زرین زردار در گفت‌وگو با خبرنگار گروه دانشگاه ایسکانیوز، درباره کیفیت آموزش الکترونیکی در دانشگاه‌های ایران اظهار کرد: درس‌هایی که من تدریس می‌کنم نیاز به تعامل دارند؛ درس‌هایی عملی هستند که برای‌شان کار گروهی تعریف کرده بودیم و باید در فضای کارگاهی پیگیری می‌شد. در بخش زیادی از زمان کلاس، نقش تسهیل‌گر را بر عهده داشتم، بر عملکرد دانشجویان نظارت می‌کردم و در نهایت فعالیت دانشجویان به داوری گذاشته می‌شد.
وی ادامه داد: به‌دلیل شیوع ویروس کرونا ناچار شدیم کلاس را به فضای آنلاین ببریم. به‌شخصه مقاومت زیادی داشتم و نمی‌دانستم چگونه کلاس را به فضای مجازی منتقل کنم. تجربه کلاس‌های آنلاین به من آموخت بخش زیادی از تعامل می‌تواند حتی با کیفیت پایین‌تری اتفاق بیفتد. البته فقط نشانه‌هایی از تجربه و ابهام و هیجان‌های کلاس حضوری را از طریق کامنت‌های دانشجویان دریافت می‌کنم؛ چون طبیعتاً اتمسفر کلاس آنلاین با کلاس حضوری بسیار متفاوت است.
عضو هیئت علمی دانشگاه علامه طباطبایی خاطرنشان کرد: البته در شرایط اضطراری کنونی، بیشتر از تصورم توانسته‌ایم تعامل را برقرار کنیم. علاوه بر سامانه دانشگاه، در شبکه‌های اجتماعی نیز در حال تبادل اطلاعات هستیم. اتفاق مهمی رخ داده و کلاس آنلاین در بعضی مواقع باعث افزایش تمرکز دانشجویان شده است. در فضای مجازی احتمال از دست دادن مطالب و پاره شدن رشته افکار خیلی زیاد بوده و تجربه شخصی‌ام نشان داده دانشجویان به‌موقع در کلاس حاضر می‌شوند و بیشتر برای مشارکت در گفت‌وگوها تلاش می‌کنند.
کلاس‌های آنلاین بر زندگی اطرافیان ما تأثیر می‌گذارد
زردار بیان کرد: نوع سؤالات دانشجویان به من می‌گوید آنها در حال دنبال کردن بحث‌ها و مطالب کلاس هستند، این اتفاق در کلاس حضوری با تلاش بیشتری از جانب من رخ می‌داد. تجربه بسیار خوبی کسب کرده‌ایم؛ اما مسئله جدی این است که اغلب دانشجویان امکان استفاده از امکانات صوتی در کلاس را به دو دلیل ندارند. فضای منزل، سروصدای اطرافیان و همچنین امکانات سخت‌افزاری، اجازه برقراری ارتباط صوتی را به آنها نمی‌دهد. وقتی دانشجو می‌خواهد از میکروفون استفاده کند، سرعت اینترنت به‌شدت کاهش پیدا می‌کند و به همین دلیل دانشجویان ترجیح می‌دهند فقط شنونده باشند.
وی افزود: از طرفی امکان فرار به‌وجود می‌آید و ممکن است دانشجو با توجیه کُندی سرعت اینترنت در بحث‌ها شرکت نکند. نکته مهم دیگر، تأثیری است که کلاس‌های آنلاین بر زندگی اطرافیان ما می‌گذارد. در منزل هستم؛ اما مدام در فضای مجازی حضور دارم و در واقع مدیریت کلاس، زمان بسیار بیشتری نسبت به کلاس حضوری از من می‌گیرد و اعضای خانواده‌ام نیز مجبور هستند خود را با شرایط من تطبیق دهند.
عضو هیئت علمی دانشگاه علامه طباطبایی تأکید کرد: لطمه زیادی به زندگی استادان دانشگاه وارد شده است؛ چون پیش‌تر وقتی از دانشگاه به خانه برمی‌گشتیم، کنار خانواده بودیم و زمان‌مان را با آنها می‌گذراندیم؛ اما حالا در خانه حضور داریم؛ اما تقریباً هیچ‌وقت کنار آنها نیستیم. محدودیت‌هایی شبیه به تدابیر امنیتی در خانه وجود دارد و نه‌تنها کنارشان حضورر نداریم؛ بلکه آنها باید مراقب رفتار و حرکات خود باشند و با کلاس‌ها تنظیم شوند.
زردار یادآور شد: رشته دانشگاهی حوزه‌ای مانند ارتباطات چندان در کشور ما گسترده نشده؛ اما نیاز به متخصصان، روزنامه‌نگاران و کارشناسان روابط عمومی داریم که دروس آکادمیک را بدانند. باید دوره‌های آموزشی به‌صورت جدی برگزار شود؛ اما در گذشته تقریباً همه از این دوره‌ها فراری بودند. تجربه کنونی می‌تواند به ما کمک کند تا تطبیق بیشتری با شیوه آموزش مجازی پیدا کنیم.
وی در پایان گفت: وقتی از بحران کرونا خارج شدیم، می‌توانیم برای موارد ضروری از آموزش مجازی بهره ببریم. به نظرم ترس ما با توجه به اتفاقات اخیر ریخته که اتفاق بسیار مثبتی است.
انتهای پیام/
