ایسکانیوز :متاسفانه به دلیل همین سیاست زدگی آسیب های اجتماعی تا چند سال پيش پذيرفتن پديده کارتن خوابي هنوز امري غير ممکن بود. کارتن خوابي از ديد بسياري پديده يي جدي نبود تا اینکه که حدود یک دهه پیش تعدادي از آنها در مقابل چشمان مردم يخ زدند و شايد بعد از اين بحران بود که مسوولان پذيرفتند کارتن خوابي يکي از مشکلات اجتماعي است که بايد به آن جدي نگاه کنند. سپس شهرداري با همکاری نیروی انتظامی ماشین هایی را در سطح شهر برای جمع آوری آنها به راه انداخت و در ابتدا چادرهايي را به عنوان گرم خانه براي اين گروه از افراد برپا کرد و بعد از آتش گرفتن يکي از اين چادرها ساختمان هايي به عنوان گرم خانه تاسيس شد. اما به اعتقاد کارشناسان مسائل اجتماعي اين گرم خانه ها نمي تواند راه حل مفيد و موثري براي برخورد با پديده کارتن خوابي باشد.
در ارتباط با این پديده نياز به اصلاح سياست هاي اجتماعي احساس شود. وجود کارتن خواب ها به راحتي نشان دهنده نوعي نقص در عملکرد بعضي نهادهاست.در عرصه آسیب های اجتماعی مانند کارتن خوابی یک نهاد خاص مثل مدیریت شهری نمی تواند متولی برنامه ریزی در برخورد با آن مشکلباشد . چون وقتی حمایت از آسیب دیدگان به طور کامل در اختیار نهادهای دولتی قرار دارد،این نهادهااز دیدگاه منافع خود به آن ها نگاه می کنندو در جهت اثبات کارآمدی خود حتی جرات و توان ارائه آمار حقیقی آسیب های اجتماعی را ندارند.
سیاست گذاری به منظور مقابله با آسیب کارتن خوابی همچون سایر آسیب های اجتماعی نیازمند روند طولانی و پیچیده ای است. به عبارت دیگر، در موارد این چنینی سیستم مدیریت شهری کشور ما به تنهایی قادر به کنترل آسیب و ایجاد شرایط مطلوب نیست و نیاز به همکاری و همراهی جدی بخش خصوصی و سازمان مردم نهاد فعال در زمینه آسیب های اجتماعی دارد. به طور حتم، برنامه ریزی برای کاهش تعداد کارتن خواب ها بدون کمک خیرین و سازمان های مردم نهاد به راهکار پایدار ی نمی انجامد.
امروزه سازمان های غیردولتی با تاثیرگذاری در وضع و اجرای سیاست های اجتماعی،در نقش های مختلفی مثل مشاور دولت،منتقد دولت وگاه حتی به عنوان بازوی اجرایی سیاست های اجتماعی دولتها فعالیت دارند.
وقتی مردم یک جامعه به حمایت از این آسیب دیدگان می پردازند،بسیار عمیق تر و کامل تر عمل می کنند.چون مردم در متن این آسیب ها قرار دارند،آن ها را خوب می شناسند وبرای حمایت ازافرادی که دچار بحران هستند انگیزه های قدرتمندی دارند.
اما متاسفانه نگاه کلي به مشکلات اجتماعي در کشور ما هنوز به شکلي است که اکثریت مردم براي خود، نقش و مسووليتي در حل مشکلات اجتماعي قائل نيستند و باور دارند که مشکلات اجتماعي را دولت بايد حل کند و راه حل هم اين است که افراد آسيب ديده از سطح جامعه جمع شوند و جلوي چشم مردم نباشند. اين نگرش هر چند با افزايش فعاليت سازمان هاي غيردولتي در حال تغيير است اما هنوز احساس مسووليت جمعي براي آن وجود ندارد چون معتقدند وجود کارتن خواب ها آسيب هاي جدي براي آنها در پي دارد. افراد فکر مي کنند وجود گروهي کارتن خواب در يک محل مي تواند براي وجهه محل، قيمت خانه ها و حتي بچه هاي خانواده دردسرساز باشد و در نهايت هم اين مشکل بايد توسط اشخاص ديگري که مسوولان هستند، حل شود.
.................................................................................
*عضو کمیسیون فرهنگی و اجتماعی شورای شهر تهران
