به گزارش خبرنگار باشگاه خبرنگاران دانشجویی(ایسکانیوز)،امیر کریمی(کارشناس و تحلیلگر فوتبال)؛ نود و چهارمین شهرآورد با تساوی ۲ بر ۲ خاتمه یافت و حالا فاصله و تفاوت این بازی از دیگر بازی ها از پس لرزه ها و ترکش های بوجود آمده به فاصله حدود هفتادو دو ساعت بعد از این مسابقه مشخص شده، پس این بازی فقط در جدول سه امتیاز دارد و فارغ از آن به مراتب ارزشمند هست. فرض کنید دقیقه نود قائدی به داد استقلال نمی رسید حالا دو تیم در چه وضعیتی بودند یا برعکس اگر استقلال که با گل دقیقه۲ بازی کفه ترازو را به نفع خود داشت حالا برنده دربی بود، شرایط چقدر تفاوت داشت. اصلا شما فکر کنید تعویض دیاباته که اتفاقا شجاعانه بود و آن گل، آفساید نبود،الان چه مدح و ثنایی در رسای او سروده شده بود یا حداقل گل محمدی با کمی اتلاف وقت یا تعویض بازی را از رونق می انداخت، الان فضای پرسپولیس چگونه بود. تفاوت دربی همین هست.

استقلال و کی‌روش
سیستم فکری اشلی پایینتر اما کاملا شبیه فوتبالی هست که تیم ملی با کیروش بازی می کرد، به خصوص در بازی های شش امتیازی و حساس. پرس از بالا با مهاجمینی زهرآگین که هر اشتباهی از مدافعین حریف، آنها را متنبه می کنند، دوندگی بی امان آنها و پشتیبانی خط هافبکی جنگنده که اولویت شرح وظایف آنها بردن جنگهای میانه میدان هست که صد البته ریشه در سبک فوتبالی خود محمود فکری در زمان بازیگری هم می تواند داشته باشد و همچنین اتکا به کانال های کناری. مشخص است اولین بار چه کسی وریا را یک خط به جلو شیفت داد و در پنجاه متر جلو بازی گرفت، موردی که جام جهانی را در عین آمادگی از او گرفت. اما نکته ای که هست این روزها استقلال اگرچه دونده و پرتلاش در زمین حاضر می شود اما هنوز از عدم هارمونی تیمی رنج می برد، عدم به موقع سوییچ بین فاز دفاع و حمله یکی از گپ های خیلی واضح تیم فکری هست، ضمنا عدم کنترل بازی در دقایق و شرایط مختلف ایرادی هست که تقریبا هر بازی استقلال با ان دست و پنجه نرم می کند و اینکه موج دوم و سوم حمله این تیم هنوز ضرب آهنگ و ایده خاصی ندارد، برای این کادر فنی اتفاقا قدرت بازی در میانه میدان، نه صرفا جنگیدن، به خصوص در زمانی که جلو هستند مثل اب حیات هست، چرا که هم اعتماد به نفس تیمی را بالا می برد و هم قدرت طراحی بازی را در دست می گیرند.

حسرت سرخ ها
حسرت پرسپولیسی ها اما صرفا به خاطر تساوی دربی نیست، پرسپولیس از ده دقیقه پایان نیمه اول تا حدود دقیقه هفتادوپنج به یک وحدت تاکتیکی رسید، برای تیمی که یکی از استوانه های ثابت چند ساله اخیر خود را بعد از فینال از دست داده و جایگزینی در سطح او نداشته قطعا پر کردن جای خالی او زمان بر می باشد، اما حالا با جا افتادن نورالهی به عنوان مهاجم کاذب و در عمق مهاجم اصلی و جابجایی های مکرر او با فروارد، آنها شرایط خط جلو خود را سر سامان داده اند دقیقا وقتی که شاید مایوس از خط حمله خود بودند. نبودن بشار یعنی از دست دادن فضاها و همچنین ندیدن نیم فضاها در پشت باکس تیم های حریف که خود بحث مفصلی را می طلبد، اما نکته ای که حالا به سوال اصلی تبدیل شده عدم حفظ بازی برده برای تیمی که در سالهای اخیر به خوبی به بازی برمی گشت و بازی را حفظ می کرد، البته کامبک در دربی در حالی که چک اول را آن هم در دقیقه دو خورده باشی ساده نیست، اما عدم حفظ بازی مشکل جدی و جدید این تیم هست که اگر ادامه پیدا کند حسرتهای بیشتری را در پیش خواهد داشت. در این راستا آنالیز بازی و جواب به چراهای متعدد از قبیل دلیل خوردن دو گل دقیقا از جناح راست و تقریبا به یک شکل و شاید عدم تعویض مناسب و همچنین عقب کشیدن صرف در دقایق پایانی می تواند در کوتاه مدت و با این بضاعت حداقل تا نیم فصل به این تیم کمک کند برای تیمی که خودش در این چند ماه اخیر و به خصوص  در آسیا بارها در دقایق پایانی برنده میدان لقب گرفته.

انتهای پیام/