به گزارش گروه بینالملل باشگاه خبرنگاران دانشجویی(ایسکانیوز)، محمد رضا باقری معاون اسبق عربی و آفریقای وزارت امور خارجه در یادداشتی که متن آن را در اختیار ایسکانیوز قرار داده به بررسی ابعاد مختلف عادی سازی روابط برخی کشورهای عربی و آفریقایی با رژیم صهیونیستی پرداخته است.
باقری نوشت: به رغم تبلیغات گسترده صهیونیست ها و حامیان غربی و عربی آن ها، وضعیت آنها خوب نیست و در حال انفعال و ضعف قرار دارند. لذا تلاش زیادی میکنند تا در فاصله زمانی باقیمانده از دولت ترامپ که خود را عمیقاً مدیون سرمایه داران یهودی و صهیونیست داخل آمریکا و خارج از آمریکا میداند، نهایت استفاده را بکنند و خیلی هم عجله به خرج داده اند.
در ماههای اخیر شاهد تلاش آمریکاییها و صهیونیستها در جذب حلقه های ضعیف از کشورهای عربی و آفریقایی هستیم. سلاطین، امرا و روسای جمهور ضعیف و ذلیلی که دوام حکومت خود را در گرو پیروی از منویات اربابان خود میدانند. فراموش نمیکنم که امیری در منطقه به من گفت: ما علفیم زیر پای فیل- ما همچون ساندویچ تحت فشاریم و ... .
در دوران حکومت عمر البشیر در سودان، علاوه بر مردم عادی، برخی از مسئولین سودانی به من گفتند که: "سعودی ها پول زیادی به ما میدهند ولی دل ما با شماست. لطفاً ارتباط خود را با ما حفظ و بیشتر کنید."
رئیس جمهوری در آفریقا پس از مذاکره و بهنگام بدرقه من گفت: «سلام مرا به ژنرال سلیمانی (شهید حاج قاسم عزیز) برسانید.»
واقعیت این است که در صحنههای بینالمللی مثل کنفرانس اسلامی، غیرمتعهدها، حقوق بشر و اتحادیه سران آفریقا حامیان زیادی از کشورهای عضو و حلقه های ضعیف داشتیم. لیکن به دلائلی ارتباط با آنها کم شد و رقیب و دشمن جای ما را پر کرد.
وقتی کشور جیبوتی رابطه خود را با ما قطع کرد فرد تاثیرگذاری به تمسخر گفت: «جیبوتی بزرگ هم رابطه اش را با ما قطع کرد!» دشمنان ما به سراغ کشورهای کوچک رفته و گفتند ببینید که ایران چگونه شما را مسخره میکند لذا موریتانی که جمهوری اسلامی است و دولت و ملتش عاشق ملت و رهبر ایران بودند، حلقه بعدی برای قطع رابطه شد.
امروز هم صهیونیست ها به دنبال آن هستند که جای ما را پر کنند.
جیبوتی در کنار دریای سرخ و سر راه آفریقا به دلایل مختلف برای ما مهم و استراتژیک بود و البته که صهیونیستها این را میفهمند.
به هر حال، اقتدار جمهوری اسلامی ایران و به هم خوردن توازن قوا در منطقه موجب ترس و نگرانی شدید صهیونیستها شده و آنها را به فکر انداخته است تا متقابلاً خود را به مرزهای ما نزدیک کرده و نقشآفرینی کنند.
لذا باید ضمن تقویت اقتدار نظامی و امنیتی، در جهت تقویت روابط سیاسی و اقتصادی با کشورهای همسایه و غیر همسایه، نهایت سعی و کوشش را به عمل آورده و باور داشته باشیم که استفاده از تجربیات گذشته و ارتباط قوی با کشورهای یادشده در جهت منافع ملی و کسب توفیقات گذشته موثر خواهد بود و باور داشته باشیم که: «از دل برود هر آنکه از دیده برفت».
نظر شما