ایسکانیوز: ماهامیر سینگ، دندان پزشکی خیابانی است که در پیاده روی کثیف یکی از خیابان های شهر جیپور در شمال غرب هندوستان مشغول به کار است.

ثمره 25 سال کار و تلاش او برای آموختن رمز و راز دندان پزشکی سنتی کاسه ای فلزی حاوی چند سکه و اسکناس است.

او سرگرم کشیدن دندان بیمار 48 ساله ای است که از ترس و درد می لرزد. همراهانش دست و پای بیمار را محکم گرفته اند تا « سینگ » بتواند دندان را بکشد. پس از اتمام کار مرد 48 ساله خون درون دهانش را به ناودان طلای مقدس تف می کند و اسکناسی در دستان دندان پزشک می گذارد و به سرعت دور می شود.

« ماهامیر سینگ »، 55 سال قبل در خانواده ای که به آیین « سیک » باور دارند در لاهور پاکستان به دنیا آمد به همراه خانواده اش به هندوستان مهاجرت کرد. وقتی از شغلش می گوید چشمانش برق می زند و لبخند به لب می آورد.

او دندان پزشکی فقیر است که عاشق شغلش است:« من در خانواده ثروتمندی به دنیا نیامده ام، بنابراین مطبی ندارم و مجبورم کنار خیابان کار کنم. مشتری های من در محله های فقیر نشین جیپور زندگی می کنند. »

تاجران و صنعت گران جیپور ترجیح می دهند بساط کیب و کارشان را در کنار خیابان بر پا کنند. چند قدم دور تر از دندان پزشکی « سینگ »، مردی پشت درختان به بلوکی سیمانی تکیه داده و ابزار دوچرخه سازی اش را پهن کرده، در سمت دیگر خیابان، آرایشگری آئینه، قیچی و شانه اش را روی صندلی پلاستیکی قرار داده جار می زند تا نظر رهگذران را جلب کند.

اما تعداد دندان پزشکان خیابانی زیاد نیست و نمی توان آنها را در هر شهر و خیابانی دید.

دکتر « آجای کاکار»، پریودنتیستی (periodontist) که در بمبئی مشغول به کار است گفت:« تعداد دندان پزشکان این شهر کمتر از 100 نفر است.»

او افزود:« هر ساله 80 هزار دندان پزشک از دانشگاه های مختلف فارغ التحصیل می شوند و مجوز دایر کردن مطب می گیرند، اما تنها یازده هزار و 200 نفر از آنها وارد بازار کار می شوند.»

نخستین انستیتوی دندان پزشکی هندوستان در سال 1958 در کلکته افتتاح شد و به تربیت دندان پزشک پرداخت.

اما بخت با « سینگ » یار نبود و او نتوانست به دانشگاه برود، پس در مسیر دیگری قدم گذاشت و دندان پزشکی را از پدر و عمویش آموخت و مطب اش را کنار خیابان تاسیس کرد. پس از سال ها کار و کسب تجربه پسر و پسر عمویش را به دستیاری پذیرفت و تربیت کرد. آنها اکنون در یکی از روستاهای حومه جیپور علاوه بر کشاورزی، دندان پزشکی نیز می کنند.

اما سرنوشت همه دندان پزشکان خانواده « سینگ » در کنار خیابان و پیاده روهای کثیف رقم نخورده است. پسر خاله های دندان پزشک « ماهامیر سینگ » در شهر منچستر انگلیس مطب پر زرق و برقی دارند و برخلاف مشتری های جیپوری پسرخاله شان دندان های شهروندان طبقه متوسط و مرفح را درمان می کنند.

« سینگ » 60 ساله هر روز صبح پس از یک ساعت پیاده روی لباس بلند سنتی اش را می پوشد، عمامه اش را به سر می گذارد و صندل های آبی رنگش را به پا می کند و قدم زنان به محل کارش می رود.

محل کار او کثیف، پر از گرد و خاک و چند قدم دورتر از شیر آب عمومی قرار دارد. اطراف محل کار آقای سینگ، در زیر درختان لیمو و خیزران دوستان او بساط کسب و کار خود را برپا می کنند تا دوچرخه تعمیر کنند، کفش واکس بزنند یا غذای خانگی بفروشند.

« ماهامیر » ابزار و لوازم کارش را بر روی پارچه سیاه رنگی می چیند و قوری پر از آب را روی اجاق گاز می گذارد و جعبه دندان های اضافی و جعبه حاوی فلز قلع را کنار دستش قرار می دهد.

آقای سینگ دست اش را با آب و مایع ضد عفونی کننده بنفش رنگی می شوید و به سراغ بیماران ترسان و رنگ پریده می رود. بیماری که از سوزش و درد لثه شکایت می کند به سراغ او آمده و « ماهامیر سینگ» بلافاصله دست در جعبه می کند و دندانی که ماه گذشته از دهان بیماری دیگر بیرون آورده را در دندان بیمار امروزش می گذارد. درد طاقت بیمار را طاق می کند و فریادش به هوا می رود. « سینگ » با استفاده از ماده بیهوشی سنتی درد او را تخفیف می دهد تا کار ادامه پیدا کند.

آقای سینگ با اشاره به درد زیادی که بیماران تحمل می کنند گفت:« هر روز رهگذران و فروشندگانی که اینجا بساط می کنند صدای فریاد مشتری های من را می شنوند. بعضی از آنها که تحمل درد را ندارند بلافاصله پس از کشیدن دندان فرار می کنند. من دندان های خونی آنها را می شویم و جلوی آفتاب می گذارم تا خشک و برای مشتریان بعدی قابل استفاده شوند.»

مشتری دیگر، آنالی 45 ساله است که در بیمارستان شهر جیپور مشغول به کار است. او آقای « سینگ » را ستایش می کند و معتقد است مردم این شهر بدون وجود او همه عمر باید دندان درد را تحمل می کردند:« من در بیمارستان دولتی شهر کار می کنم، اما نمی توانم هزینه درمان پزشکان بیمارستان را تامین کنم. دندان پزشک خیابانی بسیار ارزان تر از دندان پزشک بیمارستان است. حق الزحمه آقای سینگ 125 روپیه است، در حالی که ویزیت دندان پزشک بیمارستان 10 هزار روپیه است.»

« سینگ » نامه ای را نشان داد که دکتر سیمپسون دندان پزشک آمریکایی از ایالت فلوریدا برای او ارسال کرده است. او در این نامه از « سینگ » به خاطر استفاده از روش های ساده و ارزان قیمت دندان پزشکی و استقبال از همراهان او تشکر کرده است.

او همچنین درباره مقالاتی که در روزنامه های هندی و آلمانی درباره او منتشر شده گفت:« خبرنگاری آلمانی از من خواست هندوستان را با قطار مسافرت کنیم و دندان مردم را درمان کنیم. او در این سفر گزارش هایی نوشت که در روزنامه های مختلف آلمان منتشر شد.»

با این که وزارت بهداشت هندوستان و انجمن های غیر دولتی تلاش های فراوانی برای ارتقاء بهداشت دهان و دندان شهروندان این کشور کرده اند باز هم اکثر مردم هندوستان دندان های خود را با چوب می شویند و پوست مواد غذایی سخت را با دندان می شکنند.

آقای سینگ گفت:« اگر مردم هندوستان نیز مانند غربی ها به بهداشت دهان و دندان اهمیت می دادند من بیکار بودم و باید دست فروشی و گدایی می کردم.»

وقتی از او خواسته شد درباره بهداشت دهان و دندانش بگوید لبخند زد و با زبانش دندان مصنوعی فک پایینش را بیرون آورد و گفت:« دندان های مصنوعی ام را قالب گرفتم و ساختم. من پزشک و صنعتگرم.»