جابر رمضانی در گفت و گو با خبرنگار تئاتر ایسکانیوز درمورد دلیل انتخاب محمد چرمشیر در مقام دراماتورژ این نمایش گفت: آقای چرمشیر در نمایش های قبلی من هم همکاری داشته است. در آن اجراها هم خودم نویسنده بودم و آقای چرمشیر نیز دراماتورژ کار بود. محمد چرمشیر در این نمایش در دو حوزه همکاری داشته ، یکی در حوزه متن و زمان نگارش نوشته و دیگری در حوزه اجرا در زمان تمرین که در هر دو حوزه تاثیر محمد چرمشیر چشم گیر بوده است.
وی در مورد دلیل انتخاب سالن اجرا گفت: سالن تئاتر مستقل تهران یکی از سالن های خوب خصوصی تئاتر تهران است، چه از لحاظ ابعاد و متراژ و چه از لحاظ امکانات سالن. ما برای طراحی صحنه, نور و صدای این نمایش نیاز به یک سالن ویژه داشتیم و تئاتر مستقل تهران بلک باکس مناسبی داشت. تجهیزات فنی سالن کامل نیست که امری طبیعی است و ما هم این موضوع را می دانستیم و سعی کردیم سالن را تجهیز کنیم که بتوانیم آن اتفاق تصویری که باید تماشاچی در این نمایش تجربه کند را بسازیم. از سالن راضی هستیم، مسئولان این سالن با ما همکاری خوبی داشتند و یکی از مزیت های این سالن این است که به طور کامل خصوصی است و درگیری ها و حماقت هایی که در سالن های دولتی اتفاق می افتد را شاهد نبودیم. دغدغه مدیریت این سالن، کیفیت اجرا است و این چیزی است که ما از این سالن انتظار داشتیم. طراح صحنه ما، با اینکه اولین بار است که در این سالن طراحی انجام می دهد، با شناخت کامل از همه ابعاد سالن توانسته است به بهترین طراحی صحنه ای که می شد در این سالن انجام داد، برسد.
کارگردان "سوراخ" در مورد هزینه های نمایش نیز اظهار داشت: این نمایش, نمایش پرهزینه ای است و این را مخاطبان هم متوجه می شوند, از روز اول هم می دانستیم. زمانی که استارت این پروژه خورده شد من به تهیه کنندگان گفته بودم که این نمایش برای اینکه همه قسمت ها با کیفیت تولید شود نیاز به هزینه های زیادی دارد.
وی با بیان اینکه نمایش "سوراخ" برای تمام مخاطبان مناسب است افزود: کم و بیش متوجه این شدیم که نمایش می تواند با همه اقشار ارتباط برقرار کند, این نمایش مختص گروهی خاص نیست. تماشاچیان می توانند یک تجربه نسبتا جدید را از فضای تصویری و شنیداری داشته باشند. در این اجرا هر مخاطبی که حتی جزء مخاطبان پیگیر تئاتر هم نباشد می تواند این تجربه را از سر بگذراند. اما اینکه چه میزان واکنش مثبت و یا منفی به این تجربه نشان می دهد،امری است که ما در حال حاضر خودمان هم نمی دانیم. دوست داریم که فیدبک های این اتفاق را ببینیم.
وی درمورد کارهای آینده اش افزود: در حال حاضر تمام زندگی ام نمایش سوراخ است. از بهمن ماه 94 این پروژه استارت خورده و صبح تا شب ما درگیر این نمایش است. این نمایش برای من و گروه من تجربه ای بسیار آموزنده است زیرا با گروهی حرفه ای طرف بوده ایم و از طرف دیگر خود پروژه سختی های لذت بخش خودش را دارد, ما به این پروژه فقط در حد یک نمایش ٧٠ دقیقه ای نگاه نمی کنیم، "سوراخ " از زمان پیش تولید در فکر ما بوده ایت و فکر می کنیم بعد از اتمام اجرا، هرجا که حرف این نمایش زده شود این تئاتر ادامه دارد و تجربه ای که باید داشته باشیم نیز ادامه دارد. در سنی که من هستم، مهم ترین نکته در تئاتر تجربه کردن و بخش آموختن از تئاتر است. اینها برای من و گروه سوراخ روی دیوار در حد شعار نیست، ما به دنبال مواردی می رویم که بلد نیستیم انجام بدهیم. ما تجربیاتی که در آن موفق بوده ایم را تکرار نمی کنیم و وقتی موضوعی را تجربه کردیم آن را به کناری می گذاریم و سعی در تجربه های نو داریم.
سوراخ برای ما یک تونل تاریک بود که گام به گام پیش رفتیم و چراغ هایی را با کمک گروه بازیگران، طراحان و همه و همه آرام آرام روشن کردیم که بتوانیم جلوی پایمان را ببینیم و سعی کردیم پیش برویم. نمایش "سوراخ "بی شک وام دار تجربیات گذشته ای است که در تئاتر ایران اتفاق افتاده و تجربیاتی که "آتیلا پسیانی "، همایون غنی زاده و... در تئاتر ایران انجام داده اند. ما از همه تجربیات استفاده کردیم و سعی کردیم که روی تجربیات مهم تاریخ تئاتر ایران بایستیم.
جابر رمضانی دلیل استفاده از چهره هایی چون آتیلا پسیانی را در نمایش "سوراخ" اینگونه عنوان کرد: کارگردانی که فروش گیشه اش را از کیفیت اجرایش مهم تر بداند،کارگردان احمقی است. کارگردان نیازی نیست به پول و فروش و ماجراهای مالی فکر کند، نه در ایران و نه در هیچ کجای دنیا. زمانی که عده ای تصمیماتی از این باب می گیرند که فردی را به خاطر فروش بیشتر و به دلیل چهره بودنش انتخاب می کنند،بدون شک تفکر اشتباهی دارند و این تفکر رو به شکست بوده. ما در این نمایش با هنرمندانی مانند آتیلا پسیانی, هوتن شکیبا, داریوش موفق و .. همکاری کرده ایم اما انتخاب این افراد، مهم تر از چهره بودن یا نبودن، فقط و فقط به دلیل ویژگی ها و توانمندی های آنان بوده است. نقش "بازرس" در نمایش "سوراخ" نقشی است که به بازیگری توانمند نیاز دارد. این نقش را در نیمه اول تمرین ها، "حسن مجنونی" بازی می کرد و بعد از آن "آتیلا پسیانی" این نقش را اجرا می کند. اینکه این دو عزیز نقش را بازی کردند نشان از فکر کرن ما به فروش نیست بلکه نشان از اهمیت و ویژه بودن آن کاراکتر است که نیاز به یک بازیگر توانمند دارد.
آتیلا پسیانی در تئاتر با آتیلا پسیانی در سینما و تلویزیون فرق دارد.آقای پسیانی با پیشینه کارگاه نمایش در دهه 1340 ایران که از قدیمی ترین کارگاه های ایران است،یکی از بازماندگان آن دوره است. آتیلا پسیانی و گروه بازی در واقع پیشینه سی ساله ای در ایران دارند که یکی از قدیمی ترین گروه های ایران به حساب می آیند.من بسیار خوشحالم که فرصت این تجربه را داشتم که با آتیلا پسیانی همکاری کنم.
502502
