به گزارش ایسکانیوز، خانه سینما که از زمان فراخوان فعالیت آن به عنوان محل تجمع صنوف مختلف سینمایی ( 1368 ) تا زمان اعلام تاسیس ( 1372 ) و فعالیت رسمی آن چهار سال طول کشید، اکنون به عنوان یکی از نهادهای صنفی با سابقه و مرتبط با هنر صنعت سینما شناخته می شود.

طی ده دوره فعالیت هیات مدیره های انتخابی، اساسنامه خانه سینما به فراخور نیازهای صنفی دستخوش تغییرات ساختاری شد اما آنچه که در اساسنامه این نهاد ثابت است و دستخوش تغییر نشده، اهداف اولیه خانه سینما است، اهداف اصلی جامعه اصناف سینمای ایران عبارتند از:

1)حفظ و صیانت از حقوق مادی و معنوی دست اندرکاران سینما

2) ایجاد امنیت شغلی و تامین اجتماعی

3) ارتقای سطح آموزشی و مهارت حرفه ای دست اندرکاران سینمای جمهوری اسلامی ایران

سوالی که پس از دیدن این 3 هدف به ذهن متبادر می شود این است که خانه سینما چقدر توانسته امنیت شغلی را برای اعضای خود تامین کند؟! آیا جامعه اصناف سینمای ایران توانسته است در ارتقا سطح آموزشی و مهارت حرفه ای دست اندرکاران سینما موثر باشد؟!

یکی از مسائلی که سینماگران در دوره های مختلف درباره آن صحبت می کنند، نداشتن امنیت شغلی است. اما تعریف امنیت شغلی چیست؟! در مفهوم امنیت شغلی موضوعاتی چون تغییرات شغلی، از دست دادن شغل و عدم دستیابی به شغل مناسب گنجانده شده است. بنابر اعتقاد روان شناسان صنعتی و سازمانی، امنیت شغلی یکی از عوامل بوجود آورنده رضایت شغلی است.

سیروس گرجستانی، بازیگر سینما و تلویزیون در این باره می گوید: امنیت شغلی در بازیگری صفر است. بازیگر قرارداد می بندد. ماه ها از اتمام کار می گذرد و بازیگر هنوز چکی را دریافت نکرده است. وقتی به تهیه کننده می گوید پس پول من چه شد در جواب می شنود که هنوز سرمایه گذار پیدا نکرده ایم. کسی نیست به اینها بگوید تا زمانیکه سرمایه گذار پیدا نکرده ای چرا با بازیگران و عوامل دیگر قرار داد می بندی؟ ای کاش هر چه زود تر یک امنیت شغلی برای بازیگران به وجود بیاید تا آرامش خاطر پیدا کنند.

محمدمهدی عسگرپور، مدیر عامل اسبق خانه سینما در گفتگویی درباره صندوق بیمه بیکاری سینماگران، به عنوان یکی از مولفه های به وجود آورنده امنیت شغلی درمیان اهالی سینما، گفته است: صندوق بیمه بیکاری در برنامه توسعه چهارم تصریح کرده است که باید مبلغی تعلق بگیرد تا این صندوق راه‌اندازی شود. ولی باز هم در دوره قبلی طرحشان بر این نبود که مبلغ این صندوق را تامین کنند و ترجیح دادند بن‌های خرید گوشت و مرغ به سینماگران داده شود. در صورتی که آنچه که مربوط به موضوعات صنفی است زیرساخت‌هایی است که باید انجام شود و صندوق بیمه بیکاری که تمام پیکره سینمایی به آن وابسته است.

ساعد نیک ذات، مدیر فیلمبرداری، معتقد است: مبحث به وجود آوردن امنیت شغلی برای تمامی اهالی سینما در رشته ها و صنوف مختلف و همچنین داشتن یک بیمه جامع و کامل برای سینماگران کار چندان دشواری به نظر نمی رسد.

وی ادامه داد: برخی از مدیران سینمایی صرفاً با بیان اینکه سینماگران بیمه هستند خود را از انجام کارهای بیشتر در این خصوص معاف می کنند در صورتی که بیمه ما به هیچ دردی نمی خورد چرا که اولاً باید تمامی حق بیمه ها را خودمان پرداخت کنیم و دوماً کسانی که تاکنون بیمه تأمین اجتماعی نبوده اند به دلیل مشکلاتی که سازمان تأمین اجتماعی با دولت دارد هنوز نتوانسته اند بیمه شوند.

مصطفی زمانی بازیگر سینما و تلویزیون در حاشیه جشنواره فیلم سبز با اشاره به وضعیت اهالی سینما در ایران، می گوید: در کشوری که اهالی سینمایش بیمه نیستند و امنیت شغلی ندارند چطور انتظار دارید که به محیط زیست فکر کنند؟ منظورم هم تمام اهالی سینماست، زیرا همکاران ما سال‌هاست که درگیر گرفتن یک دفترچه بیمه هستند و من فکر می‌کنم رسیدگی به مشکلات آنها، مسئولیت اول است.

بهمن اردلان عضو هیات مدیره انجمن صدای خانه سینما نیز با اشاره به اینکه در حال حاضر ۲۵۳ نفر عضو انجمن صدابرداران هستند، درباره مشکلات اعضای خانه سینما می گوید: به دلیل مشکل پیش آمده در برقراری بیمه اعضای جدید خانه سینما، در سالیان اخیر متاسفانه انجمن نتوانسته است به اعضای جدید حداقل امکانات رفاهی را ارائه دهد.

او تاکید کرد: در سینمای ایران تجهیزات مورد استفاده در صدابرداری عموماً توسط صدابرداران تهیه و خریداری می شود و این اقدام جدا از محاسن و معایبی که دارد به دلیل اقتصاد ضعیف سینما به روز نشده و اغلب مستعمل هستند و مضافاً که در کشور بیمه تجهیزات سینمایی تعریف نشده است تا انگیزه سرمایه گذاری در این زمینه تقویت شود.

این موارد بخش کوچکی از مشکلات اهالی سینما است که بارها تکرار شده اند اما هیچ گاه رفع این مسائل به مرحله اجرا نرسیده است.
رضا میرکریمی، مدیرعامل سابق خانه سینما درباره امنیت شغلی اعضای این خانه می گوید: ابتدا باید این پرسش را مطرح کنیم که آیا تعریفی که از امنیت شغلی در اعضا خانه سینما هست،تعریف یکسانی است؟ وقتی یک تهیه‌کننده می‌گوید امنیت شغلی منظورش چیست؟ وقتی یک فیلمبردار این واژه را به کار می‌برد منظورش چیست؟ یا وقتی اعضایی که اتفاقا مشغول به کار هستند، این واژه را به کار می‌برند منظورشان چیست؟ و زمانی که گروه بزرگی از اعضا که شاغل نیستند و دوران بازنشستگی را سپری می‌کنند، از واژه امنیت شغلی استفاده می‌کنند، منظورشان چیست؟

او ادامه می دهد: واقعیت این است که خانه سینما، یک تشکل چند وجهی است که نه صراحتا می‌تواند بگوید من یک تشکیلات صنفی هستم نه می‌تواند به تنهایی ادعا کند که یک تشکیلات فرهنگی است و نه در پیگیری مطالبات از کارگزار و کارفرما می‌تواند تفکیکی بین اعضایش قائل شود.

میرکریمی تاکید می کند: واقعیت این است که اعضاء می‌دانند که خانه سینما در بهترین حالت می‌تواند درباره‌ی مطالبات آنها چانه‌زنی بکند و پیگیری و تلاش بکند که محقق شود اما خودش نه بازوی اجرای جدی برای حل این مطالبات است و نه اختیارات قانونی و حقوقی و بودجه کافی برای این کار در اختیار دارد.

مدیر عامل سابق خانه سینما می گوید: یکی از مسایل که ما داریم این است که خیلی از اعضا ما که آمار تقریبی‌شان 2 هزار نفر است،دیگر شرایط کار کردن ندارند. این موضوع می‌تواند به دلیل سن باشد و به خاطر عوض شدن فضای کار از آنالوگ به دیجیتال باشد و اینکه دیگرحوصله‌ بروز شدن را ندارند و البته طبیعی است و حق‌شان هم هست که بعد از سال‌ها کار حالا دوران آسوده‌ای را سپری کنند. حالا اگر سینمای ایران افزایش تولید سالیانه‌اش دو برابر هم شود که جمعیت ما از بیکاری دربیاید،شامل این دو هزار نفر نمی‌شود.

او ادامه می دهد: باید در بحث امنیت شغلی که مطرح می‌شود، یک مقدار تفکیک قائل باشیم و توجه کنیم از سوی چه کسانی این موضوع مطرح می‌شود. مثلا اگر این جمعیت 2 هزار نفره این مطالبه را داشته باشند، آنها درخواست‌شان رفاه بیشتر است و یک دوره‌ی امن بازنشستگی را می‌خواهند، چیزی که قبلا برایشان فراهم نشده است، چون بیمه‌ای که برای سینماگران در ادوار گذشته فراهم شده است،بیمه مناسبی نبوده است و حالا که پا به سن گذاشتن و وارد دوران بازنشستگی شده‌اند، از حداقل مزایا دارند استفاده می‌کنند و بسیاری از این آدم‌ها، آدم‌هایی هستند که جور دیگری زندگی کرده‌اند و سطح رفاه اجتماعی نسبتا خوبی داشته‌اند و حالا وقتی مواجه می‌شوند با بسیاری از مشکلات مربوط به سالخورده‌گی یا از کار افتادگی،طبیعی است که انتظار حمایت بیشتری از صنف خودشان دارند. این توقع با توقع امنیت شغلی که ما مثلا اعضای خانه سینما را به یک میزان از اطمینان و آرامش برسانیم که عدالت کاری برای‌شان فراهم باشد و دوران بیکاری طولانی را طی نکنند، دو چیز متقاوت است.

میرکریمی در پایان تاکید می کند: مطالبه‌ی آن بخش شاغل هم،یک مطالبه دو سویه است؛ بخشی از آن باید درون گروهی و داخل خانه سینما حل شود، باید بتوانیم پیمان‌های جمعی بین صنوف را داشته باشیم. به هرحال کارفرما و تهیه‌کنندگان هم عضو ما هستند، وقتی ما نتوانستیم معادلاتی بین خودمان یعنی صنوف تعریف کنیم که بتوانند به توافقی برسند و از نیروهای شناخته شده و حرفه‌ای همدیگر استفاده کنند. اصرار به دولت که آنها بیایند این نظم را به ما بدهند و این سخت‌گیری را بکنند که نیروهای دیگری نتوانند وارد سینما بشوند و کسی که تجربه نداره وارد نشود و فرصت کاری برای آدمهای حرفه‌ای تنگتر و تنگ‌تر نشود، غیر منطقی است.
به گزارش ایسکانیوز، به نظر می رسد آنچه که از خانه سینما به عنوان جامعه اصناف سینمای ایران انتظار می رود پس از گذشت 23 سال هنوز دست نیافتنی است، این در حالیست که به تازگی اعضای هیات مدیره پیشین خانه سینما صحبت هایی را اظهار داشته اند که نشان از اختلافات عمده ای در میان اعضای این خانه می دهد و بی شک تا زمانی که اختلافات بنیادین در این نهاد صنفی وجود داشته باشد دستیابی به شرایط ایده آل دشوار به نظر می رسد.

اینکه آیا خانه سینما در بحث آموزش و ارتقا سطح مهارت اعضای خود مسمر ثمر بوده هم بحثی است که ایسکانیوز در روزهای آینده آن را بررسی خواهد کرد.

503502