ابوالفضل ظهره وند سفیر اسبق ایران در ایتالیا در گفتگو با خبرنگار ایسکانیوز در خصوص اینکه دستگاه دیپلماسی کشورمان تا چه میزان در پیشبرد برنامه و اهداف «توسعه تعاملات تجاری با کشورهای منطقه» به ویژه پس از اعمال شدیدترین تحریم ها از سوی آمریکا موفق عمل کرده است، اظهار داشت: وزارت امور خارجه باید راهکارهای توسعه مناسبات تجاری کشور با سایر نقاط جهان را دسته بندی و بایگانی کند و بر اساس الگوهای موفقی که از سایر کشورها امروز در اختیار داریم بتوانیم در حوزه های مختلف مالی، پولی، بانکی، اقتصادی، تکنولوژیک، علمی_دانشگاهی و دیگر زمینه ها در جهت توسعه ملی قدم برداریم.

وی گفت: ایران امروز حدود ۱۳۰ نمایندگی در سراسر جهان دارد، اگر هر نمایندگی در سال یک یا دو مورد از سیاست های کلان و اقدامات مناسب از کشورهای مختلف جهان را به کشور خودمان منتقل می‌کردند، ۱۳۰ اقدام یا راهبرد موثر به واقع می تواند کشور را متحول کند.

ظهره وند تصریح کرد: اما آنچه مشخص است اینکه انتقال تجربه، سیاست و اقدامات کلان راهبردی و تاثیرگذار کشورهای مختلف جهان به داخل کشور تا کنون جدی گرفته نشده و این نقد به وزارت امور خارجه وارد است.

سفیر اسبق ایران در افغانستان با بیان اینکه سیاست زدگی وزارت امور خارجه امروز یک عاملی است که ما نتوانیم آن رسالت تاریخی و انقلابی این دستگاه دیپلماسی را به انجام برسانیم، عنوان کرد: البته ممکن است برخی از آقایان اعتقادی به باورهای انقلابی نداشته باشند و معتقدند که ما دیگر از انقلاب گذر کردیم و آن را صرفاً به عنوان موضوعی برای شناسایی در موزه میدانند نه به عنوان یک طرز فکر و عمل و نه به عنوان منظومه حرکتی برای کشور، این هم خودش یک چالش است.

وی در خصوص اهمیت توسعه روابط تجاری با کشورهای پیرامونی و اقدامات جدی تر دستگاه دیپلماسی کشورمان در آن کشورها، بیان کرد: ما باید بهترین پرسنل و نیروهای خود را در کشورهای پیرامونی و منطقه‌ای مامور کنیم که قطعاً ماموریت های سخت و دشواری هم خواهند بود، بنابراین باید دیپلمات های کارکشته ما در کشورهای همسایه مامور شوند.

ظهره وند افزود: ما باید نسبت به نوع نگاه و روابط مان به کشورهای همسایه، ظرفیت‌های اقتصادی داخلی، اهداف کوتاه مدت و بلند مدت تجاری و قرار گرفتن این موارد در یک معادله چند مجهولی، به جمع بندی مشخصی دست پیدا کنیم.

سفیر اسبق ایران در ایتالیا در پایان خاطرنشان کرد: تحقق اهداف اقتصادی کشور نیاز به پشتوانه اعتقادی، سیاسی، سرمایه گذاری، فرهنگی و ارتباط توامان میان این حوزه ها دارد که این مهم نیز، نیازمند یک ذهن پیچیده و عمیق است که متأسفانه این را نمی بینم.