تهران- ایسکانیوز: گروه نوای دیار با حضور شرمین موفقی ۲۷ فروردین ماه در فرهنگسرای نیاوران به روی صحنه رفت. این کنسرت برای گرامیداشت یاد و خاطره استاد محمدرضا لطفی موسیقیدان و ردیف دان بود. کنسرت در دو بخش برگزار شد؛ بخش اول  به بداهه نوازی شرمین موفقی( تار) و سینا خشکبیجاری (تمبک( اختصاص داشت. در بخش دوم نیز گروه به اجرای موسیقی با  عنوان «هزارمضراب» پرداخت. با شرمین موفقی گپی زده ایم که می خوانید:

 *برای شروع چطور شد که در ایران تصمیم به اجرای کنسرت گذاشتید؟

- انگیزه اصلی من نکوداشت استاد عزیز از دست رفته مان است و صبر کردم تا به مناسبت سالگرد درگذشتشان برنامه ای داشته باشم بسیاری از دوستان و نیز خود استاد همیشه به من می گفتند که در ایران کنسرت اجرا کنم اما سرانجام نکوداشت یاد و خاطره استاد لطفی سبب شد تا برای اولین بار در ایران به اجرای برنامه بپردازم. مرگ او سبب شد تا شاگردانش رابطه نزدیکتری با هم پیدا کنند و من هم در این برنامه با دوست عزیزم دیهیم خورگامی که او نیز از شاگردان خوب استاد لطفی هستند همکاری دارم در واقع بخش اول برنامه به بداهه نوازی من با همراهی تمبک سینا خشک بیجاری اختصاص دارد و در بخش دوم گروه نوای دیار به سرپرستی دیهیم خورگامی به اجرای یکی از تکنوازی های استاد با عنوان هزارمضراب به صورت گروهی می پردازند.
*به نظر شما اگر بخواهیم زندگی موسیقی آقا لطفی را موشکافی کنیم، چند دوره می توانیم تقسیم بندی کنیم و ویژگی هر دوره چه بودند؟
- دوره اول به دوره ی اولیه جذب شدنشان به موسیقی در گرگان بر می گردد که بسیار به موسیقی رادیویی گلها علاقه داشتند و تکنوازی های استادان مجد ، شهناز را دنبال می کردند و با آن  ساز می نواختند. در دوره دوم آموزش ایشان در هنرستان شبانه نزد استاد علی اکبر شهنازی و استاد صالحی آغاز می شود و سپس با همکاری با ارکستر صبا به سرپرستی استاد دهلوی و ارکستر تلوزیون به سرپرستی مرتضی حنانه اختصاص می یابد و سپس به مرکز حفظ اشاعه و دانشگاه تهران راه می یابد و زیر نظر اساتید برومند و هرمزی و دوامی به فراگیری موسیقی دستگاهی می پردازد و در رادیو نیز فعالیت های خود را شروع می کند از این مرحله او با کنسرت های جشن هنر شیوه خود را می یابد شیوه ای که از یک سو به بازآفرینی شیوه قدما نظیر درویش خان و نی داوود پرداخته و از سوی دیگر به لحاظ نظام جملات ، استحکام مضراب و شفافیت اجرا سبک و اصیل و شخصی خود را تثبیت می کند او در این دوره  به پرچمدار موسیقی دستگاهی با اتکا به نظام زیباشناسی قدما تبدیل می شود.

دوره سوم  بیشتر تحت تاثیر انقلاب و انگیزه های انقلابی آن دوران ،  موسیقی  او به بیانی حماسی و نیز ابداعاتی در ریتم و دورهای ادواری و تحرک اکسنت ها و آفرینش فرم های جدید دست می یابد و برای نخستین بار موسیقی دستگاهی  نه صرفا  تصنیف و ترانه ، ظرفیت همراهی با جریانات اجتماعی را پیدا می کند که این سوای کارکرد تغزلی موسیقی دستگاهی است این دوران را دوره چاووش می نامند که می توان به جرات گفت سایر همکاران او در کانون چاوش متاثر از استاد لطفی بوده اند
دوره چهارم با مهاجرت ایشان به خارج از کشوردر اروپا و امریکا  آغاز می شود  موسیقی عرفانی خانقاهی و نیز موسیقی نواحی ایران تاثیر عمیقی در ساز او می گذارد نگرشش به هستی تغییر می کند و موسیقی اش تحت تاثیر نگاه معناگرا به جهان می شود در تار و سه تار او به دنبال کیفیت صوت نه به عنوان متریال که به عنوان معنا می رود این عامل سبب می شود تا تاثیرات مهمی در سنوریته و حتی شیوه مضراب زدن او خصوصا در نوازندگی تار مشهود شود مواردی چون کم تر شدن و ظریف شدن ریزها ، توجه و تاکید به طنین نت ها و هارمونیک های کاسه طنینی ، تغییر شکل مضراب (بزرگ شدن مضراب) و تغییر پوزیسیون مچ دست راست همه و همه برای نیل به این منظور بوده است استفاده از تکنیک های مضراب دوتار در ساز سه تار هم از جمله ابداعات او در این دوره است  انتخاب و خواندن اشعار به طور بداهه و به فرم قلندری  نیز در همین دوران در کار او مشاهده می شود.
دوره پنجم کاری او بازگشت به ایران و آموزش شاگردان متعدد و کار با گروه های شیدا وسازماندهی  ارگان آموزشی و اجرایی او برمی گردد که نقش مهمی در تربیت و بازآفرینی ارزش های موسیقی دستگاهی در نسل های بعدی ایفا کرده است

*    ویژگی ساز آقا لطفی چه بود؟
- این را در سوال قبلی تا حدودی پاسخ داده ام اما اگر بخواهم در یک جمله خلاصه کنم ساز لطفی دربردارنده تمام عیار مختصات فرهنگی موسیقی ایران است و نیز دارای بیان شخصی و هنری او در همین چارچوب ، این را امضای هنرمند می نامیم که تعداد آنها در تاریخ موسیقی ایران  انگشت شمار است.
* درباره خودتون بفرمایید و چگونگی آشنایی با اقای لطفی؟
- من از یازده سالگی از ایران مهاجرت کردم و در همان دوره با شنیدن آثار موسیقی اصیل ایرانی مخصوصا تکنوازی استادان لطف الله مجد و احمد عبادی علاقه و عشق شدیدی به موسیقی ایرانی پیدا کردم و از پدرم خواستم که برایم تاری تهیه کنند و ایشان با دوستی ای که با آقای رضا معینی ازکه  شاگردان موسی خان معروفی بود ، داشتند ،  تار را تهیه کردند و من تار را از طریق شنیداری و از نوارهایی که استاد رضا معینی از کتاب های هنرستان ضبط کرده بودند آغاز کردم سپس در 15 سالگی سفری چند ماهه به امریکا داشتم و آنجا با استاد محمدرضا لطفی آشنا شدم و یک دوره فشرده چند ماهه با ایشان کار کردم سپس اواخر دهه 90 میلادی که استاد لطفی به سویس آمدند کلاس هایم را دوباره با ایشان شروع کردم و خوشبختانه این رابطه فراتر از استاد شاگردی شد و به دوستی خانوادگی تبدیل گشت و من بسیاری از آموخته هایم را در زیست مشترک و نشست هایی که به طور مستمر بیرون از کلاس با ایشان داشتم ، آموختم. پس از طی ده سال با استاد به ایران آمدم و در موسسه شیدا مدتی به عنوان مدیر شیدا به کمک استاد پرداختم. در کنار موسیقی  به ادامه تحصیل در رشته روانشناسی بالینی پرداختم و دوره تخصص خود را  در نگرش  سیستمیک در روان درمانی و موسیقی تراپی هر یک به مدت 5 سال در دانشگاه ژنو گذراندم و در حال حاضر مدرس  موسیقی تراپی در مدرسه  عالی موزیک تراپی ژنو هستم و به کار روان درمانی در ژنو نیز اشتغال دارم.

*  آقای لطفی چه تاثیری بر موسیقی ایران گذاشت؟

- در یک جمله استاد محمدرضا لطفی موسیقی دستگاهی ایران را در دوران مدرنیته که به زوال و موزه ای شدن آن  می انجامید نجات داد اگر لطفی نبود موسیقی دستگاهی ایران در تندباد مدرنیته به موسیقی مرده و موزه ای تبدیل می شد امروز اگر موسیقی دستگاهی ایران در بین جوانان و نسل های بعدی استمرار دارد بی گمان از تاثیرات مهم زندگی و آثار  این استاد بزرگ است.