سمیه حیدری - رییس کمیته بانوان کانون عالی انجمن های صنفی کارگران کشور: کارگران در مکتب و آیین ما و حتی در میان پیشوایان دینی و انقلابی ما چنان ارج و قربی به خود گرفته اند که یاد ایشان جز با تکریم همراه نبوده است. آنچه که در سخنان نبی مکرم اسلام واهل بیت آن بزرگوار و در عصر کنونی در کلام امام راحل و رهبر فرزانه انقلاب به کرات شنیده ایم ما را بر استمداد از ایشان برای رسیدن به خواسته های صنفی کارگران استوارتر نموده است.
این خواسته ها مطالبات صنفی کارگرانی است که به مانند کارگران بوجود آورنده روز اول ماه مه حداکثر 8 ساعت کار روزانه را جستجو کرده و رسیدن به دیگر مطالبات قانونی و یا انسانی را پیگیر خواهند بود.
بسیاری از این مطالبات در قانون کار ایران آمده و یا در مقاوله نامه های بین المللی سازمانهای جهانی که کشورمان نیز آنان را پذیرفته است اشاره شده است. اما نکته مهم در اجرای این موارد و یا نظارت برآنهاست که بعضا با تعابیر "به نظر ما" و یا "به بیان ما" و یا "اینگونه برداشت می شود" رفتاری متفاوت از نص صریح قوانین در اجرای آنها از سوی برخی کارفرمایان و یا نهاد های همسو با آنان دیده می شود. البته طرق نظارت بر اجرای صحیح این قانون نیز به روشنی بیان گردیده است.
در این میان آنچه که مهمتر به نظر می رسد این نکته است که قانون کار به عنوان قانون حمایتی برای قشر ضعیف کارگر چتر حمایتی در نظرگرفته و هدف اصلی را بر یک رابطه عادلانه و نه مساوات گرایانه در نظرگرفته است. این قشر ضعیف خود به دو قشر تقسیم می گردد که زنان کارگر قشر آسیب پذیر تر درمیان قشر کارگر می باشد.
زنان کارگر در عین تلاش برابر و حتا بیشتر نسبت به مردان و بازدهی بالاتر در بسیاری از واحدها ، کارگاهها و شرکتها حداقلهای دستمزدی و مزایای قانونی را طلب می کنند.
در این میان زنان سرپرست خانوار با مشکلات و سختیهای بیشتری دست به گریبان بوده و با ترس از "جدا شدن شغل خود به دلایل واهی در پی مطالبات قانونی شان" یا به تعبیری بهتر فقدان امنیت شغلی را مهمترین چالش پیش روی خود می دانند.
این چالش نه تنها به یک معضل شغلی که در بسیاری موارد به معضل اصلی در زندگی آنها بدل گردیده است. از دست دادن شغل برای این زنان یعنی از دست دادن بسیاری از ارکان زندگی مادی و معنوی آنان.
آنچه که امروز در پس تکریم و گرامیداشت یاد کارگران پیشرو در عرصه مطالبات صنفی و گرامیداشت مقام و منزلت کارگران عنوان می شود نکته ای است که امید است در این شلوغی اما و اگر ها به ایکاش های فردایمان بدل نشود.
امنیت شغلی زنان کارگر و بخصوص امنیت شغلی زنان کارگر سرپرست خانوار که امید است آنقدر فراموشمان نشود که به ایکاش های فردایمان بدل شود.
زنانی که نه تنها کارفرمایان بدلیل مسئولیتهای قانونی شان ، بلکه دولتمردان کشور عزیزمان بدلیل مسئولیت خطیر قانونی و انسانی در قبال آنان مسئولند.
شمردن این مسئولیتها آنقدر بعضا دور و دست نیافتنی شده است که در ابتدایی ترین حقوق این عزیزان در مانده ایم. مسئولیتهایی که جامعه مدنیت یافته امروز ما نیز در قبال آن باید پاسخگو باشد.
از اینرو از آنانی که در قوای مملکتی دست بر آتش دارند می خواهیم که به پاس گرامیداشت این روز بزرگ و مقام و منزلت کارگران ،چه در مجلس محترم و چه در دولت محترم علی الخصوص وزارت کار و رفاه اجتماعی به عنوان متولی مستقیم و اصلی این قشر آسیب دیده و آسیب پذیر کمی هم به دغدغه های آنان نگریسته شود.