یادش بخیر که در هشت سال دوران دفاع مقدس، واژه‌های: «تخریب»، «تخریب چی» و «گردان تخریب» هرکدام معنا و مفهوم معنوی خاص خودشان را داشتند و در فرهنگ جبهه وجهاد، «گردان تخریب، مدرسه عشق وایثار» بود. چرا که بچه‌های این گردان، یعنی همان تخریب چی ها جزو اولین کسانی بودند که وارد میدان مبارزه با متجاوزان صدامی می‌شدند. علیه آن‌ها کمین می‌کردند، تله‌های انفجاری می‌گذاشتند، شب عملیات مین‌ها و سیم خاردارهای معابر را خنثی کرده و می‌بریدند و خیلی کارهای دیگر از این قبیل. به همین سبب اکثر بچه‌ها که به جبهه اعزام می‌شدند در مرحله نخست دوست داشتند در گردان تخریب به عنوان تخریب چی حضور داشته باشند و بر سر ورود به آن از هم سبقت می‌گرفتند.
اما از آن روزی که جایگاه این واژه‌ها عوض شد و از تخریب به جای خراب کردن دشمنان، در تخریب دوستان استفاده شد، آن معنای عشق وایثار خود را از دست داد و یک مفهوم ضد ارزشی و مشمئز کننده به خود گرفت. بخصوص وقتی که تخریب چی، یک معمم باشد و بخواهد روحانی خدمتگزار و مصلح دیگر را تخریب کند که حالت اشمئزاز آن شکننده تر گردید. در خبرها آمده بود یکی از این آقایان محترم که به تاریخ نگاری هم شهرت دارد، طی نسبت‌های ناروا به رئیس جمهور محترم حسن روحانی، خواستار محاکمه ایشان شده است.
البته این تخریب به نفع آقای رئیس جمهور و دلیل بر درستی راه و فکر ایشان است. چون سابقه ای که ازاین تاریخ نگار محترم و موضع گیری‌های ایشان در دست داریم نشان می‌دهد وی همواره شخصیت‌های بزرگ و تاثیرگذار را مورد تخریب قرار داده است به طوری که در محافل علمی و پژوهشی، وی بیشتر به «تخریب چی علیه بزرگان» شهرت دارد و با این ویژگی‌ها شناخته می‌شود.
به نوشته این تاریخ‌نگار محترم در مقدمه کتاب نهضت امام خمینی، ایشان به غیر از رهبر کبیر انقلاب و آیت الله منتظری (البته زمان قائم مقام رهبری) به مرجعیت هیچ فقیه دیگری اعتقادی ندارد و به همین سبب لقب «آیت الله العظمی» را برای آن‌ها به کار نمی‌گیرد! البته اخیراً این مطلب در چاپ جدید حذف شده است. او در متن کتاب ازبعضی مراجع نجف به عنوان «ارتجاع نجف» نام می‌برد. دو دهه فعالیت‌های امام موسی صدردر لبنان و شهید آیت الله سید محمد باقر صدردر عراق را، به منزله «دو کمربند امنیتی اسرائیل در منطقه خاور میانه» معرفی می‌کند.
حتی افرادی مانند شهید بزرگوار مصطفی چمران و مرحوم دکترعلی شریعتی از تیر تخریب او در امان نبوده‌اند. به گزاف نگفته‌ایم اگر بگوییم امروز بخشی از تندروی‌ها و افراط کاری‌ها در جامعه اسلامی، مرهون القائات این مورخ محترم است.
فلذا اغلب محققان و پژوهشگران حوزوی و دانشگاهی از وی تبری جسته و با وی همکاری نمی‌کنند، حتی شخص رهبر معظم انقلاب طی پیامی که در رحلت آیت الله خویی و بزرگداشت امام موسی صدر وشهید صدر دادند، تمام بافته‌های وی را پنبه کردند حتی در دستخطی کوتاه اتهامات وی در باره دکتر علی شریعتی را بی اساس خواندند ولی متاسفانه او همچنان به این اتهامات ادامه می‌دهد.
در دهه هفتاد ایامی که در باره «تاریخ انقلاب اسلامی در شهرستان میانه» مشغول تحقیق میدانی بودم، هر از چند گاهی خدمت مرحوم آیت الله احمدی میانجی می‌رسیدم و از اطلاعات و رهنمودهای معظم له بهره می‌گرفتم. آن مرحوم چند بار به این نکته تذکر داده وتاکید می‌کردند که «سعی کنید در تاریخ نگاری بی طرفی وعدالت را مراعات کنید و همه کسانی را که در انقلاب نقشی هر چند اندک داشتند، بیاورید و مبادا زحمات بعضی افراد را به بهانه‌های گوناگون نادیده بگیرید.» حتی یک جلسه از آقای سید حمید روحانی اسم بردند و گفتند: «اگر مراعات نکنید نتیجه کارتان مثل کار آقای زیارتی می‌شود.» وقتی از ایشان توضیح خواستم متوجه شدم که دل پر خونی از این مورخ دارند و اضافه کردند: «آقای زیارتی که امروز به روحانی معروف است به خاطر علاقه شدید به حضرت امام، فقط از ایشان نوشته است و نه تنها به نقش و زحمات سایرآقایان علما ومراجع ولو اندک نپرداختند، بلکه در مواردی در حق آن‌ها جفا هم نموده است.»
حال با این تحلیل، کسانی که توسط این مورخ محترم تخریب یا تحقیر و یا محکوم به محاکمه و احیاناً اعدام می‌شوند نه تنها نگران سرنوشت خود نباشند وصد البته خوشحال و امیدوار هم باشند چرا که همین دلیل قاطعی است بر این که آن‌ها در لیست شخصیت‌های تاثیرگذار و در ردیف مصلحان قرار گرفته‌اند و از این جهت باید به حسن روحانی هم تبریک گفت.
منبع: روزنامه 19 دی
202/201
