درست در اولین روز از تیرماه 1364 و در روستای کپورچال یک ستاره فوتبالی چشم به دنیا گشود تا سال ها بعد بشود محبوب قلب سرخ ترین هواداران فوتبال دنیا. او آمد و با تمام نا ملایمتی ها جنگید. حتی نخواستن ها هم نتوانست او را از تقدیرش دور کند.
رفت اما زود برگشت. آمد و چند گرم بازوبندی را تحویل گرفت که خود را بر بازوی اسطوره های زیادی از فوتبال کشورمان دیده بود و شد لیدر پرطرفدارترین تیم آسیا.
کم حرف بود، دوست نداشت ستاره باشد و از اینکه روی جلد برود متنفر بود. فقط 2 چیز شادش می کرد. یکی خوشحالی هانی و هانا و دیگری برد پرسپولیس و شادی هواداران سرخ. وقتی گل می زد تمام وجودش قلبی می شد که با دستانش می ساخت و تقدیم می کرد به سکوهای سرخ.
هادی آنقدر قلبش را روی دستش ریخت و آن را به هواداران تیمش هدیه کرد که یک روز صبح قلبش تمام شد. نوروزی دیگر قلبی نداشت که بتپد اما آن قلب در سینه 40 میلیون هوادار پرسپولیس و حتی اکثر فوتبالی های کشور شروع به تپیدن کرد.
خدا رحمتش کند درست در همین روزها که باید از خیلی ها هدیه تولد می گرفت، در دل فصل نقل و انتقالات با یک تماس به باشگاه می رفت، سفید می بست و حضورش در تیم محبوب پایتخت را تقدیم می کرد به هواداران تا در روزهای منتهی به تولدش هدیه ای به آنها داده باشد.
زود رفت. فقط 30 سالش بود. او باید فردا در تمرین پرسپولیس مثل سال های قبل کیک تولدش را می برید و با کمک همبازیانش کیک را از سرو صورتش پاک می کرد اما دیگر کسی نمی تواند روی صورتش کیک بمالد.
هادی جان! کاپیتان متعصب! دلمان از حضورت سیر نشده بود. داغ دلمان تازه می شود هروقت شماره 24 را می بینیم. مطمئن باش که این داغ سال های سال با ما خواهد بود. شاد باش و راحت بخواب. همبازیانت خیلی با معرفت هستند. آنها هوای هانی و هانا را دارند. فقط حیف که دل بچه هایت برایت تنگ شده. احتمالا آنها به سبک سال های قبل برایت کادو خریده اند و فردا آن را در کپورچال تقدیمت می کنند. کاش می توانستد لمست کنند...
هادی جان این یکم تیر ماه 31 ساله می شوی. ما روزهای بودنت را می شماریم تا روزی که زمینی باشیم. تولدت مبارک.
602/602
