به گزارش ایسکانیوز و به نقل از خبرآنلاین، مریم حاجیزاده، روانشناس و فعال اجتماعی پس از معرفی جمعیت امام علی، تیم تارا، عملکرد ها و اهداف این تیم و تأسیس خانه ی درمان جمعیت امام علی به بررسی پیامدهای ابتلا به سرطان پرداخت.

او گفت: "از جمله می توان به پیامدهای اجتماعی و مالی اشاره کرد که بخش حمایت مادی از این بیماری بسیار سنگین می باشد."

این فعال اجتماعی کاستی های بخش درمان و پیشگیری را نیز مورد بررسی قرار داد و در این مورد گفت: "کیت های تعیین کننده ی HLA خون بسیار کم است و عدم وجود نقاهتگاه ایزوله نیز از مشکلات درمان این بیماری میباشد."

او ادامه داد: "متاسفانه نقش مددکاری بیمارستان ها از ماهیت مددکاری تبدیل به ماهیت ترخیص شده است که این فرآیند از نقطه ضعف های بیمارستان می باشد." حاجیزاده افزود: "یکی از مشکلات دیگر درمان این بیماری کمبود آگاهی جامعه درباره ی خود مراقبتی در ایران و نبود قوانین کارآمد برای جلوگیری از عواملی که باعث تخریب محیط زیست میشوند، می باشد."

او با اشاره به هزینه ی سنگین پیشگیری و همچنین هزینه انجام آزمایش ها در حوزه زنان، نبود سازمان و نهاد حمایتی از زنان قشر فقیر را گوشزد کرد و گفت: "هر چه بیشتر در زمینه پیشگیری هزینه کنیم، متعاقباً از هزینه هایی که دولت می بایست برای درمان پرداخت کند کم خواهد شد."

این عضو جمعیت امام علی اضافه کرد: " در سال 2000 میلادی میزان بروز سرطان در دنیا، 10 میلیون نفر گزارش شد و پیش بینی می شود که این میزان در سال 2020 به 20 میلیون نفر برسد.."

در ادامه ندا یارایی، روانشناس و فعال اجتماعی، در ابتدا درباره اینکه پیشگیری از سرطان به چه شکل است و اینکه چرا ماجرای پیشگیری مهجور مانده است، مطالبی را بیان کرد. او گفت: "شاید باورها غلط باشند؛ ولی باید بدانیم که 40 % از سرطانها قابل پیشگیری هستند. با برنامه های خودمراقبتی فرد می‏تواند سریع بیماری را تشخیص دهد و روند درمان بهتر انجام شود. خیلی ها باور نمی‏کنند که آمار بهبودی از سرطان بالای 64% است. گاهی مردم فکر می‏کنند سرطان برای دیگران است و انجام عملی زشت منجر به این بیماری می‏شود! در حالیکه هرکسی ممکن است به سرطان دچار شود و با تشخیص زود هنگام می‏توان جلوی پیشرفت این بیماری را گرفت."

او گفت: برای پیشگیری آگاهی از دانش عمومی در بین مردم مانند عدم استفاده از دخانیات لازم است.

یارایی افزود: "رفتارهای سالم باید ایجاد شود که به عنوان نمونه می توان به عدم استفاده از دخانیات و داشتن فعالیت فیزیکی و رژیم غذایی سالم و پرهیز از الکل، اشاره کرد."

او ادامه داد: " ژن یا ارث قسمت کوچکی از بیماری سرطان را شامل می شوند. مهم تر از نقش ژن یا ارث در سرطان، عادت ها و سبک زندگی و عوامل محیطی می‏باشد."

یارایی در باره ی تغییر سبک زندگی گفت: "فعالیت بدنی و ورزش بیشتری باید داشته باشیم و مواد شیمیایی کمتری استفاده کنیم. مواد غذایی ناسالم و هورمونی و محیط زیست آلوده مثل آب آلوده به خودی خود می‏توانند از عوامل بروز این بیماری در افراد مبتلا باشند. در حوزه‏ی قانونی می بایست از تولید کننده ای که ماده غذایی سالمتری تولید می‏کند حمایت کرد و در بین کارکنان یک سازمان زمان مشخصی به فعالیت بدنی تخصیص داده شود."

او ضمن اثرگذاری قوانین در حوزه مواد غذایی، افزود: "در حوزه ی قوانین مربوط به دخانیات به افراد زیر 18 سال ابداً نباید دخانیات فروخته شود که متأسفانه خلاف این امر را در سطح شهر شاهد هستیم! در باره ی مسایل روان شناختی در پیشگیری از سرطان نیز باید سبک زندگی را خودمان تغییر دهیم ! امیدواری و شاد بودن سیستم ایمنی بدن را تقویت می‏کند."

امیرمازیار نیایی، روانشناس سلامت، ضمن بیان خرسندی از دغدغه ‏مند بودن بعضی از جوانان ایران، در بیان نقش عوامل روانی در سرطان گفت: "ابن سینا می گوید تجمع سودا باعث سرطان می‏شود. در حال حاضر نقش عوامل روانی در ایجاد بیماری ها یک عامل تثبیت شده است. در کتب پزشکی می گویند سلول سرطانی در بدن ها ایجاد میشود و سیستم ایمنی میتواند آنها را از بین ببرد. باید رفتارمان را در مقابل وجود سرطان خالی از استرس کنیم و وقتی عوامل و نشانه هایی می‏بینیم بدون آنکه با اضطراب دنبالشان کنیم، با آرامش پیگیر درمان آن ها شویم."

نیایی با بیان اهمیت اینکه حداقل سالی یک بار باید به پزشک مراجعه کرد، از همه مهمتر کیفیت زندگی حائز اهمیت شمرد و افزود: اغلب بیماران سرطانی دچار افسردگی حادی می‏شوند؛ یکی از دلایل آن اَنگ هایی است که جامعه به سمتشان نشانه می‏رود. مثلاً گاهی به عنوان توهین به فردی می‏گویند آدمِ سرطانی! اینگونه رفتارهای غلط اجتماعی ما آسیب ها را شدت می بخشد. مداخله روانشناسانه این است که ما با بیماری هم زندگی کنیم. بیماری جزیی از خانواده ما و عنصری از ماست.باید نگاهمان را تغییر بدهیم. همه سلول سرطانی داریم ولی همه سرطان نمی‏گیریم و همه یک فرجام ندارند."

نیایی منشأ 15 درصد عوامل ابتلا به سرطان را ناشی از رفتارهای ما بیان کرد و گفت: "باورهای ما هستند که این رفتار را شکل می‏دهند و باید به دنبال یک رفتار صحیح در جامعه باشیم. تغییر رفتار، غربال گری، ادراک علائم و اهمیت دادن به آن ها از جمله گام های موثر در این راستا هستند."

او در ادامه به بیان برخی از عوامل محیطی و رفتاری موثر بر شیوع سرطان، مانند استرس، سرسختی و اضطراب شدید پرداخت. او گفت: "استرس یعنی معامله‏ ما با محیط. خانواده های ناآرام، تغییر محل زندگی، مهاجرت و ... ، اینها همگی آسیب زننده و استرس زا هستند. همچنین نباید بیش از حد به کنترل کردن شرایط حساس شویم، زیرا که دچار نشخوارهای ذهنی می‏شویم."

او با بیان تیپ شخصیتی c، تیپ سرطان (cancer)، آدمهایی که هیجان بروز نمی‏دهند، کسانی که چشمشان به دیگران است و از آنها کمک می‏خواهند و افرادی که دچار درماندگی هستند را از این نوع تیپ شخصیتی معرفی کرد.

همچنین نیایی از جمله عوامل شیوع سرطان را سرسختی دانست. او افزود: "خلق پایین و افسردگی واضطراب شدید از اثرات سرطان است که باید حتما حمایت اجتماعی شامل آن ها شود."

در انتها نیز این سوال را که "شما از زندگی چه می خواهید؟" مطرح کرد و یافتن جوابِ آن را گامی موثر در یافتن معنای جدید زندگی دانست.

همچنین در پایان جلسه پرسش و پاسخ به برخی از سوال های شرکت کنندگان در نشست، توسط کارشناسان حاضر در جلسه پاسخ داده شد.

در حاشیه این نشست، یکی از اعضای داوطلب جمعیت امام علی (ع) در رابطه با یکی از مددجویانش که دختری 17 ساله بوده و شش ماه از بیماری سرطان رنج برده بود و سرانجام در مرداد ماه گذشته فوت می‏کند، صحبت کرد. این فعال اجتماعی از روند پیگیری این مورد صحبت کرد و گفت: "فضای اجرایی کشور اثر مهمی در حل این معضل باید داشته باشد که متاسفانه شاهد خلاف این هستیم. افغان ها ی مهاجر ما بیشترشان دچار سرطان خون می شوند و مددجوی ما نیز به آن مبتلا گردیده بود."

این داوطلب تأکید داشت که شرایط ذهنی، روحی و روانی مددجوی وی بسیار خوب بوده است و علت مرگ او را بیشتر کوتاهی کردن تیم پرسنل و پزشکان یکی از بیمارستان های دولتی برشمرد.

این عضو جمعیت امام علی(ع) افزود :"کاش گاهی به پای درد و دل مردمی بنشینیم که دچار فقر مادی هستند و درگیر این معضلات می شوند. مسئولان مسئولیت های اجتماعی خود را فراموش نکنند. پزشکان آن بیمارستان، آن‌قدر موضوع برایشان بی اهمیت بود که حتی در مقابل بیمار به من نگاه می کردند و می‏گفتند" برای چه برای افغان‏ها وقت می‏گذارید؟!! " تنها گناه این دختر مهاجر بودنش بود که بارها و بارها شاهد توهین‏های کادر بیمارستان به این دختر بودیم و جالب‏تر این بود که درمقابل این همه درد، مددجوی ما ایستادگی می‏کرد و حتی ما را هم به آرامش دعوت می کرد".

او در پایان گفت: " داستان سرطان ممکن است تلخ تمام شود و کوتاهی کردن ممکن است سرنوشت بیمار را تغییر دهد. مددجوی ما نماینده کسانی بود که در غفلت و بی توجهی و بی مسئولیتی اجتماع و مسئولان از بین می روند".
20106