معبن کریم الدینی در گفتگو با خبرنگار سینمایی ایسکانیوز، در مورد بزرگترین مشکل مستندسازان ایرانی گفت: سینمای مستند ایران برای اینکه بین المللی شود نیاز به باز بودن دست مستند ساز در نقد کردن دارد. بزرگترین مشکل مستند ساز ایرانی این است که به محض نقد کردن به سیاه نمایی متهم می شود.
او در مورد علاقه اش به سوژه های اجتماعی توضیح داد: من سوژه های اجتماعی را دوست دارم و علاقمندم در مورد مسائل اجتماعی فیلم بسازم اما نمی توانم چون می دانم به محض کار کردن در مورد این سوژه ها به من انگ سیاه نمایی خواهند زد.
او افزود: در ایران ساخت مستندهای اجتماعی و سیاسی با مشکل مواجه می شود چون قاعدتا نمی توانی این موضوعات را کار کنی هر چند موضوعات سیاسی مورد علاقه من نیست اما به طور مثال می گویم، خیلی ها خواستند که در مورد اسیدپاشی های اصفهان فیلم بسازند اما به آنها اجازه داده نشد این خود نشان از این دارد که ساخت مستند در ایران بسیار سخت است و برای همین مستندهای ایرانی با مستندهای بین المللی فاصله فراوان دارند.
کریم الدینی در ادامه با اشاره به مولف بودن سینمای مستند گفت: حمایت از سینمای مستند باید با برنامه و پلان باشد چون این گونه از سینما وابسته به گیشه نیست و به سختی وارد چرخه تجاری می شود. حمایت ها از سینمای مستند باید با یک برنامه ریزی بلند مدت همراه باشد. اگر وابستگی سینمای مستند در بلند مدت به دولت کمتر شود برای این سینما بسیار امیدوار کننده است. ذات سینمای مستند وابسته به صنعت و تجهیزات نیست، سینمای مستند مولف گراست تا صنعتی. بیشتر بحث بودجه برای سینمای مستند مطرح است تا تجهیزات تنها در مستندهای حیات وحش است که تجهیزات مطرح است. اگر شرایط در سینمای مستند مقداری منطقی بررسی شود اتفاق بزرگی در این حوزه رخ خواهد داد.
معین کریم الدینی در پایان در مورد آرزوی خود برای سال آینده سینمای مستند ایران گفت: آرزوی من برای سینمای مستند این است که وابستگی اقتصادی این گونه از فیلمسازی روز به روز به دولت کمتر شود .
