به گزارش خبرنگار باشگاه خبرنگاران دانشجویی(ایسکانیوز)، امیر کریمی (کارشناس و تحلیل گر فوتبال)؛ برای تیمی که رویاهایش را هنوز در تصورات و خواب خرگوشی فینال آسیا می بیند این بهترین حالت هست که دقیقه نود گل تساوی را بخورد. این گل حکم نهیب به موقع برای این تیم را دارد تا سریعتر برگردد اما این بازی نکات بارزی داشت.

تبعات باخت؛

تبعات باخت در فینال همچنان برای پرسپولیس ادامه دارد بخصوص از بعد روانی آن. ریکاوری کامل روانی تیم از نان شب برای این کادر فنی واجب تر است.

محک گل محمدی؛

یحیی در آستانه محک دیگری قرار دارد،به قولی قهرمان شدن سخت هست و حفظ قهرمانی سخت تر. حالا گل محمدی باید بتواند تیم را جمع جور کند چرا که به غیر از بحث فنی و روانی بعد از فینال پرسپولیس دو تساوی داشته، حاشیه ها در کمین هستند.

مهاجم؛

این تیم مهاجم ندارد، شعار نیست، سخن کلیشه ای هم نیست. از رمضانی و عبدی یک مهاجم هم در نمی آید، دست یحیی خالیست، از طرفی امیری و عالیشاه هم ذاتا مهاجم نیستند، عیسی هم حالا حالا ها محروم هست، باید طرح نوعی بیندازند.

سید جلال؛

اگر محکوم به زدن تیم نشویم باید قبول کنیم سید جلال تیم را پایین نگه می دارد، حضور او ستودنی هست و قابل احترام اما در آستانه چهل سالگی، بدون جایگزین، بازی های پی در پی تاثیر منفی خود را خواهد گذاشت.

نیمه دوم؛

عجیب ترین نیمه یک سال اخیر را دیدیم شاید غرور کاذب،اشباع روانی یا عدم تمرکز و بی مسئولیتی باعث لو رفتن اکثر پاسها می شد و خطاهای مکرر. صد البته که رفتن بشار و بازی در در زمین نساجی و خستگی آن هم نمی تواند بی تاثیر باشد.

خالی‌تر از همیشه؛

پرسپولیس حالا به سان لشگری هست که سردارهای خود را از دست داده و هر روز خالی تر از قبل می شود. ترابی، علیپور، شجاع، بشار. اما این دلیل قانع کننده ای نیست، در هر صورت این بضاعت تیم هست تا نیم فصل باید حربه ای، فکری ، طرح جدیدی از طرف کادر فنی شکل گیرد.

حفظ بازی؛

از فینال به بعد پرسپولیس بازی را حفظ نمی کند، فینال که داستان خودش را داشت چند ثانیه کم آورد و گل خورد و به رختکن رفت و بازی نساجی هم حکایت دیگری دارد اما این بازی هم تنها چند دقیقه فقط احتیاج به حفظ بازی داشت که از دست رفت، یک جای کار می لنگد این روزها.

انتهای پیام/