امروز در مصر با حاکمیت "عبد فتاح السیسی" فرمانده سابق، کابوس بر این کشور چیره شده است. حداقل 20 هزار زندانی سیاسی پشت میله های زندان به سر می برد، بیش از 1800 نفر بعد از قدرت گرفتن سیسی در اقدامات نیروهای پلیس کشته شدند- فقط نیمی از آنها در 14 اوت 2013 در میدان "آداویا" قاهره کشته شدند، بدترین قتل عامی که در تاریخ معاصر مصر رخ داده است.
طبق گزارش فعالان حقوق بشر به تنهایی در سال گذشته حدود 100 نفر در زندان ها در اثر شکنجه کشته شدند. در اسکندریه حدود بیست نفر در یک سلول نگه داشته شده اند که در میان آنها یک نوجوان 14 ساله بدون هیچ دلیلی دستگیر شده بود.
در شمال مصر صدها نفر از متهمان در محاکمه های دسته جمعی عجیب غریب، که تنها نیم ساعت به طول انجامید، به اعدام محکوم شدند، در بین این متهمان افراد معلول، نوجوانان و حتی افراد در حال مرگ نیز وجود داشتند.
به جای آزادی ترور در این سرزمین رشد کرد. در صحرای سینایی شاخه ای از داعش تاسیس شده است، از طرف دیگر در صحراهای لیبی اوضاع به شدت نابه سامان است. حدود 600 سرباز و نیروی پلیس در حملات انتحاری کشته شدند، همچنین در مترو قاهره بارها بمب خنثی شده است.
امضا علیه خشونت پلیس
اسکندریه شهر تضادها است- سکولار و وابسته به همه جهان، از عهد عتیق نگاهی به اروپا دارد و از دو نسل پیش با افزایش شهروندان سلفی به دنبال عربستان سعودی است. اسکندریه صحنه تنها حمله انتحاری به مسیحیان مصر در روز سال نو 2010 بود که 23 کشته بر جای گذاشت. اسکندریه اما یکی از جوامع چند قطبی است، که بر خلاف معتقدان در شمال مصر، حتی در خشونت بار ترین دوران بعد از سرنگونی "محمد مرسی" سوختن هیچ کلیسایی را تجربه نکرده بود و در آن از آدم ربایی و باج گیری خبری نبود.
اینجا در کلان شهر پنج میلیونی کنار دریای مدیترانه، نه در میدان تحریر مشهور قاره، سقوط "حسنی مبارک" رقم خورد، هفت ماه پیش از سقوط واقعی فرعون معاصر مصر در سال 2011.
در آن زمان در 6 ژوئن 2010 دو پلیس با لباس شخصی "خالد سعید" وبلاگ نویس را در یک کافی نت در خیابان "مدحت سیف آل خلیفه" در منطقه "کلئوپاترا " تا حد مرگ مورد ضرب و شتم قرار دادند.
تصاویر جسد له شده او روز بعد در اینترنت منتشر شد. قفسه سینه و جمجمه اش خرد شده بود، فک و دندان هایش شکسته بود و صورتش از شدت ضرب و شتم دیگر قابل شناسایی نبود.
فعالان سیاسی در اسکندریه شروع به جمع آوری مدارک علیه خشونت پلیس کردند و در همین حین بسیاری از آنها تعقیب و مورد خشونت قرار گرفتند. "وائل غنیم" متخصص کامپیوتر و رئیس تبلیغات گوگل در دبی صفحه ای با نام " ما همه خالد سعید هستیم" باز کرد که به سرعت 150 هزارعضو پیدا کرد. و این اقدام اولین جرقه برای تظاهرات 25 ژانویه 2011 و شروع بیداری اسلامی با شعار " نان، آزادی و عدالت اجتماعی" در مصر بود.
مردم مصر نمی خواهند سالگرد انقلاب را جشن بگیرند
تمام راه های فعالیت سیاسی برای نسل جدید مسدود شده است. اکثر احزاب تو خالی هستند، تجمعات سیاسی تقریبا غیر ممکن است.
بازگشت مصر به دیکتاتوری انتقاد به وجدان سیاسی جامعه است. یکی از فعالان سیاسی معتقد است که با تظاهرات راه به جایی نمی رسد. اکثریت مردم مصر بعد از چهارسال رکود اقتصادی و آشفتگی دیگر خسته هستند. با این وجود معتقدند که باید شانس دیگری برای دیدن مصری جدید، آزاد و دموکراتیک به نسل آینده داده شود. ظهور داعش همه اصلاح طلبان را متزلزل کرده است. همه مردم روزانه سیل تصاویر آخرالزمانی را از سوریه و عراق مقابل چشمان خود می بینند. همه مردم اذعان می کنند که "بزرگترین ترس ما از جنگ داخلی است". داعش یک تهدید جدی برای ما و انقلاب ما محسوب می شود."
مارتین گهلن
مترجم: ملینا حاجبی
