در سال های گذشته اشخاصی سکاندار ریاست بر دانشگاه و سیستم آموزش عالی کشور شدند که به هیچ وجه نگاهی فرهنگی به دانشگاه نداشته و به جای آنکه با زبان علم و فرهنگ با دانشگاهیان صحبت کنند از روی تکبر و رویکردهای اقتدارگرایانه، به صورت اینکه من این دستور را بر تو صادر میکنم، برخورد می کردند و این نتیجه نگاه غیر آکادمیک به دانشگاه است، این نتیجه آن است که به جای توجه به سابقه دانشگاهی و علمی افراد به سوابق امنیتیشان توجه میشد؛ مخصوصا در دانشگاه تهران.
در سالهای اخیر به‌واسطه همین نگرش به‌دانشگاه بود که بسیاری از تشکل‌های دانشجویی بسته شدند و جمع کثیری از برنامه‌های دانشجویی لغو میشد و این طیف از مدیران و مسولین دانشگاهی به منظور انتقام گیری از تنها نهاد مستقل باقی مانده بود، که ماموریت حضور در دانشگاه را گرفتند و آمدند تا با طرح‌های یکجانبه خود بکوشند تا از استقلال و ثبات دانشگاه و دانشگاهیان بکاهند تا دیگر شاهد نهادی مستقل به نام دانشگاه نباشیم و در مواردی نیز شاهد آن بودیم که باسیاست‌های خاصی دست به بدل سازی برای جریانات عدالت‌خواهانه دانشجویی زدند، تا طیفی خود ساخته و مجیزگو را تربیت کنند. این در حالیست که جنبش دانشجویی هرگز نباید خود را وابسته به گروه خاصی بداند و دانشگاه و اساتید آن نیز باید آزاد از تعلقات گروهی و جناحی باشند.
از این رو می گویم رویکرد این آقایانی که یک شبه بر سرکار آمدند آن بود تا انتقامی برای تمام تمامیت خواهان از زمان تاسیس دانشگاه تا به امروز را از آن بگیرند، اگر دیروز دانشگاه با چکمه نظامیان دوران ستم شاهی، خونین میشد ، امروز تمامیت‌خواهی با لباس دیگری، در قالب دانشجو و هیئت علمی به قول آقایان متعهد به دانشگاه هجوم آوردند.
این آقایان هم هیچ ترسی از بیان حوادث و ظلم‌های رخداد در زمان مدیریتشان ندارند و تمام‌قد از عملکرد خود دفاع می‌کنند و امروز داعه آن را دارند که در زمان ما غیرمتعهدها و بی‌دینها از دانشگاه خارج شدند و ما بجای آنان چندهزار هیئت علمی متعهد جذب و یا دانشجوی متعهد بورس کرده‌ایم مگر قرار بر آن نیست که که در دانشگاه زبان علم حرف اول را بزند، گزینش‌هایی به نام نیروی متعهد و یا حزب‌اللهی بودن و غیره دیگر از کجای علم و صلاحیت‌های علمی بیرون آمد، این رویکردها خلاف عدالت است و به نام اسلام، در حالی که تنها به آن ضربه میزند و دیگر هیچ فایده‌ای ندارد. آیا واژه تربیت نیروی متعهد اسم رمز کودتا علیه دانشگاه مستقل نبوده است؟ چرا باید گروهی برای سود خود و افراد برای کسب منافع شخصی از ارزش‌های یک جامعه برای منفعت خود بهره برداری‌کنند و همه چیز را نابود کنند، هم ارزش‌ها را به نابودی کشانند و هم جامعه را دچار شکاف کنند.
در دوسال گذشته تمام امیدمان بر آن بود که با تغییر دولت و به تبع آن تغییر حاصل شده در رویکرد وزارت علوم این گونه اقدامات منفعت طلبانه اصلاح و نگاه‌های غیراخلاقی و غیرعقلانی و مخالف با روح عدالت کنار رود که خوشبختانه حرکاتی در این راستا صورت گرفت اما با موانع محکمی روبروشد و نتیجه این رخدادها استیضاح وزیری بود که به‌واسط رویکرد علمی به‌دانشگاه و تلاش برای بازگرداندن کرامت به آن مورد حمایت بسیاری از دانشگاهیان بود. همین طور عدم رای اعتماد به دو وزیر دیگر و این مشکلاتی که ایجاد کردند مقداری اصلاح ساختار دانشگاه‌ها را با مشکل روبرو کرد و تغییر در رویه‌های غیر اخلاقی و غیرقانونی را به تاخیر انداختند.
از جمله مشکلات زنجیره‌ای که از سالهای قبل بر دانشگاهیان تحمیل میشد تصمیمات بدون منطق و استدلالی بود که نسبت به برنامه‌های دانشجویی گرفته میشد و در آخرین مورد آن گریبان برنامه ما با موضوعیت بررسی وضعیت فرهنگی، سیاسی دانشگاه و بحث پیرامون وزارت‌علوم را گرفت و از طرف رئیس پردیس ایوریحان بصورت یکجانبه لغو گردید. ایشان آخرین تصمیم دوران ریاستشان را هم با همان نگاه اقتدارگرایانه گرفتند و مانع از برگزاری برنامه مورد نظر ما شدند بدون آنکه دلیلی خاص و مشخص را برای مخالفت خود ارائه کنند و این درحالی بود که به سایر تشکل‌های دانشجویی برای برگزاری برنامه‌های مشابه‌ای مجوز برگزاری دادند و این نگاه‌دوگانه موجب تاسف است.
وزارت‌علوم و روسای جدید دانشگاهی نیز نباید دچار سکون شوند و باید قاطعانه باستند نه آنکه حق و حقیقت را فدای مصلحت کنند. دولت نیز باید از آنان حمایت کند تا در فضای مطلوبتری، بتوان فعالیت کرد و دانشگاه و دانشجویان پرچم عدالت و حق‌خواهی را دوباره در دستگیرند و این رویکرد غالب در میان دانشگاهیان باشد.
علی عرب‌حسینی دبیر انجمن‌اسلامی دانشجویان پردیس‌ابوریحان
