مهدی فتحی در گفت‌و‌گو با خبرنگار گروه دانشگاه ایسکانیوز با اشاره به وضعیت نظام آموزشی و تاثیر آن در افزایش استرس بین دانش‌آموزان اظهار کرد: در زمانه‌ای که آموزش و پرورش کشور، تحت امر افرادی با ایدئولوژی خاص قرار گرفته و کمترین تخصصی در امور آموزشی و پرورشی و همچنین روش‌های نوین تربیتی در میان پیش برندگان این ایدئولوژی مشاهده نمی‌شود؛ بسیاری از والدین و حتی معلمان کشور، موضوع نظام آموزشی و مسائل درسی را آنقدر جدی گرفته‌اند که غالبا ناخواسته در حال سوق دادن کودکان به سمت افسردگی، استرس، اضطراب و فرار از درس، کتاب و مدرسه هستند.

وی ادامه داد: کودک ۶ ساله‌ای را تصور کنید که به یک‌باره به مدت ۵ تا ۶ ساعت از محیط خانه و خانواده، اسباب بازی‌ها و فضای جنب و جوش زیاد خود جدا و وارد محیط خشک و پادگانی مدارس می‌شود. این دانش‌آموز باید در کلاس‌های تنگ، شلوغ و پر تراکم بنشیند و به جای پرداختن به افکار و تخیلات کودکانه خود، تحت امر کسانی غیر از والدینش قرار گرفته و در کنار تمامی محدودیت‌های به‌وجود آمده، درس‌هایش را نیز فرا بگیرد و کتاب‌های حجیم و کم محتوا که فقط کاربرد حفظ کردن و امتحان دادن دارند را به اجبار در مغز خود فرو کند.

این معلم و فعال مدنی با بیان اینکه کودکان توانایی پذیرش چنین تحول سریع و بزرگی‌ را در بازه زمانی کوتاه مدت ندارند‌، خاطرنشان کرد: متاسفانه در برخی موارد والدین دانش‌آموزان نیز به یکباره نقش‌شان از یک مأمن گرم و صمیمی و نوازشگر، به اجل‌های معلقی تغییر پیدا می‌کند که همواره همانند یک محتسب در حال تذکر دادن به کودک جهت پرداختن به امور درسی‌اش هستند.

وی اضافه کرد: والدین امور درسی‌ای را به دانش‌آموز گوشزد می‌کنند که جذابیت چندانی برای کودکان نداشته و کاربردی در زندگی روزمره آنان ندارد. فقط هدف این محتوای درسی، فرو کردن حفظیات بی‌کاربرد در مغز کودکان و شستشوی مغزی آنان برای رسیدن به اهداف خاص تألیف‌کنندگان و برنامه‌ریزان کتب درسی و سیستم آموزشی کشور است.

فتحی بیان کرد: در چنین شرایطی کودک به‌جای اینکه بیشتر اوقات خود را در خانه و حتی در مدرسه به بازی، سرگرمی، کاردستی و انجام امور آموزشی عملی بپردازد؛ باید فقط گوش دهد، فقط بنویسد، فقط بخواند و فقط امتحان دهد و فقط نمرات خوب، بسیار خوب و عالی تحویل معلم و والدین خود دهد.

وی با بیان اینکه نظام آموزشی حاکم بر کشور کاملا تک بعدی و تک جهتی است اظهار کرد: متاسفانه این سیستم، هیچ نوع تفاوتی بین کودکان اعم از تفاوت رفتاری، هوشی، تربیتی و آموزشی قائل نشده و فقط در مسیر باسواد کردن کودکان به وسیله اعداد، کلمات و همچنین ارتقای افکار ایدئولوژیک در آنان حرکت می‌کند.

وی افزود: با توجه به اینکه روش انتخاب شده در نظام آموزشی یک روش کاملا غلط و منسوخ شده است؛ در بیشتر موارد نتیجه عکس داده و نه تنها کودکان در این جهت تربیت و ارتقا پیدا نمی‌کنند بلکه برعکس؛ از همان درس و کتاب و مدرسه و همچنین مسائل ایدئولوژیک مورد نظر فرادستان فراری و زده شده و خواهند شد.

این کارشناس مسائل آموزش و پرورش گفت: متأسفانه معلمانی هستند که به شدت در سیستم غلط آموزشی که پیش‌تر به آن اشاره شد، ذوب شده و می‌خواهند همه کودکان تحت آموزش خود را به چنین انسان‌های باسواد و متعالی مورد نظر فرادستانشان تبدیل کنند. این افراد غالبا موفق نیز نیستند؛ بلکه فقط بذر تنفر و بیزاری هرچه بیشتر را در شاگردان خود پرورش می‌دهند. متاسفانه در کنار این افراد، والدین دانش‌آموزان نیز حضور دارند که به یاری معلمان شتافته و در جهت افزایش فشار روانی کودکان از هیچ تلاشی فروگذار نمی‌کنند.

وی بیان کرد: البته ناگفته نماند در این وانفسای بی تدبیری و سوء مدیریت، معلمانی هستند که به واقع دلسوزی کرده و در مسیر کاستن استرس و اضطراب در کودکان تمام تلاش خود را می‌‌کنند. اما به دلیل آنکه سیستم، یک سیستم غلط و ناکارآمد است؛ تلاش این معلمان تأثیر چندانی در کل جامعه نداشته و جامعه همچنان درگیر این معضلات اساسی خواهد ماند.

فتحی بیان کرد: متاسفانه پدر و مادرها بعد از اینکه فرزندشان به مدرسه رفت، وظیفه پدر و مادر بودن خود را فراموش کرده و به تدریج یادشان می‌رود که برای فرزندانشان پدری و مادری کنند. اما لازم است بدانند که فرزندان آنها در مدرسه معلم دارند و به اندازه کافی تحت محیط پادگانی، دستوری و بخشنامه‌ای خشک قرار می‌گیرند. والدین دیگر لازم نیست ادامه دهنده چنین محیط و رفتاری باشند و نقش معلم و کمک‌معلم را برای کودکان بازی کنند.

وی بیان کرد: والدین باید سعی کنند که برای فرزندانشان همچنان همان مأمن گرم و صمیمی باقی بمانند. کودک ۶ یا ۷ ساله نیازی نیست که این همه مشق بنویسد، مسائل ریاضی حل کند و کتاب‌های علوم و اجتماعی و... را حفظ کند.

این فعال مدنی در‌ پایان تاکید کرد: کودکان بیش از تمامی مواردی‌ که به آن اشاره شد، نیازمند یک تربیت درست، آموزش صحیح، محیط آرام، کم استرس و پر از عشق و محبت است. اگر والدین می‌خواهند به معلمان و مدارس کمک کنند، باید مسائلی که در مدارس آموزش داده نمیشوند اعم از نوع دوستی، از خودگذشتگی، پذیرش تفاوت‌های فردی، دوست داشتن، محبت کردن، نشاط، آرامش و در یک کلام «زندگی کردن» را به فرزندانشان بیاموزند. والدین لازم نیست مانند باقی افراد که در یک مسیر غلط و اشتباه از یکدیگر گوی سبقت را می‌ربایند، نیز تمام تلاش خود را داشته باشند که از این مسیر اشتباه عقب نمانند. والدین باید برای کودکان و آینده شان اهمیت بیشتری قائل‌ شوند.

انتهای پیام/