به گزارش گروه علم و فناوری ایسکانیوز، اینترنت کوانتومی نوید برقراری ارتباط کاملاً ایمن است؛ اما کارشناسان امنیت سایبری می‌گویند مکانیک کوانتومی راه‌های کاملاً جدیدی برای حمله به آن گشوده است.

اینترنت کوانتومی یکی از جذاب‌ترین فناوری‌های قرن بیست و یکم است که وعده برقراری ارتباط کاملاً ایمن، تضمین شده توسط قوانین فیزیک را داده است. این اینترنت از فناوری های کوانتومی شامل محاسبات کوانتومی، اندازه گیری کوانتومی و تصویربرداری کوانتومی استفاده می‌کند.

اما در حالی که شبکه‌های کوانتومی با بهره گیری از قوانین عجیب مکانیک کوانتومی، انواع مزایا را ارائه می‌دهند، این قوانین همچنین به ضعف‌هایی منجر می‌شوند و این سؤال را ایجاد می‌کند که چگونه هکرها از نسل جدید هک کوانتومی استفاده می‌کنند.

Takahiko Satoh در دانشگاه Keio توکیو و گروهش فناوری شبکه کوانتومی را مورد مطالعه قرار داده و آسیب پذیری‌های زیادی را که شبکه‌های کلاسیک ندارند شناسایی کردند. مطالعه آنها نشان می‌دهد که این شبکه‌ها باید از راه های جدید در برابر حملات کوانتومی محافظت شوند.

درهم‌تنیدگی کوانتومی

یکی از موارد جالب در مورد مکانیک کوانتومی این است که به دو یا چند شی امکان می‌دهد صرف نظر از فاصله بین آنها، یکسان باشند. به نظر می‌رسد این خاصیت که به نام درهم‌تنیدگی نامیده می‌شود، بسیار مفید است. این پدیده قدرت رمزنگاری کوانتومی، انتقال نیرو، محاسبات کوانتومی و غیره را دارد.

درهم‌تنیدگی آنقدر مفید است که تنظیم شده تا خود منبع باشد مانند داده یا برق یا آب، هدف اصلی اینترنت کوانتومی توزیع و بهره برداری از این منبع در قالب ذرات درهم تنیده است.

درهم‌تنیدگی برای تولید نسبتاً ساده است؛ آزمایشگاه‌های نوری کوانتومی در سراسر جهان می توانند کم و بیش آن را تولید کنند؛ اما ذخیره سازی آن دشوار و انتقال آن نیز مشکل است.

به همین دلیل ساخت شبکه‌های کوانتومی بسیار دشوار است. بنابراین بسیاری از کارهای عملی در مورد ایجاد شبکه های کوانتومی در مورد ذخیره و تقویت درهم‌تنیدگی وجود دارد.

این فناوری بی نقص است و از طریق رمزنگاری کوانتومی امکان برقراری ارتباط کاملاً ایمن را فراهم می آورد. با این حال، جنبه های دیگر عملکرد شبکه، یکپارچگی شبکه و در دسترس بودن کمتر تحت تأثیر حمله کوانتومی قرار می‌گیرند. هکرها درصورت درگیری در شبکه می توانند از آن برای ربودن یک اتصال کوانتومی و منابع کوانتومی یا مختل کردن ارتباطات استفاده کنند. که این حمله می تواند تمامیت و در دسترس بودن شبکه را کاهش داده و یا حتی از بین ببرد.

اختلال در شبکه

چنین حمله ای طبیعتاً کوانتومی نیست. خواص کوانتومی، مانند درهم‌تنیدگی، آنقدر شکننده هستند که می‌توان آنها را با میدان‌های الکترومغناطیسی قدرتمند خارجی (که تولید آن آسان است) از بین برد.

علاوه بر این، ماهیت درهم‌تنیدگی که در کل شبکه وجود دارد باعث می شود تا اختلال به مراتب فراتر از قسمتی از شبکه که به خطر افتاده است، گسترش یابد.

مسئله دیگر به علت کپی نشدن اطلاعات کوانتومی آن ها را از دست هکرها محافظت می‌کند.

اما در صورت از بین رفتن اطلاعات، آن ها کامل از دست می روند؛ زیرا هیچ نسخه ای از طرف فرستنده قابل تهیه نیست. این تهدیدی کاملاً جدید در مورد حمله های از بین برنده اطلاعات کوانتومی است.

رمزگذاری اطلاعات به صورت جفت ذرات درهم تنیده و نگه داشتن نیمی از جفته ها یک راه حل بالقوه است؛ زیرا در صورت بروز هر اتفاقی برای زوج منتقل شده، فرستنده می تواند از یکپارچگی qubit مشترک استفاده کند.

شبکه های کوانتومی نیز در برابر حملات کلاسیک آسیب پذیر خواهند بود. به این دلیل است که آنها به لایه‌هایی از تکنولوژی کلاسیک که تجهیزات کوانتومی را کنترل می‌کند و رابط ورودی و خروجی داده ها متصل می شوند، پیوند خورده اند. البته آن ها از همان راه های مشابه شبکه های معمولی آسیب پذیر خواهند بود.

هکرها همچنین ممکن است از مکانیک کوانتومی و کلاسیک در همان هک ها استفاده کنند. حملات مختلط با استفاده از ترکیبات کوانتومی و قطعات کلاسیک نیز می توانند موضوع مهمی باشند.

انتهای پیام/