توماس اردبرینک در نیویورک تایمز نوشت: فرسنگ ها دورتر از فلش دوربین ها و میکروفون ها در وین، جایی که جان کری، وزیر خارجه آمریکا به دیپلمات های ایرانی و آمریکایی برای دستیابی به توافق هسته ای جامع محلق شده است، نوعی درام سیاسی در تهران، پایتخت ایران در جریان است: تندروهای دلواپس برای ابراز نگرانی خود در مورد توافقی که میانه روها به دنبال آن هستند، گرد هم آمده اند.

به گزارش ایسکانیوز، این روزنامه آمریکایی در ادامه نوشت: در ایران، تصمیم گیری نهایی در مورد توافق هسته ای به رویکرد رهبری عالی جمهوری اسلامی بستگی دارد. اگر تاریخ راهنمای دقیقی باشد، حتی اگر توافقی در وین انجام شود، تا زمانی که تهران به طور علنی آن را اعلام نکند، نباید آن را انجام شده دانست. مردم در ایران به طور حتم با هر گونه توافقی که در زمینه حق غنی سازی ایران مصالحه نشان داده باشد، مخالفت خواهند کرد.

از نگاه تندروها توافق هسته ای می تواند راهگشای برقراری رابطه با آمریکا باشد که ایدئولوژی انقلابی آن را نکوهش می کند و این درحالی است که آنها همزمان با مذاکرات وین، گردهمایی هایی را برگزار می کنند که در آن شعار مرگ بر آمریکا سر داده می شود و جمعیت حاضر پرچم آمریکا را زیر پا لگد مال می کنند. آنها می گویند نه تسلیم ، نه سازش، فقط مبارزه با آمریکا.

سعید لیلاز، یکی از اقتصاددان های ایرانی نزدیک به دولت می گوید: توافق هسته ای می تواند منافع اقتصادی برخی را کاهش دهد. این در حالی است که عدم دستیابی به توافق هسته ای، پیامدهای مخربی برای روحانی و دستور کار میانه روی او به همراه خواهد داشت. اما توافق نهایی- اگر انجام شود- تاثیر عکس خواهد داشت و گروه های میانه رو و اصلاح طلب را تقویت می کند.

امیر محبیان، تحلیلگر سیاسی که مدت ها به جناح اصولگرا نزدیک بوده نیز چنین پیش بینی دارد. او می گوید آنچه در شرف وقوع است می تواند موقعیت ایران را تغییر دهد. به گفته او اگر توافق خوب باشد، همه سیستم با آن همراه می شود و یک تغییر سیاسی عظیم پس از این توافق ایجاد خواهد شد.

این در حالی است که اکونومیست نیز در گزارشی می نویسد برای دستیابی به توافق هر دو طرف باید مصالحه کنند.

به گزارش ایسکانیوز، اکونومیست در ادامه می نویسد: سه روز مانده به پایان ضرب الاجل 24 نوامبر کارهای زیادی باقی مانده و هنوز مشخص نیست امکان توافق وجود دارد یا خیر. ایران از این توافق سه چیز را می خواهد. نخست،لغو تحریم های هسته ای. دوم، حفظ ظرفیت غنی سازی برای نیازهای عملی و سوم تبدیل شدن به یک کشور عادی عضو پیمان منع اشاعه سلاح هسته ای.

برای دیگر کشورها نیز هدف افزایش زمان گریز ایران است. زمانی که در آن ایران می تواند مواد مورد نیاز برای ساخت سلاح هسته ای را تولید کند. امروز این زمان دو ماه است و غرب می خواهد این زمان را به یک سال افزایش دهد. از سوی دیگر این توافق باید به اندازه کافی طولانی باشد.

البته مذاکرات تا امروز پیشرفت هایی نیز داشته است. برخی گزارش ها حاکی از پیشرفت در مورد حل مساله راکتور آب سنگین اراک از طریق بازطراحی این راکتور است. بحث تبدیل تاسیسات غنی سازی زیر زمینی فوردو به تاسیسات تحقیقات و توسعه هسته ای نیز مطرح است.

آمریکا و شرکایش می گویند ایران برای راکتور تحقیقاتی تهران و اراک - در صورتی که به راکتور آب سبک تبدیل شود، به کمتر از 2 هزار سانتریفوژ نسل اول نیاز دارد.سوخت راکتور بوشهر نیز از طریق روسیه تامین می شود. آمریکا ادعا می کند محدودیت ها در مورد سانتریفوژهای ایران باید 20 سال پابرجا باشد. اما تهران می گوید هیچ سانتریفوژی را بر نمی چیند زیرا قرارداد تامین سوخت با روسیه در سال 2021 ملغی می شود.

اما فضایی برای مانور در مورد تعداد سانتریفوژها وجود دارد. اگر ایران با ارسال ذخایر اورانیوم غنی شده خود به روسیه به منظور تبدیل آن به صفحه های سوخت موافقت کند، امکان موافقیت با حفظ نیمی از سانتریفوژهای فعال ایران که رقمی در حدود 4 هزار و 500 دستگاه است، وجود دارد. بقیه سانتریفوژها نیز تحت نظارت دقیق و امن آژانس بین المللی انرژی اتمی قرار می گیرند.

به این ترتیب امکان لغو تحریم های آمریکا و اروپا در مرحله نخست و لغو تحریم های شورای امنیت در مرحله بعدی وجود دارد. اما این الگوی توافق با آنچه تندورها در ایران می خواهند مغایرت دارد. از سوی دیگر این توافق واکنش تند محافظه کاران آمریکایی و لابی اسرائیل را به دنبال خواهد داشت. اما این ماهیت توافق است که هیچ یک از طرفین دقیقا به آن چیزی که می خواهند دست نمی یابند.

البته غرب با پذیرش توافقی که در بالا به آن اشاره شد، مشکلی ندارد و مدیریت مخالفت های پیش بینی شده با آن برای آمریکا و متحدان اش امکانپذیر است. اما اکنون تهران با یک انتخاب مواجه است. ایران می خواهد با توافقی از این دست مخالفت کند و فشار تحریم ها را تحمل کند یا اینکه با اثبات ماهیت صلح آمیز برنامه های هسته ای اش به عضوی از اقتصاد جهانی تبدیل شود؟