به گزارش گروه علم و فناوری ایسکانیوز، ابرنواخترها درخشانترین انفجارهای جهان هستند. SN 2006gy یکی از آنهاست که بسیار مورد مطالعه قرار گرفته و برای محققانی که سعی در توضیح چگونگی وقوع چنین انفجارهای درخشانی دارند، جالب توجه است.
چنین پدیدههایی تا حد زیادی غیرقابل توضیح ماندهاند و اخترشناسان قادر به یافتن دلیل روشنایی شدید آنها نیستند. آنها چنان شدید میدرخشند که مدلهای سنتی اخترفیزیکی را به چالش میکشند.
اکنون دانشمندان فکر میکنند علت روشنایی چشمگیر بیرون آمده از SN 2006gy را یافته و امیدوارند که بتوانند منبع چنین نور زیاد ابرنواخترها را بیابند.
محققان اعلام کردند که یک ستاره روشنایی خود را زمانی بهدست میآورد که یک ابرنواختر به پوسته موادی که اطراف آن را احاطه کرده برخورد میکند.
محققان دریافتند که روشنایی در یک قسمت از طیف کاملاً واضح است. آنها اظهار کردند که مقادیر زیادی از آهن میتواند مسئول این اتفاق باشد.
«Anders Jerkstrand» از محققان این طرح گفت: «مقادیر بسیار زیادی از آهن برای ساختن خطوط لازم است(حداقل یک سوم از جرم خورشید) که به طور مستقیم برخی سناریوهای قدیمی را رد و موردی جدید را فاش میکرد.»
محققان احتمال میدهند که SN 2006gy از ستاره دوتایی ساخته شده از کوتولهای سفید شکل گرفته و با رشد ستاره بزرگتر، دیگری در مرکز آن گیر افتاد.
در چنین شرایطی کوتوله سفید منفجر و به ابرنواختر Type Ia تبدیل شد؛ آنگاه با پوشش اطراف خود برخورد و باعث ایجاد نور زیادی شد. به عقیده دانشمندان در واقع یک Type Ia پشت SN 2006gy قرار داشته است. این که یک کوتوله سفید در نزدیکی یک ستاره غنی از هیدروژن باشد و به سرعت هنگام سقوط به مرکز منفجر شود، اطلاعات جدید مهمی را برای تئوری تکامل دو ستاره و شرایط لازم برای منفجر شدن کوتوله سفید فراهم میکند.
پرجرمترین ستارههای عالم، زندگی خود را با انفجاری عظیم به نام ابرنواختر (Supernova) به پایان میبرند. یک ابرنواختر زمانی رخ میدهد که یک ستارهٔ در حال مرگ شروع به خاموش شدن میکند. آن گاه بهطور ناگهانی منفجر شده و مقدار بسیار زیادی نور تولید میکند و در پس خود یک هستهٔ کوچک نوترونی به جای میگذارد.
نوترون سنگینترین ذره در فضا است. مقداری نوترون به اندازهٔ یک سر سوزن میتواند هزاران تن جرم داشته باشد. ستاره مادهٔ خود را به سوی فضا پرتاب میکند و ممکن است درخشندگی آن چند روزی از کل یک کهکشان هم بیشتر باشد. هنوز هم میتوان بقایای درخشان ستارههای منفجر شده را دید. ابرنواخترها نادراند؛ در کهکشان خودمان بهطور میانگین در هر قرن یک یا دو ابرنواختر رخ میدهد که برخی از آنها نیز در پس غبار کهکشان پنهان میشوند. آخرین ابرنواختر قطعی که در راهشیری دیده شد، ابرنواختر کپلر در سال ۱۶۰۴ میلادی بود. اما اخترشناسان، بهخصوص رصدگران آماتور، تعداد بسیار بیشتری را در دیگر کهکشانها یافتهاند.
انتهای پیام/