تهران-ایسکانیوز: هفته گذشته فیلم «محمد(ص)» به کارگردانی مجید مجیدی در چند سانس برای مدیران دولتی، منتقدان و اهالی رسانه به نمایش در آمد.این پروژه برزگ سینمایی که هفت سال به طول انجامید، چهارده سال ابتدایی زندگی پیامبر را به تصویر می کشد. «محمد(ص)» که قرار بود به عنوان فیلم افتتاحیه در جشنواره فجر اکران شود به دلایل آنچه آن را آماده نشدن مراحل فنی فیلم اعلام کردند اکران آن به بعد از اختتامیه جشنواره فیلم فجر برای منتقدان و اهالی رسانه موکول شد.

در نگاهی خودمانی و به دور از شعف و شادمانی -از ساخت بالاخره یک فیلم فاخر با جلوه‌های ویژه درخور و فیلمبرداری چشمگیر و لوکیشنی متناسب با باور و در یک کلام آبرومند – اما با این اوصاف هرچند «محمد(ص)» به دلیل موارد بالا و روایت برهه اول زندگی پیغمبر برای مخاطب جذاب است اما مشکلاتی نیز دارد که بر نقاط قوتش فائق آمده و کلیت اثر را مخدوش می کند.

روایت زندگی پیغمبر مشحون از نقاط دراماتیکی است که قطعا دست فیلمساز را برای ساخت چنین پروژه عظیمی باز می گذارد اما آنچه که مجیدی روایت می‌کند چندپاره و کش دار و در بعضی موارد حوصله سر بر است.برای مثال، روایت ساموئل یهودی و کشیش مسیحی و تدوین موازی بین سکانس‌های شامل آنان، هم به فیلم سکته می دهد و هم روایت فرعی را که قرار است یکی از شاخه های روایت اصلی و در امتداد آن باشد را مطول و کشدار می کند. خیلی از نماها اضافی بوده و می شد از آن ها فاکتور گرفت بجای پرداختی کشدار که خستگی را بر بیننده مستولی می‌کند و آنچنان اهمیتی ندارد؛ چرا که تاثیر و مسئله‌شان پرسپکتیو دادن عظمت قهرمان فیلم نیست.تمام روایت ساموئل که شاید یک سوم فیلم را شامل شود-باعث طولانی و چندپاره‌ شدن روایت و خستگی مخاطب شده- تنها برای گفتن دیالوگ آخر در کنار کعبه است که نادم شده و در مقام ناصحی برمی آید، این نما اثر دارد اما نماهای قبلی نه.

روایت زندگی پیامبر به این دلیل که مخاطبانش از آن آگاهی دارند و همچنین روایت‌های کتبی و شفاهی همواره به لحاظ مختصات تصویری مبهم مانده اند می بایست تعلیق و صحنه های اکشن داشته باشد تا جذاب و دیدنی باشد و مخاطبانش با صحنه هایی مواجه شوند که مانند فیلم «محمد رسوال الله» ساخته  "مصطفی عقاد" در یادها بماند.

صحنه آغازین فیلم که مربوط به مذاکرات ابوطالب برای شکست تحریم شعب ابی طالب است به خوبی امروزی شده و مسئله تحریم مردمان آن روزگار را برای ما قابل درک تر از پیش می کند؛ هرچند که روایتش بستر اصلی نیست و به حمله سپاهیان ابرهه که از سکانس های به یادماندنی فیلم است فلاش بک  می شود. قطعا بعد از تماشای فیلم یکی از سکانس هایی که همواره در ذهن مخاطب می مانند همین سکانس است و قابل قیاس با تولیدات عظیم استودیی بلاک باسترهای آمریکایی که مجید مجیدی به کمک تیم حرفه ای خود به خوبی از پس آن برآمده.

یکی دیگر از نقاط ضعف فیلم که به چشم می آید، مسئله انتخاب بازیگران فیلم است.انتخاب محسن تنابنده در نقش بزرگ قوم یهود ، "هوم در خوشبینانه ترین حالت" کمی سخت است و در این بین از همه بحرانی تر بازیگر نقش حمزه است.همه کسانی که فیلم «محمد رسوال الله» ساخته  "مصطفی عقاد" را دیده اند  بازی درخشان آنتونی کوئین در نقش حمزه را فراموش نمی کنند اما با دیدن نقش حمزه در فیلم مجیدی توی ذوقشان خواهد خورد .

می شد در انتخاب بازیگران با وسواس و دقت بیشتری عمل کرد؛ چرا که بر حافظه بصری تماشاگران اثر شگرفی دارد و این قیاس بین حمزه مسئله ای گریزناپذیر است.در مجموع «محمد(ص)» مجیدی فیلم آبرومندی است و در یک کلام بزرگترین پروژه تاریخ سینمای ایران، اثری قابل قبول است و می تواند نماینده خوبی از سینمای ما برای جهان اسلام باشد هرچند که نقص های فراوانی دارد و به اثر لطمه می زند و اگر در زمان اکران از مدت زمان فیلم کاسته شود مطمئنا مخاطب  با اثر بهتری مواجه می شود.

یادداشت: حسام نصیری