هایده صفی‌یاری نامزد بهترین تدوین، نظام‌الدین کیایی به عنوان بهترین صدابردار، محمدرضا دلپاک نامزد بهترین صداگذاری، امیر سحرخیز و کامران سحرخیز برای بهترین جلوه‌های ویژه بصری، نوید محمدزاده نامزد دریافت سیمرغ بهترین بازیگر نقش اول مرد و نامزدی بهترین بازیگر نقش اول زن برای باران کوثری از جمله نامزدی‌های این فیلم بود که با انصراف درمیشیان همه آنها منتفی شد.
سرنوشت فیلم "عصبانی نیستم" پس از گذشت چند ماه
ماه ها از سی و دومین جشنواره فیلم فجر می گذرد و با وجود اعمال نظرهای مختلف از جانب مسئولان، کش و قوسها همچنان ادامه دارد؛این در حالی است که دومین فیلم درمیشیان از نظر کیفی فیلم خوش ساختی به حساب می آید و همه استانداردهای سینمایی لازم را دارد تا به عنوان یکی از فیلمهای خوب تولید شده در سال 92 به مخاطب معرفی شود.
همانطور که منتقدان نظر مثبتی نسبت به فیلم "بغض" (اولین فیلم رضا درمیشیان) داشتند با نظرات مثبتشان از فیلم "عصبانی نیستم" حمایت کردند اما گویا نظر منتقدان تنها باعث خوشحالی عوامل فیلم می شود و امتیازات معمول و معدود، برای فیلم خوش ساختی چون"عصبانی نیستم" امتیاز محسوب نمی شود!
خسرو نقیبی منتقد سینما درباره فیلم "عصبانی نیستم" گفته است: عصبیت جاری بر فیلم، حالِ بد آدم‌ها و ساختار مدرن اثر، واقعی است و درعین‌حال تصویری دقیق از امروزمان برای آنها که دنبال سندی از این زمانه‌اند! فیلم، جوانانه است و در جشنواره‌ای که نه تلخی حُسن است و نه جوانی (بس که مکرر است و قلابی)، از هر دوی این مشخصه‌ها امتیاز می‌گیرد.
محمد شکیبی نیز نظرش را درباره فیلم"عصبانی نیستم اینگونه بیان کرده است: عصبانی نیستم! تناسب خوب و یکدستی در اجرا و محتوا دارد و اجزای به وجود آورنده‌ی فیلم اعم از نقش‌آفرینی، تصویربرداری، تدوین و چهره‌آرایی با توازن به کار گرفته شده است. اشکال فیلم هم نه در این اجزای متشکله بلکه در صراحت بیش از حد آن است که سهم چندانی برای مکاشفه و درگیری ذهنی مخاطب برای ردیابی حرف‌های نگفته و پنهان مانده‌ی اثر باقی نمی‌گذارد. بنای فیلم در چشم تماشاگر ممکن است به سالن صاف و بزرگی شبیه باشد که گرچه وسایل زیادی در آن چیده‌اند اما با یک نظر می‌شود همه‌ی محتویاتش را دید.
مسعود فراستی نیز در جایی گفته است: فیلم" عصبانی نیستم" نسبت به بغض قدمی به جلو است(نقل به مضمون).
"عصبانی نیستم" داستان زندگی نوید، دانشجوی ستاره دار و اخراجی است که برای فراهم آوردن حداقل شرایط زندگی در رویارویی با بی اخلاقی‌های جامعه با خود تمرین می‌کند تا "عصبانی" نباشد و در تلاش است تا دختر مورد علاقه اش "ستاره" را از دست ندهد.
چرا مخاطب با کاراکترهای این فیلم همذات پنداری می کند؟
فضای به شدت باورپذیر فیلم، خلق موقعیتهای به شدت واقعگرایانه، پرداخت دقیق و موشکافانه شخصیتهای فیلم مواردی هستند که مخاطب را بر آن می دارند که لحظه لحظه قصه را به تماشا بنشیند و با بازیگران فیلم همذات پنداری کند.
جدا از عناصر لازم برای خلق قصه ای که در سینما به آن سناریو یا فیلمنامه می گویند و جدا از نگاه کارشناسانه و سینمایی که جز ملزومات اولیه کارگردانی محسوب می شود؛ نکته مهمی وجود دارد که به سن و سال رضا درمیشیان مربوط می شود. البته منظور از سن آن عددی است که زندگی درمیشیان را مصادف کرده است با نسلی که وقایع کوچک و بزرگی را به چشم دیده است. تا اینجا نمی توان جوان بودن درمیشیان را امتیاز به حساب آورد؛ چراکه هستند کارگردان های جوانی که در سینما ره صد ساله را یک شبه طی می کنند و با همان یک یا چند فیلم اولشان به موفقیت دست می یابند و مشهور می شوند و در انتها زیر بار به به و چهچه اطرافیان و طرفداران و مدافعان له می شوند! تفاوت درمیشیان با چنین کارگردانهایی بنا به علل و عوامل مهمی (که به آنها اشاره خواهد شد) فاحش می شود.
درمیشیان کارگردانی با نگاهی تجربی و رئالیستی
درمیشیان به شدت تجربی می نویسد و به شدت تجربی کارگردانی می کند (تجربی نه به معنای جسارت در شکستن قواعد و اصول سینما و کلأ هنر) تجربی بدین معنا که درمیشیان از آدمهایی می نویسد که کاملأ آنها را می شناسد. گویی با آنها زندگی کرده و دغدغه هایشان را یا خود داشته و دارد یا از نزدیک لمسشان کرده است. واضح و بدیهی است که جزییات و ویژگیهای شخصیت نوید در فیلم "عصبانی نیستم" زمان نگارش و به روی کاغذ آوردن قصه خلق نشده است. جزیی نگری موجود در کاراکترهای فیلم حاصل شناخت عمیق نویسنده و البته کارگردان نسبت به آدمهایی است که پیرامونش زندگی می کنند. آدمهایی با خصوصیات مشابه نوید و ستاره در فیلم "عصبانی نیستم".
درمیشیان کارگردان نیز، همانند درمیشیان نویسنده در خلق موقعیتهای موجود در فیلم به شدت تجربی عمل کرده و این تجربی عمل کردن ، طراحی صحنه، گریم بازیگران و حتی دکوپاژ اثر را تحت تأثیر قرار داده است.
درمیشیان، پیروز بر روابط
باتوجه به اینکه درروزگار ما رابطه قدرتمند تر از ضابطه عمل می کند معمولأ کارگردانهای هم سن و سال درمیشیان با حمایتهای دولتی یا کمکهای مالی چند جانبه می توانند به ساخت فیلم اقدام کنند و اغلب چنین است که در آثار متوسط به بالای سینمایی رد پایی از تهیه کننده ای معتبر با توان مالی بالا به چشم می خورد و اگر چنین نباشد قطعأ پای ارگان یا نهادی دولتی در میان است. در این اوضاع بغرنج درمیشیان برای ساخت این فیلم از هیچ نهاد، سازمان، مرکز، موسسه، ارگان، شبکه یا بنیاد دولتی و غیر دولتی کمک نگرفته و برای تأمین هزینه های فیلمش وام و کمک هزینه‌ای دریافت نکرده است.
سرنوشت غم انگیز فیلم"عصبانی نیستم"
ایرادی که در کنار همه امتیازات و ویژگیهای نادیده گرفته شده بر فیلم وارد است این است که بخشی از زندگی زوج جوان فیلم مصادف می شود با وقایع سال 88. همین موضوع بود که باعث شد فیلم هم در اکران جشنواره، هم در اکران عمومی با حاشیه های فراوانی روبرو شود و این ماجرا تا بدآنجا پیش رفت که کار به بهارستان و مجلس شورای اسلامی کشیده شد و نمایندگان با اکران این فیلم به مخالفت برخاستند و حال نظرشان این است که بیان وقایع آن دوره بخصوص(سال 88) به مشکلات مربوط به آن دوران دامن می زند.
در پی این اتفاق و پس از چند ماه کشمکش بالاخره غلامرضا فرجی، سخنگوی شورای صنفی نمایش در پی جلسه ای که روز دوشنبه سوم شهریور برگزار شده گفته است: فیلم "عصبانی نیستم" به کارگردانی رضا درمیشیان بعد از اکران فیلم "خواب‌زده‌ها" به کارگردانی فریدون جیرانی در گروه سینمایی آفریقا اکران خود را آغاز خواهد کرد.
اکران "عصبانی نیستم" با تبصره
"عصبانی نیستم" درمیشیان بالاخره اکران می شود و این اتفاق خوبی است اما مسئله ای که وجود دارد تغییراتی است که در فیلم اعمال شده است.
به گفته حجت‌الله ایوبی، رییس سازمان سینمایی، فیلم "عصبانی نیستم" برای اینکه پروانه نمایش بگیرد نسبت به نسخه‌ای که بهمن ماه سال گذشته در جشنواره فیلم فجر به نمایش درآمد، دچار تغییراتی شده است.
ایوبی در ادامه تاکید کرده است که، این فیلم پس از تغییرات اعمال شده از سوی کارگردان از یک فیلم سیاسی به فیلمی اجتماعی تبدیل شده است. ایوبی همچنین درباره تعامل با نمایندگان مجلس که مخالف اکران این اثر سینمایی هستند نیز گفته است: ما به دنبال نمایش فیلم‌هایی که بخواهند به برخی مسایل دامن بزنند نیستیم. فیلم «عصبانی نیستم» با تغییرات جدیدش در این دسته از آثار نمی‌گنجد.
گفته های حجت الله ایوبی بیانگر این است که سکانس های زیادی از فیلم حذف شده اند. حال جدا از مسائلی که در حیطه تخصص نگارنده نیست و از آنها به عنوان مسائل سیاسی یاد می شود سوال این است : فیلمی چون "عصبانی نیستم" با قصه ای که موقعیتهای کوچک و بزرگش در مواجه با اتفاقات آن دوره بخصوص، تبدیل به گره های دراماتیک سناریو می شود، چگونه می تواند شأن و منزلت هنری خویش را حفظ کند و از یک فیلم خوب با استانداردهای ادبی و هنری بالا به فیلمی دم دستی تبدیل نشود؟!
جواد طوسی منتقد سینما پس از اکران فیلم در سی و دومین جشنواره فیلم فجر گفته بود: از سر و روی فيلم مي بارد كه گرفتار سانسور و جرح و تعديل شده، ولي در همين نسخه كنوني نيز با اثر شناسنامه داري روبه رو هستيم كه ريتم و نگاه جاري در آن و آدم هايش با جامعه و مناسبات اين دوران همخواني دارند.
با امید اینکه اثر آخر درمیشیان که با اختلاف و تفاوتی فاحش چند پله بالاتر از اثر قبلی قرار دارد قربانی جدال دولتمردان نشود.
در آخر باید گفت: مگر می شود هنرمند از اتفاقات پیرامون خود چشم بپوشد و از وقایع دوران خویش به سادگی بگذرد و از آنها تأثیر نگیرد و همزمان یک اثر هنری را خلق کند؟!
