تاگس اشپیگل می نویسد: زمان زیادی به پایان مهلت مذاکرات باقی نمانده است: روز 24 نوامبر باید این مناقشه یک ساله بر سر برنامه هسته ای ایران به پایان برسد.

به گزارش ایسکانیوز، اشپیگل در ادامه نوشت:جامعه بین المللی می خواهد از صلح آمیز بودن اهداف هسته ای ایران اطمینان حاصل کند. اما رویکرد هر یک ازسران دنیا به این موقیعیت چگونه است؟

حسن روحانی

او به عنوان رئیس جمهورِ تغییرات نرم وارد دفتر ریاست جمهوری شد و غربی ها او را یک اصلاح طلب می دانند. حسن روحانی، رئیس جمهور ایران، یک روحانی است. یک میانه رو که از اولین دقایق انقلاب 1979 حضور پررنگی داشته است. برنامه انتخاباتی او بر مبنای امید پایه ریزی شده بود: ا معرفی یک منشور حقوق مدنی و گسترش حقوق زنان. به ویژه او آمادگی خود را اعلام کرد می خواهد به پرونده هسته ای ایران سر و سامان بدهد. حسن روحانی اتهام مبنی بر میل ایران برای ساخت بمب هسته ای در سال 2006 را بی پایه و اساس خواند. او بلافاصله بعد از پیروزی در انتخابات اعلام کرد:" راه اندازی نیروگاه نطنز خیلی خوب است اما بهتر از آن راه اندازی دوباره کارخانه ها است". حالا یک سال بعد در آخرین دور مذاکرات هسته ای به نظر می رسد که به دنبال تایید گفته های هنر فورتیگ، کارشناس هسته ای و مدیر موسسه مطالعات خاورمیانه گیگا است: " سبک و سیاق تغییر خواهد کرد اما محتوا نه".

قبل از پایان مذاکراتِ روز 24 نوامبر روحانی  همچنان به یک توافق امیدوار است.البته نمی توان همه اختلافات 12 سال گذشته را در مدت یک سال حل و فصل کرد.

باراک اوباما

رئیس جمهور ایالات متحده آمریکا مدتی پیش دو نامه نوشت. اولین نامه برای رهبر معظم انقلاب اسلامی ایران و دومین نامه به کنگره آمریکا. در نامه اول اوباما به امکان همکاری ایران و آمریکا در زمینه مبارزه با داعش در صورت دستیابی به توافق هسته ای اشاره می کند. و در نامه دوم باراک اوباما به سناتورها و نمایندگان وعده می دهد  رابطه ما با ایران به علت وقایع مربوط به اشغال سفارت آمریکا و گروگان گیری ها در این کشور در 14 نوامبر سال 1979 هیچگاه به حالت عادی خود باز نخواهد گشت.

این یک عمل تعادلی است. اوباما باید بین روحانیون ایران و جمهوری خواهان تندرو آمریکایی در کشور خود تعادل برقرار کند. هنوز مشخص نیست که آیا رئیس جمهور ایالات متحده آمریکا موفق بوده است یا نه. در آغاز ریاست جمهوری، او وعده داده بود که با دشمنان آمریکا به مذاکره بپردازد به جای آنکه مانند رئیس جمهور پیش از خود جورج دبلیو بوش به آنها حمله نظامی کند. اما جهان به باراک اوباما آسان نگرفت تا به وعده های خود پایبند باشد. سیاست خارجی اوباما در مواجهه با فاجعه سوریه به سختی می تواند این کشور را نجات دهد.

اما توافق بر سر محدویت های غیرنظامی برنامه هسته ای ایران می تواند موفقیتی تاریخی برای اوباما باشد. در این سناریو تهران باید تعدادی از سانتریفیوژ های خود را برچیند. بنابراین تهران می تواند به یکی از خواسته های کلیدی آمریکا جامه عمل بپوشاند: ظرفیت غنی سازی خود را کاهش می دهد و این موضوع بدون تعطیل کردن تعدادی از تاسیسات هسته ای ممکن نیست. باراک اوباما برای رسیدن به هدف خود نه تنها باید مقامات عالی جمهوری اسلامی را متقاعد کند بلکه باید با مخالفت های گسترده در کشور خود نیز مقابله کند زیرا که اعتماد نسبت به ایران در این کشور بسیار کم است.

ولادیمیر پوتین

رابطه با روسیه برای ایران یکی از قوی ترین ارتباطات در جهان سیاست است. با بارش تحریم ها بر تهران، این ارتباط ها قوی تر شدند.اتحاد تهران و مسکو می تواند نفوذ آنها را در شرق و به ویژه خاورمیانه افزایش دهد. برای مثال مدیریت موثر بحران در سوریه، عراق و به ویژه افغانستان که در قرن هجدهم به ایران تعلق داشته و فرهنگ و زبان مشترکی دارند.

همچنین برای حل و فصل اختلافات منجمد در منطقه قفقاز و آسیای مرکزی، ولادیمیر پوتین رهبر کرملین ترجیح می دهد با ایران همکاری کند تا با یکی از اعضای ناتومانند ترکیه. و پس از آن پای منافع اقتصادی قابل توجه روسیه در ایران در میان است. شرکت های روسی به کمک اقتصاد ایران به سودهای کلان و همچنین تثبیت مالی دست یافتند. مسکو که در حال حاضر در پی بحران اوکرین انزوای دردناک و تحریم های زیادی را تجربه می کند، می خواهد در صورت امکان هر دوی این شرایط را تغییر دهد.
این موضع گیری به خصوص از جانب صنایع دفاع روسیه صورت می گیرد. با توجه به بی میلی پوتین و تحریم های غرب، میلیاردها دلار برای ساخت موشک های مدرن در روسیه هزینه می شود. پیش از تصمیم نهایی مذاکرات ، تهران و مسکو قراردادی را برای دو راکتور دیگر برای تاسیسات هسته ای بوشهر امضا کردند.

از طرف دیگر پروژه های جاه طلبانه زیادی برای حمل و نقل مشترک بین ایران و روسیه وجود دارد. اما هنوز این سوال مطرح است آیا روسیه همچنان می تواند در برابر رقابت کشورهای غربی جان سالم به در ببرد. و آیا تهران با تقسیم نفت و گاز و دریای خزر بر این اتحاد منطقه ای پا بر جای خواهد ماند یا نه؟

بنیامین نتانیاهو

او حاضر نشد پای میز مذاکره بنشیند اما همه جا حضور دارد. بنیامین نتانیاهو همه توان خود را گذاشته است تا خواست رژیم اسرائیل در این مذاکرات مورد توجه قرار گیرد. زیرا این نخست وزیر  تنها یک ماموریت بر عهده دارد: او می خواهد از تبدیل شدن ایران به قدرت هسته ای جلوگیری کند. نتانیاهو همواره از نفرت تهران نسبت به رژیم اسرائیل آگاه است. نتانیاهو این تهدیدات را جدی می گیرد. بنابراین او به سختی تلاش می کند  تا از نزدیکی ایران و ایالات متحده آمریکا جلو گیری کند.

نتانیاهو می داند: حمله نظامی برای مبارزه با برنامه هسته ای ایران گزینه مناسبی نیست. فرماندهان ارتش او نیز مانند آمریکایی ها مخالف این اقدام هستند. هیچ کس نمی خواهد دست به چنین ریسک حساب نشده ای بزند. روز 24 نوامبر در صورتی که توافقی به همراه داشته باشد، می تواند شکست بزرگی برای نتانیاهو باشد.
کد خبر: 149455

وب گردی

وب گردی