به گزارش گروه علم و فناوری ایسکانیوز، مشاهدات جدید در مورد «کشش چارچوب» جزئیاتی در مورد روزهای آخر زندگی یک جفت ستاره را فاش می‌کند.

محققان گزارش می‌دهند که پیچیدگی فضا-زمان (پیش بینی شده توسط نظریه نسبیت عام فیزیکدان) باعث می‌شود که مدار ستاره‌ها در باقیمانده یک ستاره دیگر بالا و پایین رود و این پیچ‌خوردگی نسبی به ستاره‌شناسان کمک می‌کند روزهای آخر این دو ستاره که مدت‌هاست از بین رفته‌اند را بازسازی کنند.

طبق نسبیت عام‌ هر توده چرخنده (مانند همزن دستی) اطراف فضا-زمان را به سمت خود می‌کشد. نظریه نسبیت عام انیشتین پیش بینی می‌کند که توزیع‌های جرم-انرژی ساکن غیرایستا، فضازمان را به گونه عجیبی تحت تاثیر قرار می‌دهند که منجر به بروز پدیده کشش چارچوب (frame-dragging) می‌شود.

20 سالی می‌شود که محققان از تلسکوپ‌های رادیویی برای ردیابی حرکت تپ‌اختر استفاده می‌کنند، بقایای متراکم یک ستاره عظیم که به سمت ابرنواختر شدن حرکت کرده است (همانطور که در مدار یک کوتوله سفید در حال چرخش هستند) هسته ستاره سبک‌تر آرام‌تر از بین می‌رود.

این تپ‌اختر دوتایی که «‌PSR J1141–6545» نام دارد، ضربان مداوم امواج رادیویی را به عنوان پالس چرخش ساطع و محققان می‌توانند از طریق آن با ضبط زمان رسیدن پالس‌ها، زمان حرکت پالس به سمت زمین و دورتر از آن را اندازه‌گیری کنند.

اخترشناسان گزارش می‌دهند که طی این دو دهه، مدار تپ‌اختر به آرامی در حال غلبه است؛ اما این غلبه زیاد نیست و شیب مدار فقط 0.0004 درجه در سال منحرف می‌شود؛ اما اگر کوتوله سفید همسایه در هنگام چرخش، فضا-مکان را از بین ببرد با پیش بینی دانشمندان مطابقت می‌کند.

اولین‌بار نیست که محققان شاهد پدیده کشش چارچوب هستند. ماهواره‌های موجود در مدار زمین تأثیر مبهمی در اطراف سیاره ما را گزارش داده‌اند. اخترشناسان همچنین نوسانات فرکانس پرتو ایکس از یک سیاه‌چاله را مشاهده کردند(جایی که کشش چارچوب باید کاملاً شدید باشد) که ممکن است گاز در اطراف آن غالب باشد.

«آدام اینگرام» اخترفیزیک دانشگاه آکسفورد که مشغول مطالعه در مورد سیاه چاله است؛ اعلام کرد که در سیستم‌های سیاهچاله چیزی غالب وجود دارد که مشاهدات دقیق رادیویی نیز جای کمی برای ابهام باقی می‌گذارد.

برتری تپ اختر به محققان کمک می‌کند تا آخرین لحظات زندگی هر دو ستاره را با هم جمع کنند. گرایش نسبی‌گرا فقط در صورتی اتفاق می‌افتد که مدار تپ اختر و چرخش کوتوله سفید به هم ریخته شود، چیزی که معمولاً با تبادل توده‌ای بین ستارگان در حال مرگ آسان می‌شود.

دانشمندان اعلام کردند که به دلیل انفجار ابرنواختر (که باعث تولید تپ اختر شد) مدار کج شده است.

تَپ‌اخترها(Pulsar) ستاره‌های نوترونی چرخانی هستند که با سرعت بسیار زیادی دوران کرده و پالس‌های مداومی از انرژی تابشی به همراه خطوط میدان مغناطیسی قوی را از خود منتشر می‌کنند. برخی از تپ‌اخترها نیز پرتوهای ایکس می‌تابانند.

ستاره‌های نوترونی در حقیقت بقایای هستهٔ ستارهٔ منفجر شده‌ای هستند که حجم کوچک و چگالی بسیار بالایی دارند. برای نمونه تپ‌اختری به قطر ۲۰ کیلومتر ۱٫۵ برابر جرم خورشید را در خود جای داده‌ است. تپ‌اخترها هنگام تولد دمایی حدود چند میلیون درجه سلسیوس دارند و بلافاصله شروع به سرد شدن می‌کنند. نحوه و سرعت سرد شدن نیز به مواد تشکیل دهنده و چگالی آن‌ها بستگی دارد.

انتهای پیام/