به گزارش ایسکانیوز و به نقل از اعتماد، پرویز افشار از راه‌اندازی آزمایشی این مراکز در استان‌های خوزستان و کرمان خبر داد و گفت: «حرکت به سمت مدیریت مصرف، کاهش آسیب اعتیاد و قطع ارتباط مصرف‌کنندگان با قاچاقچیان مواد مخدر، یکی از تاکیدات بند ٥٧ سیاست‌های کلان برنامه ششم و ابلاغ شده مقام معظم رهبری است که در جلسه پیشین ستاد مبارزه با مواد مخدر، مطرح و مصوب شد. ایجاد اتاق‌های تزریق امن، بخش کوچکی از این طرح است که با هدف جلوگیری از شیوع و افزایش بیماری‌های مصرف‌کنندگان تزریقی مواد مخدر فعال خواهد شد.»
به زبان ساده درباره اتفاق در حال وقوع می‌توان چنین گفت که با ایجاد مراکز مدیریت مصرف مواد، آن دسته از معتادان خیابان خوابی که به دلیل شدت اعتیاد، قادر به ترک و بهبودی در لحظه قطعی و با روش‌های معمول نیستند و تا پیش از این، متاثر از شرایط خیابان خوابی ناشی از شدت مصرف، از حقوق انسانی محروم شده بودند، با ورود به چنین مراکزی (که البته به گفته محسن روشن پژوه، معاون پیشگیری و درمان اعتیاد سازمان بهزیستی کشور، زمان راه‌اندازی این مراکز و تعداد و ظرفیت پذیرش آنها هنوز چندان قطعی نیست) بدون هیچ اجبار و محدودیت در کنار گذاشتن اعتیاد، ضمن دریافت خدمات سلامت محور در راستای کاهش عوارض مصرف، مواد همراه خود را در فضای محصور این مراکز و تحت نظارت ناظرانی همچون بهبودیافتگان اعتیاد، پزشکان و روانپزشکان و مددکاران و مددیاران اعتیاد مصرف می‌کنند با این تفاوت که حین مصرف، شنونده مشوق‌های ضمنی برای اندک توجهی به درمان و بهبودی و رهایی از اعتیاد خواهند بود.
این مراکز به هیچ‌وجه نمی‌خواهند مصرف معتادان را مورد سوال قرار دهند، اما هدف این است که عوارض مصرف برای مصرف‌کننده کاهش یابد. چه عوارضی؟ ایدز، هپاتیت، جرایم خرد، رفتارهای ضداجتماعی و ضد اخلاقی، اوردوز و مرگ ناشی از مصرف. سابقه توزیع سوزن و سرنگ برای مصرف‌کنندگان تزریقی در کشور ما از ١٠ سال هم بیشتر است.
ما در تمام این سال‌ها معتادانی را دیده‌ایم که نمی‌توانند یا نمی‌خواهند در آن زمانی که مورد انتظار ما است وارد چرخه درمان بشوند. فلسفه خدمات کاهش آسیب اعتیاد هم همین است که این معتادان تحت پوشش حمایت‌های بهداشتی و درمانی قرار بگیرند تا خودشان، اطرافیان و خانواده شان و البته، جامعه، از عوارض اعتیاد، تا حد ممکن مصون باشند. پس بهتر است مصرف این افراد را تحت مدیریت و نظارت قرار بدهیم. در کجا؟ در یک فضای امن سالم بهداشتی و تحت نظارت افرادی که برای رفتار با چنین معتادانی آموزش دیده‌اند و قرار است عوارض اعتیاد یک معتاد رانده شده از جامعه را به حداقل برسانند.»مزیت چنین مراکزی چیست؟
مراکزی که در واقع، پاتوق‌های تغییر‌نام‌یافته معتادان زیر سایه تابلویی آبرومندانه هستند. شدت‌یافتن اعتیاد، شیوع عفونت‌ها و بیماری‌ها، افزایش مرگ بر اثر بی‌غذایی و تشنگی و گرمازدگی و سرمازدگی از نتایج اجرای طرح‌هایی بود که موجودیت و هویت انسانی معتادان خیابان‌خواب را نادیده می‌گرفت و فقط به آن حداکثری توجه داشت که مصون بودن آنها از اعتیاد هم چندان تضمین‌شده نیست. اقدام سازمان بهزیستی کشور برای شکستن این حصر شیشه‌ای و تلاش برای توجه دوباره به حقوق انسان‌هایی که در گذشته‌ای نه چندان دور، همسایه ما بوده‌اند یک مزیت بزرگ دارد.
امروز در کشور ما، طبق قانون، اگر یک معتاد در ملاعام، تزریق و مصرف کند، متجاهر است. وقتی او را به علت تجاهر به اعتیاد بازداشت کردیم به کجا پناه می‌برد؟ جایی که از نظر بهداشتی و سلامت کاملا غیر‌مناسب است. قصد ما این است که آن معتادی که زیر‌پل می‌خوابد و از دسترس شبکه کاهش آسیب اعتیاد خارج شده، دوباره وارد این شبکه بشود. در دسترس نبودن معتادان خیابان‌خواب یکی از مهم‌ترین معضلات ماست. وقتی آنها در دسترس ما باشند، می‌توانیم نیازهای پایه‌شان را جوابگو باشیم و زخم‌ها و عفونت‌های‌شان را مداوا کنیم و انگیزه درمان را تقویت کنیم. ما با راه‌اندازی این مراکز، مصادیق تجاهر به اعتیاد را هم کم می‌کنیم.
20103
