متیاس ناس در دی تسایت می نویسد: بی اعتمادی بر مذاکرات هسته ای ایران غلبه کرد. تندروها خواهان افزایش تحریم ها و فشار علیه تهران شدند. این موضوع می تواند احیای اقتصادی ایران را با مشکلاتی مواجه کند.

به گزارش ایسکانیوز دی تسایت در ادامه نوشت: و دوباره تمدید. استدلال بهتر از به تعویق انداختن است. وزرای امور خارجه ای که در مذاکرات ایران شرکت داشتند از "پیشرفت" و "ایده های جدید" خبر دادند. اما هنوز سوال های بی جواب در وین در کفه سنگین ترازو قرار دارند.

به این ترتیب شک و تردید درباره عاقبت این دوره مذاکرات موجه است. اما باید تلاش کرد.

شکست مذاکرات می تواند آغاز یک رقابت هسته ای در خاورمیانه باشد. جبهه شگفت انگیز گروه 1+5 که در آن کشورهای غربی با چین و روسیه به شکل سازنده ای تاکنون همکاری کرده اند، شکست خواهد خورد. علاوه براین فرصت برای اقدام مشترک غرب با ایران علیه داعش در سوریه و عراق تضعیف خواهد شد.

این منافع امنیتی اساسی در معرض خطر هستند. در کانون مذاکرات این سوال مطرح می شود: چگونه می توان از ورود ایران به باشگاه هسته ای جلوگیری کرد، بدون آنکه به ایران حق استفاده صلح آمیز از انرژی هسته ای داده شود؟

و مساله سخت تر می شود. ایران مجاز است چه مقداری اورانیوم غنی کند؟ به چه تعداد سانتریفیوژ گازی می تواند دست یابد؟ تا کی می توان تاسیسات هسته ای این کشور را کنترل کرد؟ روند لغو تحریم های اساسی علیه ایران در چه مرحله ای قرار دارد؟ از آنجا که جزئیات خیلی پیچیده اند، باید حداکثر تا می 2015  دریک چارچوب سیاسی مذاکره شود، تا در یکم جولای بتوان روی توافق حساب باز کرد.

شانس توافق چقدر است؟ فضای سیاسی دشوار تر می شود. از پایان ژانویه باراک اوباما رئیس جمهور آمریکا باید با اکثریت جمهوری خواه در کنگره و مجلس سنا دست و پنجه نرم کند. رهبران جمهوری خواه اما به هیچ وجه سانتریفیوژهای گازی ایران را نمی پذیرند و می خواهند فشار تحریم ها علیه ایران افزایش یابد.

موقعیتی مشابه برای هیلاری کلینتون وجود دارد. او باید اقدامات بعدی حزب دمکرات را برای کاندیداتوری ریاست جمهوری توضیح دهد. بر خلاف اوباما او معتقد است که توافق باید تنها در صورت برچیده شدن 20هزار سانتریفیوژ ایران صورت گیرد.

بنیامین نتانیاهو، نخست وزیررژیم اسرائیل نیز خواستار چنین اقدامی است. او در طول مذاکرات وین ادعا کرد:" هیچ گونه توافقی نمی تواند مفید باشد". برای نتانیاهو فقط راه حل صفر و یکی وجود دارد. بنابراین او هیچ دلیلی برای طولانی تر شدن مذاکرات نمی داند. از نظر او هر زمانی که به ایران داده شود، این کشور به ورود به باشگاه هسته ای نزدیک تر می شود.

اگر امکان کنترل تاسیسات هسته ای ایران وجود داشته باشد، توافق خیلی راحت تر صورت می گیرد. تنها نکته این است که برنامه هسته ای ایران به نمادی از غرور ملی مردم این کشور تبدیل شده است. در نهایت هم اعتماد مطرح می شود که از جانب هر دو طرف از بین رفته است.

چیزی که متفکران غربی نسبت به آن ابراز نگرانی می کنند، ارتباط حسن روحانی، رئیس جمهور ایران با اصولگرایان مجلس است. و مهمتر از همه شک و تردید رهبری عالی جمهوری اسلامی ایران نسبت به ارتباط با غرب.

در تهران، روحانی میانه رو برای پیشبرد دستور کار اصلاحات خود به لغو تحریم ها نیاز دارد. او وعده بهبود وضعیت معیشتی مردم را داده و بخش بزرگی از تحقق این هدف به لغو تحریم ها بستگی دارد. در تهران حسن روحانی معامله هسته ای و لغو تحریم ها را می خواهد و در واشینگتن باراک اوباما، رئیس جمهور آمریکا می کوشد دست کم در دو سالی که از پایان دوره ریاست جمهوری اش باقی مانده سرانجام یک میراث در سیاست خارجی بر جای بگذارد.

مساله بحرانی است. " انعطاف پذیری قهرمانانه" از جانب طرفین مورد نیاز است.