به گزارش خبرنگار گروه دانشگاه ایسکانیوز، پارکهای علم و فناوری بدون ارتباطات بینالمللی نمیتوانند توسعه پیدا کنند چرا که یکی از مولفههای توسعهیافتگی، همگامی با دانش روز جهان است.
پارکهای علم و فناوری ایران با مشکلات زیادی در زمینه ارتباطات بینالمللی مواجه هستند، از جمله سیاستگذاریهای ناکارآمد و تحریم. کارشناسان معتقدند تحریمها مانعی است که از خارج بر کشور تحمیل شده و بر سر راه ارتباطات بینالمللی قرار دارد و دخالت سیاستگذاران مانعی داخلی است که هر چند با هدف تسهیل امور انجام میشود، اما نه تنها کمکی به تسهیل امور نمیکند بلکه مشکلات را بیشتر میکند.
مصطفی کریمیان اقبال در گفتگو با ایسکانیوز، با بیان این که پارکهای علم و فناوری نمیتوانند موانع اصلی شکلگیری ارتباطات بینالمللی را برطرف کنند، اظهار کرد: هماکنون کشورهایی مانند مالزی، ترکیه و کره جنوبی به راحتی با همه دنیا تعامل دارند اما ایران در حالت ایزوله است.
عضو هیئت علمی دانشگاه تربیت مدرس با تصریح بر این که روسای پارکهای علم و فناوری در برقراری ارتباطات بینالمللی، آزادی عمل ندارند، افزود: بخشی از محدودیتها در سطح بینالمللی است. به همین دلیل روسای پارکها باید بررسی کنند که در قالب این محدودیتها چه کارهایی میتوانند انجام دهند.
وی، تحریمها را یکی مشکلات برقراری ارتباط بین المللی دانست و گفت: برای مثال ما برای پرداخت حق عضویت در انجمن بینالمللی پارکها با مشکل انتقال وجه مواجه هستیم. همچنین برای دریافت ویزا و شرکت در کنفرانسها هم با مشکلات بسیاری وجود دارد.
کریمیان با اشاره به این که تسلط استادان بر زبان انگلیسی از جمله مشکلات برقراری ارتباط بینالمللی است، خاطرنشان کرد: البته باید به این نکته اشاره کرد که یکی از دلایل نرفتن افراد به سمت تقویت زبان انگیسی، نبود ارتباطات بینالمللی است. برای مثال اگر کشوری توریست داشته باشد، حتی فروشنده در بازار هم انگلیسی یاد میگیرد، چون میخواهد سود ببرد.
عضو هیئت علمی دانشگاه تربیت مدرس با تاکید برای این اگر ایران ارتباطات بینالمللی داشت، بخش بینالمللی پارکهای علم و فناوری قویتر عمل میکردند، یادآورد شد: لزوم تقویت زبان انگلیسی در پارکهای علم و فناوری پررنگ نیست چون ارتباطات بینالمللی وجود ندارد.
وی در ادامه خاطرنشان کرد: با این وجود، اگر رئیس پارک علم و فناوری به بینالمللیشدن علاقمند باشد و در این زمینه تلاش کند، مثلا برنامهریزیهایی برای حضور در کنفرانسهای بینالمللی، ارائه مقاله از سوی اعضای پارک و همچنین دعوت از کارشناسان بینالمللی انجام دهد. البته متاسفانه گاهی روسای پارکها به گسترش ارتباطات بینالملل توجه کافی ندارند.
کریمیان راهکار در زمینه سیاستگذاری برای رشد ارتباطات بینالمللی را دادن آزادی عمل به پارکها دانست و گفت: به نظر من هر چه سیاستگذاران نقش کمتری داشته باشند، بهتر است و هرچه بیشتر درگیر میشوند تا کار را تسهیل کنند، نه تنها تسهیل اتفاق نمیافتد بلکه مشکلات بیشتر میشود.
عضو هیئت علمی دانشگاه تربیت مدرس با تصریح بر این که سیاستگذاران سد راه نشوند، نمیخواهد کمک کنند، افزود: وقتی تصمیمگیران در سطح ملی، سیاستگذاری میکنند و پارکها آزادی عمل ندارند، فقط سدی به سدها اضافه میشود.
وی با ذکر مثالی یادآور شد: مثلا برای دعوت سخنران خارجی به یک کنفرانس، باید از هزار و یک پیچ و خم اداری رد شویم یا برای رفتن یک کنفرانس باید از وزارت علوم مجوز گرفته شود، در حالی که بهتر است خود دستگاه با مجوز هیئت امنا در این زمینه تصمیم بگیرد.
کریمیان با تاکید بر این که تمرکزگرایی در سیاستگذاری اشتباه است، گفت: مقایسه مراکز پژوهشی دانشگاهها و پارکهای ایران با سایر کشورها نشان میدهد در کشورهای دیگر خود پارکها تصمیمگیرنده هستند و کسی از خارج برای دستگاه تصمیم نمیگیرد.
عضو هیئت علمی دانشگاه تربیت مدرس در پایان با اشاره به این که آزادی عمل، به افراد کمک میکند مسیر خودشان را پیدا کنند، اظهار کرد: فرض در کشور ما این است که همه مقصرند، مگر این که خلافش ثابت شود. به نظر من ابتدا اختیار داده شود و اگر کسی بد عمل کرد، مانع سواستفادهگران شویم که 10 درصد هم بیشتر نیستند.
انتهای پیام/
نظر شما