به گزارش ایسکانیوز؛ در گذشته های نه چندان دور و در رویاهای کودکی ربات یک موجود عجیب بود. خیلی ها از آن حتی در رویا می ترسیدند خیلی از افراد هم به آن علاقه داشتند. در آن زمان ها که هنوز خیلی از اشیا اطراف با تکنولوژی های عجیب همراه نبودند، حتی یک اسباب بازی آدم آهنی هم برای ما ربات خاص به حساب می آمد.

رُبات یک دستگاه الکترو-مکانیکی یا یک نرم افزار هوشمند برای جایگزینی با انسان به هدف انجام وظایف گوناگون است. یک ماشین که می‌تواند برای عمل به دستورهای گوناگون برنامه‌ریزی شود و یا یک سری کارهای ویژه انجام دهد. به ویژه آن دسته از کارها که فراتر از توانایی‌های طبیعی و سرشتی بشر باشند. این ماشین‌های مکانیکی برای بهتر به انجام رساندن کارهایی چون احساس کردن، دریافت کردن و جابجایی اشیا یا کارهای تکراری مانندجوشکاری فراوری می‌شوند.

از تعاریف گذشته که بگذریم به این نکته می‌رسیم که امروز کلمه روبات برای هر ماشین ساخت شده توسط بشر که بتواند کاری که به‌طور طبیعی توسط انسان انجام می‌شود را انجام دهد، استفاده می‌شود. تمام دستگاه هایی که در کارخانه های اتومبیل‌سازی، صنایع مرتبط با الکترونیک یا اکتشافات زیر آب استفاده می‌شوند نوعی روبات به حساب می‌آیند.

تاریخچه ربات

کلمه‌ ربات‌ بعد از به‌ صحنه‌ درآمدن‌ یک‌ نمایش‌ در سال‌1920 میلادی‌ در فرانسه‌ متداول‌ و مشهور شد. در این‌ نمایش‌ که‌ اثر «کارل‌ کپک‌» بود، موجودات‌ مصنوعی‌ شبیه‌ انسان‌، وابستگی‌ شدیدی‌نسبت‌ به‌ اربابان‌ خویش‌ از خود نشان‌ می‌دادند. این‌ موجودات‌ مصنوعی‌شبیه‌ انسان‌ در آن‌ نمایش‌، ربات‌ نام‌ داشتند.

در حال‌ حاضر ربات‌هایی‌ را که‌ در شاخه‌های‌ مختلف‌ صنایع‌ مورداستفاده‌ هستند، می‌توان‌ به‌ عنوان‌ «ماشین‌های‌ مدرن‌، خودکار، قابل‌هدایت‌ و برنامه‌ریزی‌» تعریف‌ کرد. این‌ ربات‌ها قادرند در محل‌های‌متفاوت‌ خطوط تولید، به‌ طور خودکار، وظایف‌ گوناگون‌ تولیدی‌ را تحت‌یک‌ برنامه‌ از پیش‌ نوشته‌ شده‌ انجام‌ دهند.

گاهی‌ ممکن‌ است‌ یک‌ربات‌، جای‌ اپراتور در خط تولید بگیرد و زمانی‌ این‌ امکان‌ هم‌ وجود دارد که‌ یک‌ کار مشکل‌ و یا خطرناک‌ به‌ عهده‌ ربات‌ واگذار شود. همانطور که‌ یک‌ ربات‌ می‌تواند به‌ صورت‌ منفرد یا مستقل‌ به‌ کاربپردازد، این‌ احتمال‌ نیز وجود دارد که‌ چند ربات‌ به‌ صورت‌ جمعی‌ و به‌شکل‌ رایانه‌ای‌ در خط تولید به‌ کار گرفته‌ شوند.

رباتیک و کشور های صنعتی

کشورها صنعتی به این حقیقت رسیده اند ، که کشوری پیشرفت نمی کند مگر این که در تمام علوم پیشرفت کند . بنابراین ، با توجه به این که رباتیک یکی از علوم اصلی سرنوشت ساز قرن است و به آن احساس نیاز می کنند . در این راستا فعالیت های بسیاری را انجام داده اند. آن ها آن قدر پیشرفت کرده اند که هدف خود را اینگونه ذکر می کنند "در سال ۲۰۵۰ ربات هایی خواهیم ساخت شبیه انسان که بتواند با قوی ترین تیم فوتبال انسان ها بازی کند و بدون انجام خطا، انسان ها را شکست دهد."

آن ها هر ساله مسابقات رباتیک جهت کسب علم و استفاده کردن از آن در صنعت برگزار می کنند.

همچنین در راستای تربیت نیروی انسانی جهت گسترش این علم ، رشته ی مهندسی رباتیک را ایجاد کردند .

ژاپنی ها در صنعت تولید ربات به عنوان پیش روی سایر کشورها هستند و شرکت های هیتاچی، سونی، تویوتا و هوندا از جمله فعالان این صنعتند. اکثریت ربات های ساخته شده، شباهتی با انسان ها ندارند و معمولاً در خطوط تولید کارخانه ها مورد استفاده قرار می گیرند.

مهندسی رباتیک در واقع تلفیقی از رشته مهندسی برق و مهندسی مکانیک است که هدف آن تربیت نیرویی که بتواند به تنهایی ربات های صنعتی را طراحی کند و آن را بسازد . این رشته در اکثر دانشگاه های کشور های صنعتی تدریس می شود .

کارخانه های خصوصی آن ها علاوه بر رباتیکی کردن فرایند تولید ، مقداری از درآمد های ناخالص خود را جهت تحقیق و گسترش رباتیک صرف می کنند.

آیا می توان به رباتیک به چشم یک شغل نگاه کرد؟

میثم کساییان سرپرست تیم فوتبالیست سایز کوچک دانشگاه آزاد اسلامی واحد قزوین درباره فعالیت خود در حوزه رباتیک می گوید: زمانی که بنده دانشجوی کارشناسی دانشگاه اصفهان بودم، زمینه فعالیت رباتیک در آن جا مناسب نبود و بالطبع نتوانستیم آن جا فعالیت کنیم. اما با توجه به بستر فراهم شده در واحد قزوین سه سال متوالی مقام های جهانی بدست آمده است.

او در ادامه درباره این موضوع که چه زمانی به حوزه رباتیک علاقه مند شد می افزاید: تقریبا از سوم راهنمایی با این حوزه آشنا شدم. در آن دوره با یک آگهی شرکت درمسابقه رباتیک به این حوزه علاقه مند شدم. اما به صورت جدی از دوره دبیرستان و حضور در دبیرستان تیزهوشان استان اصفهان در این حوزه فعالیت خود را آغاز کردم. از همان دوران علاقه من به رباتیک بیشتر شد و از همانجا خواستم در این زمینه فعالیت بیشتری کنم.

او در ادامه درباره اینکه آیا می توان به رباتیک به چشم شغل نگاه کرد گفت: بله. هم اکنون در کنار فعالیت های تحقیقاتی با تاسیس شرکت دانش بنیان می توانیم هم اطلاعات خود را افزایش دهیم و هم درآمد کسب کنیم. دانشگاه آزاد قزوین هم برای حمایت از فعالان و محققان این بستر را فراهم کرده و شرکت های دانش بنیان می توانند به راحتی در این دانشگاه کار کنند. در شرکت دانش بنیان که تاسیس کرده ایم تمام فعالیت های حوزه رباتیک را تحت پوشش قرار داده ایم. در شرکت ما همه کسانیکه فعالیت می کنند دانشجو و عضو تیم رباتیک دانشگاه هستند. همچنین دو نفر از اعضای هیات علمی هم به دلیل سرپرستی و کمک در ایده ها در این شرکت با ما حضور دارند. در این مدت هم نمونه های اولیه یک محصول در حوزه سرگرمی و با استفاده از واقعیت مجازی ساخته شده و پس از اتمام مراحل تجاری به بازار عرضه خواهد شد.

نبود امکانات کافی در کشور، یک فرصت!

مهدی دادور سرپرست ربات پایه متحرک پیشرفته واحد قزوین درباره اینکه به رباتیک می توان به دید شغل نگاه کرد گفت: از سال 86 و در دبیرستان فعالیت در رباتیک را به صورت علاقه و یک تفریح شروع کردم. اما پس از آن در دانشگاه به صورت یک رشته و تخصص به آن پرداختم. و در یکی دوسال اخیر هم به عنوان فعالیت برای آینده شغلی به آن نگاه کرده ام.

او در ادامه می افزاید: اما موضوعی که وجود دارد این است که زمانی ما است که ما در یک کشور توسعه یافته حضور داریم و تمام شرایط از جمله در نظر گرفتن این حوزه به عنوان یک حرفه برای مباحث رباتیک وجود دارد. اما این دید به هر دلیلی در کشور ما یک وجود ندارد که این یک ضعف به حساب می آید. اما ما می توانیم از دید دیگر به این موضوع نگاه کنیم، و از آن یک فرصت بسازیم. ما می توانیم با ایده های مختلف در برنامه های استارت آپ و پروژه های دانش بنیان شکل دهنده این صنعت باشیم.

رباتی ساختم که به دستور خودم کارهای خانگی را انجام می داد

سعید سعیدوند دانشجوی دکتری و لیدر تیم ربات انسان نمای واحد ایلخچی هم درباره اینکه چه زمانی متوجه علاقه خود به حوزه رباتیک علاقه مند شده به ایسکانیوز می گوید: به دلیل اینکه این حوزه چند علم را دربرگرفته به آن علاقه مند شدم. سپس با ورود به آن وقتی دیدم می توانیم موجودی را بسازیم که به دستور خودم کارهایی را انجام میدهد به رباتیک علاقه مند تر شدم و سعی کردم آن را دنبال کنم.

او در ادامه درباره اینکه چگونه استعدادهای خود در این زمینه را شناخته و هدایت کرده می افزاید: هر فردی که علاقه به انجام کاری دارد راه ورود به آن را به هر صورت پیدا می کند. فرقی هم نمی کند بستر مناسب آن در کجای دنیا باشد. ماهم که چون به این حوزه علاقه داشتیم اما امکاناتی وجود نداشت، کم کم با پیگیری خودمان و به دلیل پشتکار فراوان توانستیم مسئولان را مجاب کنیم که امکانات و بهای لازم را به ما بدهند.

او در ادامه اضافه می کند: وقتی اولین ربات را ساختیم ربات خانگی بود. پس از آن ربات انسان نمای سایز کودک ساخته شد. زمانی که ما این ربات ها را ساختیم حتی فردی وجود نداشت که ما اطلاعات لازم را از آن ها بگیریم در نتیجه خودمان با جمع آوری اطلاعات توانستیم این اقدامات را انجام دهیم.

از کودکی آرزوی تاسیس یک شرکت رباتیک را داشتم

پویا دلدار سرپرست تیم شبیه ساز امداد واحد قزوین درباره حمایت های صورت گرفته از حوزه رباتیک در کشور می گوید: حمایت ها در این حوزه کم کم در حال توسعه است. اما در جایگاه خوبی نسبت به خیلی از کشور ها قرار داریم. به خصوص در دانشگاه آزاد که حمایت های مناسبی از رباتیک صورت می گیرد. متاسفانه اگر حمایت های خوبی صورت نگیرد خیلی از افراد به دلیل اینکه نیازمند حمایت های مالی هستند و مجبور هستند درآمدی داشته باشند ممکن است از این حوزه جدا شوند و یا حتی به دانشگاه های خارج بروند و علم خود را در آن جا استفاده کنند. خود این موضوع هزینه های زیادی را برای کشور دارد. زیرا یک فردی که با هزینه کشور درس خوانده و دانشی را آموخته، به کشور دیگر می رود و تمام اطلاعت خود را در اختیار آن ها قرار می دهد.

او در ادامه درباره هدف خود برای ورود به این رشته می گوید: مانند بقیه کسانی که از دوران کودکی آرزویی دارند من هم از دوران کودکی به ربات ها علاقه مند بودم. از زمانی هم که اطلاعاتم نسبت به این حوزه بیشتر شد، آرزوی تاسیس یک شرکت با گستردگی فراوان و تولید محصولات مختلف رباتیک در سر داشتم و در این مسیر هم حرکت کردم.

او در ادامه درباره اینکه چطور توانسته استعداد خود را هدایت کند می گوید: زمانی که من وارد دانشگاه شدم، تقریبا هیچ دانشگاهی به جز واحد قزوین در این رشته فعالیتی نداشت. من هم بنابر علاقه ای که داشتم و به پیشنهاد یکی از استادان خودم انتخاب کردم و خوشبختانه به دلیل بستری که در این دانشگاه فراهم شده می توانم علاقه خودم را در اینجا گسترش دهم و حتی به چشم شغل و حرفه به آن نگاه کنم.

20101