به گزارش گروه علم و فناوری ایسکانیوز، مطالعه جدید ستاره شناسان حاکی از آن است که انفجار « mammoth star» موسوم به«SN2016aps»، در کهکشانی با فاصله حدود 3.6 میلیارد سال نوری از زمین رخ داده و درخشان ترین ابرنواختر دیده شده است.
«مت نیکول» نویسنده اصلی این پژوهش گفت: «ما می توانیم ابرنواخترها را با استفاده از دو مقیاس انرژی کلی انفجار و مقدار آن انرژی (که به عنوان نور قابل مشاهده است) اندازه گیری کنیم.»
نیکول اضافه کرد در یک ابرنواختر معمولی، اشعه کمتر از 1درصد از کل انرژی است؛ اما در SN2016aps ، پرتوی پنج برابر انرژی انفجار یک ابرنواختر با اندازه طبیعی است. این روشن ترین نوری است که تاکنون توسط یک ابرنواختر منتشر شده است.
SN2016aps آنقدر عجیب و غریب است که نیکول و همکارانش فکر می کنند ممکن است یک ابرنواختر جفت ناپایدار باشد، که در آن دو ستاره بزرگ قبل از اینکه کل سیستم منفجر شود، ادغام می شوند. چنین حوادثی فرضیه هستند و ستاره شناسان هرگز وجود آن را به صورت مشاهده ای تأیید نکرده اند.
SN2016aps همانطور که از نام آن پیداست در سال 2016 توسط تلسکوپ «Panoramic Survey » و سیستم واکنش سریع در هاوایی کشف شد. نیکول و تیمش با تلسکوپ فضایی هابل ناسا و ابزارهای متنوعی روی زمین، این رویداد را دو سال پیگیری کردند.
این مشاهدات به محققان این امکان را می دهد که این انفجار را توصیف کرده و چگونگی وقوع آن را بررسی کنند. به عنوان مثال، این تیم مشخص کرد که احتمالاً درخشندگی SN2016aps از تعامل بین ابرنواخترها و گاز اطراف آن ناشی می شود.
علاوه بر این، محققان محاسبه کردند که سیستم ابرنواختر بین 50 تا 100 برابر جرم خورشید است و ممکن است در واقع یک سیستم بوده باشد.
نیکل گفت: «گازی که کشف کردیم اکثراً هیدروژن بود؛ اما چنین ستاره عظیمی معمولاً باید مدت ها قبل از شروع به پالس، تمام هیدروژن خود را از طریق بادهای ستاره ای از دست می داد. یک دلیل این است که قبل از انفجار، دو ستاره با هم ادغام شده اند در واقع ستارگان با جرم پایین هیدروژن خود را طولانیتر نگه می دارند. در حالی که جرم ترکیبی آنها به اندازه کافی بالاست باعث عدم ثبات جفت می شود.»
نتایج این مطالعه جدید در 13 آوریل در مجله Nature Astronomy به چاپ آنلاین رسید و راهی برای اکتشافات هیجان انگیز آینده باز می کند.
پرجرمترین ستارههای عالم، زندگی خود را با انفجاری عظیم به نام ابرنواختر (Supernova) به پایان میبرند. یک ابرنواختر زمانی رخ میدهد که یک ستارهٔ در حال مرگ شروع به خاموش شدن میکند. آن گاه بهطور ناگهانی منفجر شده و مقدار بسیار زیادی نور تولید میکند و در پس خود یک هستهٔ کوچک نوترونی به جای میگذارد. نوترون سنگینترین ذره در فضا است. مقداری نوترون به اندازهٔ یک سر سوزن میتواند هزاران تن جرم داشته باشد. ستاره مادهٔ خود را به سوی فضا پرتاب میکند و ممکن است درخشندگی آن چند روزی از کل یک کهکشان هم بیشتر باشد.
هنوز هم میتوان بقایای درخشان ستارههای منفجر شده را، که صدها یا هزاران سال پیش از هم پاشیدهاند، دید. ابرنواخترها نادرند؛ در کهکشان خودمان بهطور میانگین در هر قرن یک یا دو ابرنواختر رخ میدهد که برخی از آنها نیز در پس غبار کهکشان پنهان میشوند. آخرین ابرنواختر قطعی که در راهشیری دیده شد، ابرنواختر کپلر در سال ۱۶۰۴ میلادی بود؛ اما اخترشناسان، بهویژه رصدگران آماتور، تعداد بسیار بیشتری را در دیگر کهکشانها یافتهاند.
انتهای پیام/