به گزارش گروه علم و فناوری ایسکانیوز، تصور می شود که انتشار بسیار زیاد انرژی از یک سیاه چاله در حدود 390 میلیون سال نوری ناشی شده باشد.

گفته می شود این فوران، یک تو رفتگی بزرگ در خوشه کهکشان «Ophiuchus» بر جا گذاشته است. محققان یافته های خود را در مجله«Astrophysical » منتشر کردند.

«ملانیا جانستون هالیت» از محققان این طرح گفت: «من سعی کردم این انفجار را به صورتی قابل درک برای انسان مطرح کنم؛ اما واقعاً دشوار است. می توان گفت که اگر این انفجار در طول 240 میلیون سال از وقوع این حادثه ادامه داشته باشد (که احتمالاً نداشته است) مثل این است که 20 میلیارد مگاتن TNT را منفجر کنید. بنابراین انفجاری غیرقابل درک است.»

دانشمندان مدتهاست تصور می کردند که در مورد خوشه کهکشان Ophiuchus مورد عجیب و غریبی وجود دارد، این خوشه دارای تجمع عظیمی حاوی هزاران کهکشان جداگانه با گاز داغ (پلاسما) و ماده تاریک است.

تلسکوپ های اشعه ایکس ایالات متحده و اروپا به دنبال یافتن نکاتی در مورد این کهکشان بودند. گمانه زنی ها این بود که ممکن است این حفره با انتشار گازهای سیاهچاله « gargantuan» در مرکز کهکشان به وجود آمده باشد.

سیاهچاله ها به علت بلعیدن هر نوع گاز یا ستاره نزدیک خود معروف هستند؛ اما آنها همچنین می توانند مقادیر فوق العاده ای از مواد و انرژی را به شکل جت های رادیویی به بیرون ریزند.

به نظر می رسد داده های جدید تلسکوپ با فرکانس پایین « Murchison Widefield Array » در استرالیا و تلسکوپ رادیویی «Giant Metrewave» در هند این تئوری را تأیید می کنند.

هالیت اعلام کرد که وقتی با تلسکوپ های رادیویی با فرکانس پایین به آسمان نگاه کردند، متوجه شدند که این حفره پر از پلاسما رادیویی است.

سیاه‌چاله ناحیه‌ای از فضا-زمان با گرانشی چنان نیرومند است که هیچ چیز حتی ذرات و تابش‌های الکترومغناطیسی مثل نور نمی‌توانند از میدان گرانش آن بگریزند. نظریه نسبیت عام آلبرت اینشتین پیش‌بینی می‌کند که یک جرم به اندازه کافی فشرده شده، می‌تواند سبب تغییر شکل و خمیدگی فضا-زمان و تشکیل سیاهچاله شود. مرز این ناحیه از فضازمان که هیچ چیزی پس از عبور از آن نمی‌تواند به بیرون برگردد را افق رویداد می‌نامند.

صفت «سیاه» در نام سیاه‌چاله برگرفته از این واقعیت است که همهٔ نوری را که از افق رویداد آن می‌گذرد به دام می‌اندازد؛ از این دیدگاه سیاه چاله رفتاری شبیه به جسم سیاه در ترمودینامیک دارد. از سوی دیگر نیز، نظریه میدانهای کوانتومی در فضازمان خمیده پیش‌بینی می‌کند که افق‌های رویداد نیز تابشی به نام تابش هاوکینگ گسیل می‌کنند که طیف آن همانند طیف جسم سیاهی است که دمای آن با جرمش نسبت وارونه دارد. میزان دما در مورد سیاهچاله‌های ستاره‌ای در حد چند میلیاردم کلوین است و از این رو ردیابی آن دشوار است.

انتهای پیام/