی و چنین حرکت تبلیغاتی بزرگی می توانست اثرگذاری مناسبی روی افکار عمومی و حتی اعضای هیئت رئیسه AFC داشته باشد اما نه آن نگاه درست در زمینه تبلیغات و روابط عمومی را داریم و نه چنین ایده هایی را در سر می پرورانیم. حیف است که امثال دایی ها را وارد بازی نمی کنیم.

پیشنهاد مناسب این است که برای ورزشکاران بزرگ خود برنامه های بزرگی داشته باشیم. آنها را وارد بازی بزرگ دیپلماسی بین الملل کنیم و از آنها سفیرانی برای ورزش ایران و مدیرانی برای پست های رسمی در مجامع بین المللی بسازیم.

پایان پیام/

کد خبر: 1058702

وب گردی

وب گردی