به گزارش گروه اجتماعی ایسکانیوز، بسیاری از ما وقتی دچار یک بیماری ساده می‌شویم یا طی حادثه‌ای قسمتی از توان جسمی خود را موقتا از دست می‌دهیم، برای ادامه زندگی خود دچار مشکل شده و تا زمان به دست آوردن سلامت خود، کارمان را رها می‌کنیم. برای ما زندگی یک فرد معلول فقط به عنوان مصرف کننده قابل تصور است و هرگز نمی‌توانیم تصور کنیم که افرادی با معلولیت‌های بالا و حداقل توان حرکتی، بتوانند در عین کار و موفقیت، برای دیگران نیز ایجاد شغل داشته باشند.
وحید رجبلو جوان 32 ساله ای که سالهاست دچار بیماری SMA شده و در حال حاضر 98 درصد معلولیت دارد و فقط دست راستش دارای 20% توان حرکتی است؛ اما او یک کارافرین است و اکنون مدیرعامل و بنیان گذار مجموعه «توانیتو» است. مجموعه‌ای که با هدف تسهیل خدمت رسانی به معلولین و سالمندان راه‌اندازی شده و راه ارتباطی خدمت رسانان این حوزه با افرادی است که به هر نحوی دچار ناتوانی جسمی هستند. خدمات این سایت با حداقل هزینه در اختیار معلولین قرار می‌گیرد.
او می‌تواند به تنهایی مثال نقض برای هر ادعایی باشد که موفقیت را مشروط به داشتن سلامتی، تحصیلات، آرامش، ثروت و کمک به دیگران می‌داند. فردی که هیچ وقت در مدرسه درس نخوانده و تحصیلات آکادمیک ندارد.
بنیان گذار «توانیتو» تمام مهارت هایش را در خانه و به صورت خودآموز آموخته و با کمک کتاب و سی دی و دوستان و آشنایان با کامپیوتری که 15 سال قبل خریده بود. از همان زمان هم شروع به کسب درآمد از این طریق کرد. از انجام خدمات کامپیوتری برای اعضای فامیل تا طراحی صفحات وب. کم کم به برنامه نویسی علاقه‌مند شد و کسب و کاری را 2 سال قبل راه اندازی کرد که امروز 22 کارمند دارد.
رجبلو تا اینجا راه سختی داشته، از کمک‌هایی که باید به او می‌شده می‌گوید. از سازمان بهزیستی که خود و سایر کاربران سایتش عضو آنجا هستند و حاضر به حمایت از او و کسب و کارش نشدند هم اینطور گلایه می‌کند: «سازمان بهزیستی حاضر نشد دیتا بیس خود را که شامل 1.5 میلیون افراد تحت تکفلش هستند در اختیار من بگذارد در حالی که من سرویس ها را با 50% تخفیف در اختیار آنها قرار می‌دهم.»
او از سایر ارگانهای رسمی و دولتی هم دل خوشی ندارد. بانک‌ها و صندوق‌های سرمایه گذاری موظف هستند که بودجه مخصوص مسئولیت اجتماعی خود را به اینگونه کسبها اختصاص دهند؛ ولی تا به حال جواب مثبتی نگرفته است. این در حالیست که جامعه ما به سمت سالمندی پیش می‌رود و اهمیت اینگونه خدمات روز به روز بیشتر می‌شود.
وحید رجبلو می‌گوید: «تمام این افراد که الان کمکی نمی‌کنند در آینده خود یا نزدیکانشان مشتری کسب و کار من خواهند بود»
در این مسیر تنها همراه وحید، شرکتهای خصوصی و دوستانش بوده‌اند. از راهنمایی برای پیشبرد کسب و کار تا حمایتهای مختلف مادی و معنوی. این در حالیست که ما در قانون مصوب سال 83 بندهای مختلفی جهت حمایت از معلولین داریم که به موجب آن تمام ارگانها و سازمانها موظف شده‌اند امکانات مناسبی برای آنها فراهم کنند، در انواع مشارکتها و استخدامها حق آنان را محفوظ بدارند و حتی برای رفت و آمدشان در ارگانهای متبوع خود مناسب سازی انجام دهند. اما واقعیت جامعه چیزی غیر از این را نشان می‌دهد. اما وحید رجبلو که به دلیل ناتوانی حرکتی، رفت و آمد آن چنانی در جامعه ندارد هم از اجرا نشدن این قوانین خاطرات تلخی دارد: «ساده‌ترین قانون جای پارک مخصوص معلولین است. من وقتی برای پیگیری حقوقی کسب و کارم به سازمانها می‌رفتم، متوجه می‌شدم که محل پارک مخصوص معلولین اشغال شده و با وجود پلاک مخصوص تردد معلولین، بارها جریمه شده‌ام»
او اظهار می‌کند که اجرای این قوانین به فرد معلول انگیزه حضور در جامعه را می‌دهد و او را از فردی که فقط مصرف کننده است و هزینه نگهداری و درمان دارد به یک فرد مفید تبدیل می‌کند. کارآفرینی یک انتخاب است برای افرادی که دغدغه ساخت جامعه بهتری دارند.
وحید رجبلو نه تنها برای هزینه های درمانی خود هم دچار مشکل نیست بلکه مسئولیت کارمندانش را هم بر دوش دارد. با این حال از مسئولین تقاضا دارد تنها برای کسب و کار او مشکل ایجاد نکنند و به درخواستها و نامه‌های او پاسخ دهند. این در حالیست که در خارج از کشور وقتی یک معلول کارآفرین می‌شود برای او ارزش زیادی قائل می‌شوند و آن فرد دیگر دغدغه پرستار و مراقبت و دارو ندارد. اما وحید رجبلو اینجا کاری کرده تا دغدغه افرادی مثل خود را حل کند. او در این باره می‌گوید: «من در خارج از کشور شناخته شده هستم ولی اینجا به راحتی به من وعده می‌دهند و بعد پشتم را خالی می‌کنند با این تصور که صدای من به جایی نمی‌رسد تا بتوانم حقم را بگیرم»
او خود را اولین فرد با معلولیت با این اندازه می‌داند که توانسته یک استارت آپ راه‌اندازی کند. رجبلو اینطور از افرادی که در مسیرش بوده‌اند یاد می‌کند: «در دو سال اخیر دوستان زیادی داشته‌ام که با من کار را شروع کرده‌اند ولی با همکاری نکردن ارگانها و سازمانها بیشتر از 6 ماه و یک سال در این مسیر نمانده‌اند، یا تن به کارگری و کارمندی دادند و یا در خانه مانده‌اند. حتی عده‌ای هم به جامعه آسیب زده‌اند. البته اکثر آنها به خارج از کشور رفتند. در کشور ما راه‌اندازی یک کسب و کار برای یک فرد سالم هم مشکلات فراوانی دارد و این مشکلات برای ما معلولین چندین برابر بیشتر است»
در کشورهای پیشرفته به معلولین اهمیت زیادی می‌دهند و برای حضور اجتماعی یک فرد معلول همه امکانات را فراهم می‌کنند. اینکه یک فرد با این درجه از معلولیت کارآفرین باشد خود بهترین مشوق دیگر افراد است. رجبلو از دعوت نامه‌هایی می‌گوید که برای ادامه دادن ایده هایش از خارج از کشور داشته، ولی او با امید بیشتر می‌خواهد در کشور خود «توانیتو» را ادامه دهد. او برای سایت خود برنامه 5 ساله‌ای ریخته و می‌خواهد حتی شده با سرعت کم هم مسیرش را ادامه دهد و حاضر به متوقف کردن آن حتی با وعده امکانات بیشتر در خارج از کشور نیست؛ چون ایده خود را ضامن آینده معلولین ایران می‌داند و معتقد است که افرادی که امروز او را نادیده می‌گیرند، روزی مشتری این شغل خواهند شد.
انتهای پیام/
