دانشگاه آزاد اسلامی در قلمرو آموزش عالی کشور، به‌ویژه در حوزه علوم انسانی، فرهنگ و ادب و اهتمام در تهذیب اخلاق جوانان و آشنا ساختن آنان با مواریث فرهنگ اسلامی و ایرانی و ادبیات جهانی نقشی کلیدی و برنامه‌ای گسترده دارد که خاص و عام به این اصل شریف واقفند. خواجه شمس‌الدین محمد حافظ شیرازی به دلیل استغراق در مکتب رندی، زبانی رمزی، عاطفی و تخیلی - دور از دسترس اوهام- دارد و معرفی این رند فراهنجار کاری آسان نیست و دانشگاه آزاد اسلامی تصمیم گرفت جامعه ایرانی و جهانی را با این زبان فاخر بیش از پیش آشنا سازد.
امروز به دلیل ورود واژگان فنی، علمی و به‌ویژه علوم فضایی و هسته‌ای و نیز گسترش ابداعات و اختراعات در همه زمینه‌های تجربی و اقتصادی، لازم است متولیان ادب و فرهنگ، آموزش و پرورش و به‌ویژه فرهنگستان زبان و ادب فارسی در چنین شرایطی مسئولیتی مضاعف احساس کنند و با بهره‌گیری از دانش و تجربه پیشینیان و صاحب‌نظران معاصر چاره‌ای بیندیشند تا زبان فارسی را با ظرافتی تمام و ذوقی سرشار تقویت کرده، برای هر پدیده علمی معادل‌هایی سَاخته، موسیقایی و جاذب برگزینند و حداقل دوسال فرصت بدهند تا جامعه به‌کارگیری آن برابرها را تجربه کند و اگر نپذیرفت لغت‌هایی مناسب‌تر و با طبیعت زبان سازگارتر جایگزین سازند. زبان ما، زبانی است ترکیبی و بیش از هر زبانی قادر است در برابر ابداع هر پدیده‌ای، لغتی یا ترکیبی خوش‌آوا و گوش‌نواز بیافریند.
شرط اساسی در این رهگذر دوری از هرنوع تعصب و جمود فکری است و چه‌بسا گاهی لازم آید با بهره‌گیری از تجربه همه سازمان‌ها و همدلی و هم‌اندیشی شیفتگان این زبان فاخر، بدین کار بزرگ سرعت بخشید تا فرزندان رودکی، فردوسی، نظامی، سنایی، سعدی، مولانا و خواجه شیراز بر ما درود فرستند و در حراست از حریم زبان فارسی از جان و دل بکوشند. پرسش این است که چرا بزرگان و مفاخر ادب فارسی و مشاهیر فرهنگی را ارج می‌نهیم؟ برای اینکه آنان زبان فارسی را پایه و مایه هویت و فرهنگ خویش می‌شناسند و معتقدند که در خلال 14 قرن این زبان توانسته است ما را در برابر همه تجاوزها، رشک‌ها، دشمنی‌ها و کژفهمی‌ها بیمه کند و فرهنگی را برای این مردم به ارمغان آورد که از باد و باران گزند نمی‌بیند.
از سوی دیگر جوانان ما می‌آموزند که برکات این خوی یزدانی و شیوه مقدس اخلاق ایرانی و اسلامی نصیب خود آنان هم خواهد شد و جامعه اهتمام و مسئولیت‌پذیری جوانان خود را بی‌پاسخ نخواهد گذاشت. اگر همایش‌ها دور از مقاصد پست و صرفا برای ترویج فضایل و اعتلای سطح آگاهی مردم یک کشور برگزار شود، چه محلی و ملی و بین‌المللی نقشی ماندگار در تاریخ حیات و موجودیت کشور خواهد داشت و خاطره جمعی آن انگیزه‌هایی نیرومند در ذهن جامعه پدید می‌آورد که به مدد آن بتوانند زبان و فرهنگ خود را پیام‌آورتر، پربارتر و پرجاذبه‌تر به جهانیان معرفی کنند.
مهـــدی ماحــوزی-عضو شورای راهبردی فرهنگی دانشگاه آزاد اسلامی
