ایسکانیوز - گروه فرهنگی: شیوع ویروس کرونا را میتوان بزرگترین بحران اجتماعی پس از جنگ جهانی دوم دانست. ایران نیز مانند سایر کشورهای دنیا درگیر این بحران شده و برای کنترل شیوع این بیماری تدابیر خاصی اندیشیده که یکی از این تدابیر تعطیلی سینماهای کشور است.
سینماهای کشور با به اتمام رسیدن سی و هشتمین دوره جشنواره فیلم فجر و در پیش داشتن عید نوروز روزهای پررونقی را برای خود متصور بود و تهیه کنندههای فیلمهای مختلف نیز به تبلیغات و جذب مخاطب بیشتر برای فیلم خود میاندیشیدند؛ اما شرایط با شیوع ویروس کرونا دچار تحولاتی شد که الگو یا ایدهای برای جبران خسارات ناشی از آن طراحی وجود نداشت.
اکنون که روزهای آخر فروردین ماه سپری میشود، سینماگران امید کمتری به بازگشایی سینماها در اردیبهشت ماه دارند و دستورالعملهای وزارت بهداشت نیز هیچ نشانهای از احتمال بازگشایی سالنهای سینما طی روزهای آتی در بر ندارد.
بنا بر آمار و ارقام موجود، سالانه بیش از ۱۰۰ فیلم سینمایی بلند (با پروانه ساخت سینمایی و ویدیویی) تولید میشود، در حالی که ظرفیت سینماهای کشور پاسخگوی اکران تمامی آنها نیست. هرسال تعدادی از فیلمها امکان نمایش پیدا نمیکنند و یا در چرخه اکران مورد بیلطفی قرار میگیرند. حال سوال اینجاست؛ سینمایی که حداقل برای چهار دهه بین بخش خصوصی و حمایت دولتی در نوسان بوده، امسال و با توجه به شرایط پیش آمده چه جواب قانع کنندهای برای سینماگران و سینماداران کشور دارد؟
هرچند احتمال آغاز به کار سینماهای کشور در ماههای آتی پایین است؛اما در صورت بازگشایی سالنهای سینما، مشکل به هیچ وجه حل نخواهد شد و بلکه اتخاذ راهکار بسیار دشوارتر نیز خواهد بود. چرا که نهادها و شوراهای تصمیمگیر در مورد اکران فیلم میبایست به چند سوال پاسخ دهند: اول؛ بازه زمانی اکران فیلمها کوتاهتر خواهد شد یا طولانیتر؟ دوم؛ اولویتبندی نوبت اکران با توجه به تراکم بسیار زیاد فیلمها به چه صورت خواهد بود؟ سوم؛ امکان اکران این حجم از فیلمهای سینمایی در بازه زمانی موجود وجود دارد یا خیر؟ چهارم؛ با توجه به توصیههای رعایت موارد بهداشتی انتظار میرود تا چه حد مخاطب از فیلمهای اکران شده استقبال کند؟ پنجم؛ سرنوشت فیلمهایی که فرصت اکران پیدا نمیکنند یا بازه بسیار کوتاهی اکران میشوند، چه خواهد شد؟ و سوالات بسیار دیگر... .
همه اینها در شرایطی است حتی اگر سالنهای سینما نیز بازگشایی شوند، بعید به نظر میرسد تماشاگر در مدت کوتاهی با ریسک نشستن در سالن سینما و تماشای فیلم کنار بیاید.
در جهان و پس از شیوع کرونا استودیوهای فیلمسازی به پلتفرمهای آنلاین همچون قایقهای نجات نگاه میکنند. آنچه پیش از این نتفلیکس و آمازون بدان روی آورده بودند و نقدهای فراوانی نیز به همراه داشت امروز تنها در روشهای اجرا باعث اختلاف است و کمپانیهای فیلمسازی راهی به جز آن برای رهایی از این بحران و ضررهای هنگفت مالی در برابر خود نمیبینند.
سازمان هنری رسانهای اوج با هماهنگی سازندگان فیلم سینمایی «خروج» تصمیم به اکران آنلاین این فیلم گرفت تا برای اولین بار در ایران تابوی اکران آنلاین اثری سینمایی که پیش از این در سینما اکران نشده، شکسته شود. در نگاه اول میشود با این تصمیم مخالفت کرد؛ اما با توجه به شرایط خاص بهوجود آمده و تسریع تحولات جهانی در دوران شیوع کرونا، میتوان متوجه عمق آیندهاندیشی مدیران و مسئولان سازمان هنری رسانهای اوج شد.
سینمای ایران با توجه به استقبال کم تماشاگران از بیشتر فیلمهای اکران شده در سال، دیر یا زود به سراغ اکران آنلاین میرفت و شاید این امر در طول چندین سال اتفاق میافتاد. هر چند اکران آنلاین در جهان نیز همچنان چارچوب و قواعد مشخصی ندارد و کمپانیهای مختلف به تشخیص خود قوانینی را برای آن وضع نمودهاند؛ اما مشاهده کردن سیر تحولات در این زمینه توسط سازندگان «خروج» میتواند نشان از موفقیت بیش از پیش آن در سالهای آتی سینمای ایران باشد.
این سازمان با در نظر گرفتن تراکم بسیار بالای فیلمهای در نوبت اکران پس از بازگشایی سینماها، پروژههای مختلف سینمایی که در دست اقدام دارد و توجه بیشتر مردم به فضای آنلاین و ظرفیت بالای تعداد تماشاگران سامانههای ویاودی تصمیم گرفته است تا فیلم «خروج» ساخته ابراهیم حاتمیکیا را روی سرویسهای ویاودی به اشتراک بگذارد و با این کار هزینه تماشای فیلم را نیز برای خانوارها به حداقل برساند. پیش از این تماشای هر فیلم در سینماها برای هر فرد به طور میانگین 15 هزارتومان تمام میشد که با این اقدام اعضای یک خانواده میتوانند تنها با پرداخت 12 هزار تومان به تماشای فیلم بنشینند.
هر چند تصمیم اکران آنلاین فیلم با مخالفتها و موافقتهای بسیاری روبرو شده و در آینده نیز احتمالا روبرو خواهد شد؛ اما این تصمیم به تنهایی یک ریسک بزرگ و البته یک گام رو به جلو از سوی سازندگان «خروج» به ویژه ابراهیم حاتمیکیا به حساب میآید و میتوان نتایج حاصل از آن را به وضوح مشاهده کرد.
مسیری که نشان دهنده تصمیم حاتمیکیا برای انتقال سریعتر پیام فیلمش به مخاطبان و البته گستردهتر کردن دامنه مخاطبان اثرش است. اثری که موضوع آن مرتبط با شرایط فعلی است و اگر در زمان و شرایط درست خود منتشر نشود، شانس انتقال پیام موردنظر فیلمساز به مخاطبان اثر کاهش خواهد یافت و از این نظر نیز تصمیم حاتمیکیا برای پذیرفتن اکران آنلاین «خروج» با وجود همه مخاطراتی که ممکن است پیش روی آن باشد، قابل درک است.
یادداشت از حسین نوری
انتهای پیام/